Fabuła, jak to najczęściej w slasherze jest dość zdawkowa. Grupa młodzieży uzależnionej od komputerów/ tabletów / smartfonów przybywa na wędrowny „obóz offline”, dzięki któremu ma docenić jak piękne może być życie w świecie rzeczywistym. Rzeczywistość ma jednak to do siebie, że bywa całkiem okrutna, o czym młodzi boleśnie przekonają się na własnej skórze.

No i jak to wyszło? Nie ma co się oszukiwać – dość przeciętnie, ale nie widzę też większych powodów do pastwienia się nad twórcami filmu. Mało tego! Ich działania oceniam dość pozytywnie i daleki jestem od odwodzenia kogokolwiek od obejrzenia rodzimej produkcji. Bo tak przyglądając się wszystkiemu krok po kroku, to co my 

Dziwne rzeczy dzieją się w jednej z dzielnic Buenos Aires. Pewna kobieta słyszy przerażające, grożące jej głosy dobiegające z rur i ścian jej mieszkania. Jej mąż rusza zatem z wizytą do sąsiada. W sypialni tegoż sąsiada z kolei czai się odrażająca istota. Pobliski dom staje się z kolei miejscem wizyty upiornego gościa z cmentarza. Istny karnawał makabreski. Wszystkie te wydarzenia pozostają w niewytłumaczalny sposób splątane ze sobą. Za rozwiązanie tej zagadki wezmą się policjanci i eksperci od zjawisk nadprzyrodzonych [...]

Rutynowy, koszmarny dzień na froncie zachodnim podczas pierwszej wojny światowej. Żołnierze brytyjskiej kompanii Y wśród których znajduje się 16 – letni Charlie Shakespeare (który to podczas rekrutacji zataił swój prawdziwy wiek, by tylko móc zostać żołnierzem) szykują się do ataku na niemieckie pozycje. Młodzieniec kiepsko znosi konfrontację swych wyobrażeń o wojnie z rzeczywistością. Dość powiedzieć, że przełożeni muszą go siłą wyganiać z okopu do szturmu na wroga. Jak to zwykle bywało w okresie tej tragicznej wojny, atakujący zostają zdziesiątkowani przez broniących się w okopach, zostawiają poległych kompanów gdzieś w pasie ziemi niczyjej po czym szykują się do odwrotu. Dodatkowo przebiegli Niemcy traktują już wycofujących się gazem bojowym. Kiedy ocalałym członkom kompanii udaje się wreszcie opuścić strefę skażoną gazem, natrafiają na kompleks kiepsko obsadzonych niemieckich okopów. Po szybkiej rozprawie z nielicznym wrogami żołnierze biorą jednego jeńca oraz zajmują nieprzyjacielskie pozycje z zamiarem ich utrzymania. Okaże się jednak, „że nie tylko ze strony Niemców nadchodzi śmierć i groza. Z błota okopów wynurza się koszmar przekraczający ich najśmielsze wyobrażenia...”

Dzięki paktowi zawartemu z demonem rebeliant Patxi uchodzi z życiem z działań wojennych i powraca do domu żeby zobaczyć swą ukochaną żonę. Okaże się jednak, że piekielnik nieco oszukał Patxi’ego, na co ten nie zamierza pozostać piekielnemu stworzeniu dłużny. Kowal (bo takim zawodem trudni się nasz partyzant) zamyka demona w swojej kuźni i poddaje go wymyślnym torturom (ciekawym, takim dedykowanym specjalnie dla demonów) i ani myśli oddawać mu swej bezcennej duszy. Taki stan rzeczy utrzymuje się przez długie 8 lat, aż do pobliskiego miasteczka przyjeżdża rządowy urzędnik poszukujący złota partyzantów sprzed lat. Mobilizuje on miejscową ludność do podjęcia poszukiwań skarbu w siedzibie kowala [...]

[...] Pruderyjny policjant musi być bardzo zdziwiony, kiedy okazuje się, że mieszkańcy wyspy, którą kojarzył dotychczas wyłącznie z produkcji jabłek oddają się w najlepsze pogańskim,na wskroś hedonistycznym rytuałom. Przemierzając kolejne zakamarki wyspy, obserwując orgie na cmentarzach, bałwochwalcze tańce wokół fallicznych totemów i tym podobne obrzędy Howie zanurza się coraz bardziej w śledztwie. Mieszkańcy wyspy początkowo uparcie twierdzą, że dziewczyna nie żyje. Sierżant wpadł jednak na tropy, które nie pozwalają mu do końca uwierzyć w tę tezę [...]

Ed i Lorraine Warrenowie zamykają demoniczną lalkę o imieniu Annabelle w poświęconymm przez duchownego pomieszczeniu, za specjalną szybą pochodzącą ze zniszczonego kościoła. Te staranne zabiegi mają sprawdzić, że przeklęta przestanie wreszcie być śmiertelnym zagrożeniem dla otoczenia. Kiedy demonolodzy wyjeżdżają na noc zostawiają swą córkę pod pieczą nastoletniej opiekunki. Do dziewczyn wkrótce dołącza przyjaciółka opiekunki, która zafascynowana fachem Warrenów, rozpaczliwie poszukuje w ich domu szansy na spotkanie ze swym niedawno tragicznie zmarłym, ukochanym ojcem [...]

Zarys tej fabuły zna pewnie prawie każdy (jak ktoś nie zna, a chce wiedzieć więcej, to odsyłam go do wcześniejszych tekstów dotyczących książkowego „Pet Sematary” Kinga i jego filmowej adaptacji w reżyserii Mary Lambert). Rodzina Creedów przeprowadza się na prowincję, gdzie głowa rodziny – Louis ma zająć etat szkolnego lekarza. Nowy dom rodzinki graniczy z terenem, na którym okoliczne dzieciaki od dziesięcioleci grzebią po śmierci swoje ukochane zwierzaki. Mało przyjemna rzecz, ale kawałek dalej jest jeszcze gorzej, bo znajduje się tam pradawne cmentarzysko Indian z plemienia Micmac. Ulubieniec córki Creedów – kot o imieniu Church – zakopany na indiańskiej ziemi wraca do świata żywych, a co będzie jeśli pochowamy tam człowieka?

Rok 1799. Nowojorski konstabl Ichabod Crane z uwagi na swe dość kontrowersyjne metody i poglądy (jest zwolennikiem łagodzenia kar fizycznych) zostaje oddelegowany na prowincję, do miejscowości zwanej „Sleepy Hollow” celem zbadania serii morderstw. Morderstwa te są wyjątkowo brutalne i tajemnicze. Wszystkim ofiarom ścięto bowiem głowy. Co bardziej niepokojące – żadnej ze ściętych głów nie odnaleziono. Niezwykle racjonalny Crane staje przed nie lada kłopotem, kiedy okazuje się, że miejscowa społeczność w komplecie wiąże morderstwa ze zjawą legendarnego Jeźdźca Bez Głowy – heseńskiego oficera, który stracił głowę podczas jednej z potyczek Wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Od tej pory rzekomo przebywa gdzieś w pobliskich lasach, skąd wypuszcza się na swym koniu na mordercze rajdy, siejąc postrach wśród okolicznych mieszkańców.

Pewnego poranka zwykły mieszkaniec Castle Rock, Scott Carrey odkrywa, że sporo stracił na wadze. Świetna wiadomość dla kogoś, kto zawsze miał lekki problem z nadwagą! Tylko, że on wygląda, jakby nic się nie zmieniło. Z ubraniami czy bez, z hantlami czy bez nich, waga wciąż pokazuje tyle samo, jak gdyby otaczał go kokon nieważkości. A kolejnego dnia okazuje się, że waży jeszcze mniej… Scott podchodzi do całej sprawy ze stoickim spokojem, bo, o dziwo, czuje się wspaniale, jakby jego przedziwna przypadłość wyzwalała w nim wszystko, co najlepsze. I pozwala mu spojrzeć na różne sprawy z innego punktu widzenia. Dzięki czemu dostrzega, że w Castle Rock dzieją się złe rzeczy. Nie traci jednak rezonu. Nawet kiedy zdaje sobie sprawę, że tajemniczy proces przyśpiesza i Dzień Zero być może nadejdzie znacznie szybciej, niż Scott przewidywał. Ale zanim to nastąpi…

Patrick i Louise to bardzo szczęśliwe małżeństwo wiodące spokojne i raczej dostatnie życie. On jest weterynarzem, ona jest farmaceutką. Małżonkowie są rodzicami uroczej i kochanej Alice. Kres tej sielance daje tragiczny wypadek, w którym dziewczynka zostaje zagryziona przez psa. Po upływie roku od tego fatalnego zdarzenia wciąż pogrążona w najcięższej żałobie para dość przypadkowo staje się świadkiem tajemniczego obrzędu, w wyniku którego niedawno zmarły młody mężczyzna zostaje przywrócony do życia. Okazuje się, że jest to rytuał od lat praktykowany przez mieszkańców niewielkiego Wake Wood. Patrick i Louise dowiadują się, że dotrzymując pewnych warunków, będą mogli przywrócić swoją córeczkę do życia chociaż na kilka dni.

W niewielkim miasteczku Milburn poznajemy grupę wysoko sytuowanych, starszych panów, którzy sami siebie nazywają „Stowarzyszeniem Chowder”. Podczas jednego z przyjęć w nie do końca dających się wytłumaczyć okolicznościach umiera jeden z jego członków. Po tym wydarzeniu pozostali panowie nadal się spotykają, opowiadają sobie upiorne historie, jednakże każdego z nich zaczynają prześladować coraz gorsze koszmary senne. Zdaje się, że są one powiązane ze śmiercią ich kolegi. Kolegialnie zostaje podjęta decyzja o zaproszeniu do Milburn Dona Wanderleya – bratanka zmarłego Edwarda- pisarza literatury grozy, w którym – ze względu właśnie na wykonywany fach – panowie upatrują rozwiązania dla dręczących ich koszmarów. Ale nie tylko Don przyjedzie do Milburn. Mniej więcej w tym samym czasie w miasteczku zjawi się również młoda kobieta, która przedstawi się jako krewna osoby, z którą związany jest sekret stowarzyszenia Chowder sprzed bardzo wielu lat. Jednocześnie nad Milburn nadciągnie bardzo sroga zima. Ilu z członków stowarzyszenia starszych dżentelmenów da radę dotrwać do wiosny dowiecie się z tej niesamowitej powieści.

Tajemniczy mężczyzna rozdaje przypadkowo napotkanym osobom zaproszenia na seans filmowy w kinie „Metropol”. Na sali kinowej spotyka się kilkadziesiąt totalnie różnych osób. Są wśród nich m. in. studentki i studenci, ślepiec (sic!) wraz ze służącą mu za przewodnika (i sprawozdawcę) córką, alfons z dwoma podopiecznymi i wielu, naprawdę wielu innych. W jednym z kinowych pomieszczeń znajduje się tajemnicza figura motocyklu z samurajską maską na głowie i z samurajskim mieczem w ręku. Kiedy jedna z podopiecznych wspomnianego wcześniej alfonsa dla zgrywy zakłada maskę zdjętą z głowy manekina doznaje niewielkiego skaleczenia na policzku. Zaczyna się czuć coraz dziwniej i dziwniej, by w końcu zamienić się w żądnego krwi demona [...]

„Miasteczko Castle Rock przez lata widziało niejedno mrożące krew w żyłach zdarzenie. Ale pewna historia nigdy nie została opowiedziana... aż do dziś. Wszytko zaczęło się na Schodach Samobójców w letni dzień 1974 roku. Dwunastoletnia Gwendy Peterson jak co dzień z trudnością wbiegała po wiszących schodach na szczyt wzgórza. Kiedy gorączkowo łapała oddech, usłyszała nieznajomy głos:

Hej, dziewczyno! Podejdź no tu na chwilę. Musimy pogadać, ty i ja.

Na pogrążonej w cieniu ławce siedział mężczyzna w czarnym kapeluszu, z tajemniczym pudełkiem na kolanach. Przyjdzie czas, kiedy Gwendy będzie widziała go w każdym koszmarze...”

Gdzieś na włoskiej prowincji wraz ze zwłokami żyjącego w XIX wieku mężczyzny odnaleziony zostaje komplet tajemniczych artefaktów, na który składają się między innymi trzy figurki, sztylet oraz tunika. Wszystko zdobione jest tajemniczymi symbolami. Nadzorujący wykopaliska ksiądz przesyła znalezisko do Muzeum Sztuki Starożytnej w Rzymie, gdzie pracuje jego znajomy Michael. Dwie kobiety pod nieobecność adresata przesyłki, postanawiają ją rozpakować. Kiedy młodsza z nich – Sarah – studentka konserwacji zabytków na chwilę opuszcza miejsce, w którym znajdują się rzeczy, jej koleżanka zostaje brutalnie zamordowana. To Mater Lachrymarum – Matka Łez – ostatnia żyjąca spośród trzech potężnych wiedźm przyszła (wraz z pomocnikami) odebrać co swoje. Odkąd artefakty dostają się w ręce wiedźmy, Rzym zalewa fala przemocy i obłędu. Do Wiecznego Miasta z całego świata pędzą też wiedźmy i tłumy wyznawców „Trzeciej Matki”. W samym środku tych zdarzeń znajdzie się Sarah. Jej matka stanęła niegdyś naprzeciw „Mater Suspiriorum”, mieszkając we Freiburgu. Przypłaciła to życiem, ale osłabioną wiedźmę udało się później unicestwić. Teraz, jako przybysz z zaświatów wspierać będzie swą córkę w walce ze złem, każąc jej kierować się maksymą: „To co widzisz nie istnieje, to czego nie widzisz jest prawdą”.

Druga część "Trylogii Trzech Matek" Dario Argento. Rose Elliott mieszka w Nowym Jorku, w mieszkaniu usytuowanym w tajemniczym, niezbyt przyjemnym domu. Po tym jak w pobliskim antykwariacie kupuje książkę "Trzy matki" zawierającą zapiski niejakiego doktora Varelli, dowiaduje się ona, że jegomość ów wybudował trzy domy - we Freiburgu, Nowym Jorku i w Rzymie, dla Trzech Matek - Suspiriorum, Tenebrarum i Lachrymarum – wiedźm, które rządzą z nich światem. Wedle ustaleń kobiety nowojorski budynek, w którym mieszka jest właśnie jedną z trzech siedzib, o których mowa w księdze. Rose postanawia napisać o swym odkryciu do swojego brata Marka, studenta muzykologii w Rzymie. Ten rozpoczyna lekturę podczas jednego z wykładów. Zafascynowany jednak postacią tajemniczej studentki, odczytuje list jedynie w części i przypadkowo zostawia go na uczelni, gdzie znajduje go jego koleżanka Sara. Zaintrygowana listem dziewczyna udaje się pod domniemany adres rzymskiego domu jednej z Trzech Matek, gdzie obecnie usytuowana jest biblioteka. Udaje jej się odnaleźć książkę, o której pisała Rose. Okazuje się, że każdy kto zetknie się z dziełem, stanie w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa.

Maddie, Lily oraz Suzane wybierają się na imprezę halloweenową organizowaną przez Angelę w owianym złą sławą budynku (w 1925 r. zginęło tu sześć osób, po czym właścicielka popełniła samobójstwo). Impreza to w dość hucznym stylu, bo od samego początku gospodyni zachęca by uczestnicy tańczyli, pili i … no sami wiecie co jeszcze robili. Okazuje się, że na imprezie znalazł się również Colin – były chłopak Maddie, który przyszedł tu handlować narkotykami; Dex – były chłopak Lili oraz jego kumpel Jason. Jednak zanim impreza zdążyła się na dobre rozkręcić, już została zamknięta przez policyjną interwencję. Na „placu boju” w wyniku splotu różnych okoliczności zostają jedynie wymienieni wyżej bohaterowie. W piwnicy budynku (gdzie trafiła działka narkotyków, chowana w panice przed policją przez Colina) siódemka bohaterów odnajduje zwłoki kilku osób. Angela ni to kaleczy się, ni to zostaje ugryziona przez jedne z nich. Od tej pory w dziewczynie zachodzą dziwne przemiany, które dotkną również każdego, który zostanie przez nią „zarażony” [...]

Rodzina Kelly’ch (ale nie ta znana z muzykowania w latach dziewięćdziesiątych) przygotowuje się do świętowania zbliżającego się Halloween. Sean – jej najmłodszy członek jest dręczony przez senne koszmary. Związane są one z postacią czarnoksiężnika, który przed dziesięcioleciami powołał do życia przerażające monstrum z dynią zamiast głowy. Potwór za sprawą trójki nastolatków powstaje z płytkiego grobu, w którym został pochowany, by pod osłoną halloweenowej nocy dokonywać swej krwawej zemsty za wydarzenia sprzed lat. Proste, a zarazem głupie [...]

Burt i Vicky – z pewnością nie stanowiąca wzorcowego małżeństwa para, w trakcie samochodowej podróży potrąca ze skutkiem śmiertelnym małego chłopca, który wybiegł przed koła samochodu prościutko z kukurydzianego pola. Burt – świeżo upieczony weteran z Wietnamu, nie zważając na histerię małżonki zachowuje zimną krew i dochodzi do wniosku, że biednemu dzieciakowi ktoś chwilę wcześniej poderżnął gardło. Para zabiera zwłoki chłopca do samochodu i rusza w dalszą drogę chcąc wyjaśnić sprawę. Bohaterowie trafiają do miasteczka Gatlin. Wszystko wskazuje na to, ze od kilkunastu lat miasteczko jest opuszczone. Jak pewnie świetnie się orientujecie – nie jest to wcale prawdą [...]

Antropolog Brian Lockhart wraz z trójką studentów wyrusza na nieprzebyte tereny Texarkana w celu zbadania wiarygodności lokalnych podań o stworzeniu przypominającym wyglądem Wielką Stopę, Sasquatch'a bądź Yeti. No i to chyba byłoby już wszystko o fabule tego filmu. Z bardziej kronikarskiego zaś obowiązku warto odnotować, że „Boggy Creek II: And the Legend Continues”w reżyserii Charles'a B. Pierce'a znany też pod nie mniej chwytliwym tytułem „The Barbaric Beast of Boggy Creek - Part II” to nieoficjalny sequel filmu pt. „The Legend of Boggy Creek” z roku 1972 autorstwa tegoż samego reżysera (bo oficjalny – zrealizowany w konwencji kina familijnego „Return to Boggy Creek” powstał w roku 1977) [...]

Polski dystrybutor „najmroczniej części ze świata >>Obecności<<” zachęcał do obejrzenia filmu w następujący sposób: „Kiedy młoda zakonnica odbiera sobie życie w klasztorze w Rumunii, nękany zmorami z przeszłości ksiądz i nowicjuszka, która ma właśnie złożyć śluby zakonne zostają wysłani przez Watykan, aby zbadać tę sprawę. Wspólnie odkrywają niechlubny sekret zakonu. Ryzykując nie tylko własnym życiem, ale też swoją wiarą i duszami, stawiają czoła złowrogiej sile pod postacią tej samej demonicznej zakonnicy, która po raz pierwszy przerażała widzów w >>Obecności 2<<. Natomiast opactwo staje się straszliwym polem walki toczącej się między żywymi i potępieńcami”.

Mieszkający w Hollywood scenarzysta Martin nie znajduje się aktualnie w najlepszej kondycji finansowej. Pisząc skrypty do pojedynczych odcinków „Drużyny A” i innych tego typu produkcji jakoś wiąże koniec z końcem, ale jego obsesją jest chęć sprzedania scenariusza opartego na życiorysie dziecięcej gwiazdy przedwojennego Hollywood – chłopca o pseudonimie Boofuls. Problem w tym, że gdzie tylko Martin nie pójdzie, to zostaje odprawiony z kwitkiem. Boofuls bowiem to temat tabu w Fabryce Snów. Chłopiec został bowiem brutalnie zamordowany a następnie porąbany na kilkaset kawałków przez własną babkę [...]

Witajcie w luksusowym kurorcie – wyspie Hayman położonej przy australijskim wybrzeżu, w sercu Wielkiej Rafy Koralowej. Bogaci turyści wypoczywają tu sobie w wygodnych apartamentach i kopulują niczym króliki. Jednocześnie miejscowi rybacy prowadzą tu krwawą wojnę z nielegalnymi japońskimi kłusownikami. Wszystko to przyciąga znane nam już doskonale kraby. Jako pierwszy ponownie ginie miejscowy pijaczek. Jego śmierć jest jednak dopiero przygrywką do tego co ma się wydarzyć. Na pomoc wezwany zostaje również znany nam z dwóch wydanych w Polsce wcześniej części cyklu „Kraby” Cliff Davenport [...]

„Tajemniczy klimat, bohaterowie niczym z Lyncha, elektryzująca muzyka, świetna obsada (Christina Hendricks, Eva Mendes) i producent, który tworzył "Drive" - ten film ma wszystko, co cenią wielbiciele dobrego kina. Mroczna, trzymająca w napięciu opowieść z elementami fantasy noir rozgrywa się w surrealistycznym świecie znikającego Detroit. Przeklęte miejsce, w którym jedni próbują przetrwać, inni oddają się perwersyjnym fantazjom. Zmysłowa Billy spełnia psychopatyczne zachcianki bankiera Dave'a, by nie stracić dachu nad głową. Jej starszy syn - Bones pomaga matce, zbierając złom, czym naraża się okrutnemu Bully'emu, który rządzi miastem. Chłopaka rozumie tylko Rat - dziewczyna z sąsiedztwa ze szczurem w rękawie” (opis polskiego dystrybutora DVD – firmy Best Film).

W parku miejskim znalezione zostaje zmasakrowane ciało jedenastoletniego chłopca. Naoczni świadkowie i odciski palców nie pozostawiają wątpliwości: sprawcą zbrodni jest jeden z najbardziej lubianych obywateli Flint City. To Terry Maitland, trener drużyn młodzieżowych, nauczyciel angielskiego, mąż i ojciec dwóch córek. Detektyw Ralph Anderson, którego syna Maitland kiedyś trenował, nakazuje przeprowadzić natychmiastowe aresztowanie w świetle jupiterów. Maitland ma wprawdzie alibi, ale Anderson i prokurator okręgowy wkrótce zdobywają kolejny niezbity dowód: ślady DNA. Sprawa wydaje się oczywista. Terry Maitland na pozór jest miłym człowiekiem, ale czy ma drugie oblicze? Odpowiedź szokuje – tak jak szokować potrafi tylko Stephen King.

W 1958 r., w niewielkiej mieścinie o nazwie Ferren Woods grupka nastolatków dla czystej rozrywki w brutalny sposób kończy żywot zdeformowanego, młodego chłopca o imieniu Tommy. 35 lat później do miejscowości tej wprowadza się nowy szeryf – Sean Braddock wraz z żoną i córką. Szeryf mieszkał tutaj w dzieciństwie, a jego córka szybko znajduje nowych znajomych, których zaklasyfikować można do grona „trudnej” młodzieży. Na czele grupy nastolatków stoi Danny – syn miejscowego sędziego. Podczas jednego ze spędzanych wspólnie wieczorów młodzi potrącają samochodem (kieruje właśnie Danny) mieszkającą na odludziu staruszkę o imieniu Osie, która jak się wkrótce okaże w przeszłości opiekowała się tragicznie zmarłym Tommy'm [...]

Do nastoletniej Chloe opuszczonej w dość wczesnym dzieciństwie przez rodzinę (narkotyki, alkohol) po wielu latach przybywa matka – rzeźbiarka Jess, która proponuje córce wspólne zamieszkanie. Dziewczyna nie jest zbyt entuzjastycznie nastawiona do tego pomysłu. Raz, że ma uzasadnione powody, by nie ufać rodzicielce, a dwa, że znajduje się akurat w dość buntowniczym wieku. Następstwem wieku i natury dziewczęcia jest pewnie też to, że wbrew lokalnej legendzie i przestrodze zawartej w oryginalnym tytule filmu („Don`t Knock Twice”) wraz ze swoim przyjacielem puka do drzwi ponurego domu zamieszkiwanego podobno niegdyś przez wiedźmę [...]

Przymierzając się do obejrzenia „Dziedzictwa” lepiej zbyt wiele o jego treści nie czytać. Ba! Najlepiej nie oglądać nawet żadnego trailera! Polski dystrybutor - Monolith opisuje ten film tak: Śmierć Ellen, seniorki rodziny Grahamów, nie mogła być dla nikogo zaskoczeniem. Natomiast to co nastąpiło po niej, dla wszystkich było szokiem. Rodzina Annie, córki Ellen, wkrótce po pogrzebie zaczyna doświadczać niepokojących zjawisk. Początkowo tłumaczy je sobie żałobą i przemęczeniem, ale wkrótce zdarzenia przybierają tak tragiczny i potworny obrót, że jasnym staje się, iż na rodzinie Grahamów ciąży mroczne dziedzictwo. Co takiego wydarzyło się w życiu Ellen, że teraz zapłacić musi za to jej rodzina? Odkrycie tej prawdy nikomu nie przyniesie spokoju…

[...] Ed Harley – samotnie wychowujący syna - Billy`ego ojciec wiedzie spokojne życie prowadząc niewielki sklep gdzieś na prowincji. Pewnego dnia w jego okolicę zjeżdża grupka nastolatków uprawiających motocross. Pod chwilową nieobecność Eda w Billy'ego uderza rozpędzony motocykl. Większość nastolatków, włącznie ze sprawcą ucieka z miejsca wypadku. Zrozpaczony Ed, mając w pamięci wydarzenia, jakich był świadkiem w dzieciństwie wyrusza po pomoc do wiedźmy mieszkającej gdzieś w leśnych ostępach. Wiedźma informuje go, że nie jest w stanie przywrócić chłopca do życia. Ed odpowiada jej, że interesuje go wobec tego jedynie zemsta. W takim wypadku kobieta jest w stanie pomóc. Kieruje swego gościa w stronę górskiego cmentarzyska „na którym rosną dynie”. Ed przynosi stamtąd zdaje się, że zdeformowane truchło bliżej nieokreślonego stworzenia. Wiedźma tchnie w nie życie celem zrealizowania zemsty cierpiącego ojca. Mniej lub bardziej winni śmierci małego Billy'ego zostaną srodze ukarani [...]

Na wstępie filmu narrator tonem przywodzącym na myśl klasyczne odcinki „Strefy Mroku” raczy nas jakimiś farmazonami o społeczeństwie, ludziach i relacjach międzyludzkich. Następnie widzimy trójkę osób wsiadających do jednego autobusu. Każde z nich będzie bohaterem innej historii.

Pierwsza opowiada o niezbyt majętnym chłopaku, który za całe oszczędności zgromadzone przez siebie i przez swoją dziewczynę kupuje sportowy samochód. Nie jest to zwykły samochód, ale potrafiący mówić klasyk (słyszy go tylko główny bohater). Dziewczyna, jak łatwo się domyśleć, nie jest za bardzo zadowolona z zakupu. Zazdrosny samochód stara się więc przekonać swego nabywcę, że kobieta nie jest mu potrzebna do szczęścia... Beznadziejny segment nie mający nic wspólnego z horrorem [...]

Dwie nastolatki – Beth i Vera wprowadzają się wraz ze swoją matką do dużego domu położonego gdzieś na prowincji. Niestety nim zdążą się zapoznać z nowym lokum, będą musiały stoczyć morderczą walkę o życie z parą psychopatów. Po latach 3 kobiety znów mają okazję spotkać się ze sobą. Beth założyła rodzinę i stała się poczytną autorką horrorów, natomiast Beth i Vera pozostały w miejscu krwawych wydarzeń z przeszłości. Tam właśnie odwiedza je Beth. W momencie spotkania odżywają przerażające wspomnienia. Okazuje się, że traumatyczna historia odcisnęła piętno na psychice każdej z kobiet. Ponadto wokół zaczynają się dziać rzeczy, które nie do końca da się objąć rozumem.

Dowiedziawszy się o tajemniczym zniknięciu swej bliźniaczki, Sara wyrusza do Japonii. Okazuje się, że dziewczyna zaginęła w owianym złą sławą lesie Aokigahara znanym powszechnie jako mekka samobójców. Na swej drodze Sara spotyka młodego dziennikarza, który akurat planuje wybrać się do tegoż lasu z miejscowym strażnikiem. Dziewczyna dołącza do mężczyzn. Cała trójka nie zamierza się trzymać wytyczonych w lesie ścieżek, co – jak wiadomo – nie będzie zwiastować niczego dobrego [...]

„Opowieści starego antykwariusza” M.R. James'a wydane nakładem C&T Toruń, to opowiadania oryginalnie zebrane w dwóch zbiorach: „Ghost Stories of an Antiquary” z 1904 roku oraz „More Ghost Stories of an Antiquary” z roku 1911.

Od początku widać, że autor był pasjonatem nie tylko archeologii (jak możemy się dowiedzieć z bardzo ciekawego wstępu), ale również architektury i sztuki. Zwłaszcza pierwsze strony niektórych opowiadań naładowane są wprost specyficznym słownictwem.

Szaleńczo zakochani w sobie Rachel i Clark postanawiają po cichu wziąć ślub w Las Vegas. Żeby upewnić się, że nikt nie pokrzyżuje im planów, młodzi planują dojechać do celu swej podróży boczną drogą. W trakcie podróży zatrzymują się na nieco staroświeckiej stacji benzynowej prowadzonej przez leciwego i dość ekscentrycznego Sama. Ostrzega on podróżujących, by nie jechali obraną przez nich drogą. Dzieją się tam bardzo dziwne rzeczy. Szczególnie ważne według Sama jest to, by nie zasnąć na odcinku drogi pomiędzy dwoma drzewami Jozuego (występująca na południowym zachodzie USA jukka krótkolistna). Jak to w filmach bywa młodzi ignorują przestrogę, a kierowcy przysypia się zaraz po minięciu pierwszego z w/w drzew [...]

[...] XV – wieczni mieszkańcy bliżej nieokreślonej miejscowości swego czasu nie obeszli się najlepiej z pewnym garbatym, szpetnym i kuśtykającym karłem. Choć zapłacił on jakiejś dziewczynie szczerym złotem za jej pierworodne dziecko, ta w ostatniej chwili wycofała się z transakcji i wyruszyła za nim w pogoń wraz z całą bandą uzbrojonych po zęby (głównie w widły i pochodnie) sąsiadów. Zapędzony na skraj klifu karzeł broni się do ostatniej chwili, jednakże w wyniku fortelu jednej z kobiet, która odgaduje jego imię, zostaje zamieniony w kamień, który następnie wrzucono do morza. Następnie rzecz przenosi się do Los Angeles lat dziewięćdziesiątych. Shelley samotnie wychowuje malutkiego synka, gdyż jego ojciec – policjant zginął na służbie, nie doczekawszy nawet porodu. W jakimś starym antykwariacie natrafia na kamień [...]

Do miasteczka na pograniczu, Calla Bryn Sturgis, regularnie co dwadzieścia lat przybywają Wilki (a w zasadzie nieznane postacie w wilczych maskach i zielonych płaszczach, wszystkie dosiadające jednakowych, szarych koni i uzbrojone po zęby w bardzo zaawansowaną technologicznie broń) z krainy zwanej Jądrem Gromu. Napadają na mieszkańców i porywają ich potomstwo (część potomstwa). Poddane złowrogim rytuałom dzieci wracają do domów jako upośledzone umysłowo istoty – pokury. Zrozpaczeni ludzie zwracają się o pomoc do Rolanda z Gilead i jego towarzyszy. Przerywając poszukiwania Mrocznej Wieży, rewolwerowiec postanawia stawić czoło napastnikom, nie wiedząc, że od wyniku tego starcia zależą losy Świata Pośredniego (na postawie opisu z okładki polskiego wydawcy Wydawnictwa „Albatros”)”.

Rok 1642. Vlad III Tepes, książę wołoski staje przed nie lada dylematem. Czy oddać dobrowolnie w jasyr 1000 wołoskich chłopców (w tym swego syna) i utrzymać za wszelką cenę pokój z potężnym Imperium Osmańskim – idąc tym samym w ślady swojego ojca, czy też spróbować stawić opór muzułmańskim najeźdźcom. Dość nieoczekiwanie szansą okazuje się być zamieszkujący jaskinię na Górze Złamanego Kła demon (wampir). Ma on dać Tepesowi nadludzką siłę, prędkość i dziesiątki innych zdolności. Vlad ryzykuje jednak nie tylko wojną z Turkami. Na szalę kładzie bowiem również swoją duszę. Może na wieki wieków zostać pozostającym w ciemności stworzeniem, żywiącym się ludzką krwią.

Na koniec dwie „polskie” ciekawostki związane z filmem. „Stowarzyszenie umarłych dusz” - tak brzmiał tytuł filmu przetłumaczony przez rodzimego dystrybutora. Któż oparłby się wypożyczeniu takiego tytułu? (Zwłaszcza po obejrzeniu zwiastunu czytanego przez Tomasza Knapika).

Ponadto, oglądany przez Was, czadowy plakat do filmu posłużył naszemu legendarnemu już wydawnictwu „Phatom Press” za okładkę dla polskiego wydania „Podpalaczki” Stephena Kinga. Niespotykane kuriozum i dość smutne świadectwo polskiego kapitalizmu początku lat 90- tych. Z drugiej zaś strony, zawsze może trochę lepiej, że wzięli plakat z tego filmu, niż z choćby „Tańczącego z wilkami”...

Rok 1847. Za dość przypadkowe zdobycie nieprzyjacielskiego przyczółku podczas wojny amerykańsko – meksykańskiej, kapitan John Boyd zostaje uznany za bohatera. Niejako w nagrodę zostaje odesłany do fortu w górach Sierra Nevada, w którym ma wieść nieco spokojniejsze życie, z daleka od pierwszej linii frontu. Na miejscu wita go dość oryginalna banda, na którą składają się nieco zdziwaczały pułkownik Hart i jemu podlegli: alkoholik, narkoman, zdewociały tchórz i XIX – wieczna inkarnacja Johna Rambo. Oprócz tego mamy nie mniej dziwne od reszty rodzeństwo Indian. Pewnej nocy do fortu przybywa skrajnie wyziębnięty i wyczerpany szkocki duchowny – Colqhoun [...]

Kontynuacja znakomitego „Sinistera”, która w zaskakujący i oryginalny sposób (pozwolę sobie się z tym całkowicie nie zgodzić) rozwija wydarzenia z pierwszej części, podnosząc poziom strachu na rzadko spotykany pułap. Szeryf So & So kontynuuje śledztwo w sprawie serii makabrycznych morderstw, która doprowadziła do śmierci jego przyjaciela. Dochodzenie prowadzi go do położonego na odludziu domku zamieszkałego przez Courtney Collins, która w wraz z synami Zachem i Dylanem, ukrywa się tu przed agresywnym mężem. Courtney nie jest świadoma tajemnicy, którą skrywa jej nowy dom. Wkrótce odkryją ją chłopcy, znajdując w piwnicy stare amatorskie filmy, których pierwsza projekcja obudzi duchy przeszłości i da początek nowej krwawej krucjacie zła [...]

Ellison Oswalt to pisarz literatury faktu specjalizujący się w opowiadaniu o morderstwach i seryjnych zabójcach. Od paru lat nie potrafi jednak napisać prawdziwego bestselleru. Żeby przełamać niemoc twórczą postanawia zamieszkać wraz z rodziną (o czym żaden z jej pozostałych członków początkowo oczywiście nie wie) w domu, który był niedawno niemym świadkiem makabrycznych wydarzeń. Na przylegającym do niego podwórku 4 osobowa rodzina została powieszona na drzewie. Piąty członek rodziny – 10- letnia dziewczynka, zaginęła. Na strychu budynku pisarz odnajduje projektor i kilka 8 milimetrowych taśm dokumentujących ostatnie chwile z życia jeszcze kilku innych rodzin. Wspierany przez zafascynowanego jego twórczością policjanta Ellison rozpoczyna prywatne śledztwo. Okazuje się, że w każdym wypadku jedno dziecko z rodziny uchodziło z życiem z rzezi, by następnie przepaść bez śladu. Dodatkowo, każdorazowo na miejscu zbrodni pojawiała się postać o przerażającym wizerunku.

Heidi, to mieszkająca w znanej ze swej niechlubnej przeszłości miejscowości Salem dziennikarka radiowa, która wchodzi w posiadanie tajemniczego winylu z muzyką przepełnioną (jak to dobrze określił jej radiowy kolega) samymi „pojebanymi dźwiękami”. Autorami płyty jest kapela o niewiele mówiącej nazwie „The Lords”. Jeden z kawałków z płyty Heidi puszcza na antenie radiowej, podczas współprowadzonej przez siebie audycji „Hit czy kit”. Co ciekawe kobiety słuchające audycji zaczynają czuć się cokolwiek nieswojo. Ta kocia muzyka zaczyna interesować Francisa – badacza historii Salem i jego osławionych czarownic. Tymczasem Heidi zaczyna żyć na pograniczu jawy i snu. Właścicielka budynku, w którym dziennikarka wynajmuje lokal wraz ze swoimi dwiema ekscentrycznymi koleżankami stara się otoczyć dziewczynę swoistą „opieką”.

Lena Headey gwiazda "Nieustraszonych Braci Grimm" oraz "300" tym razem wciela się w rolę kobiety, której życie wali się w gruzach, kiedy na londyńskiej ulicy zauważa swojego sobowtóra. Poruszający thriller psychologiczny w reżyserii Seana Ellisa z pewnością u wielu widzów wywoła pytanie: Czy zastanawiałeś się kiedyś, co zrobiłbyś w sytuacji gdyby jedna z napotkanych przypadkowo na ulicy osób wyglądała dokładnie tak samo jak ty?

To już kolejny film z uniwersum „Obecności” (uniwersum Warrenów?) - i musimy się do tego zacząć przyzwyczajać, bo na horyzoncie widać już „The Nun”, a i gdzieś w oddali słychać jakieś pierwsze plotki o „The Crooked Man”. Całe szczęście póki co, filmy te trzymają dość solidny poziom (choć pierwsza „Annabelle” była z nich zdecydowanie najsłabsza), więc nie mamy się co martwić.

Tym razem rzecz dzieje się w wielkim domu, który samotnie zamieszkuje małżeństwo Mullinsów, którzy w potwornym wypadku samochodowym stracili ukochaną córeczkę. 12 lat później do ich przybytku wprowadza się Siostra Charlotte i sześć dziewczynek ze zlikwidowanego sierocińca. Jedna z najmłodszych dziewcząt – Janice odnajduje za sprawą tajemniczych wskazówek lalkę, którą Pan Mullins niegdyś zrobił dla swej córki. Nie wyniknie jednak z tego nic dobrego...

Jak donosi polski dystrybutor na tyle okładki DVD: „Kontynuacja Śmiertelnej gorączki, klasyki kina gore w reżyserii Eli'ego Rotha. Tym razem śmiertelny wirus dostaje się do popularnej wody mineralnej (za sprawą ostatniego niedobitka z części poprzedniej). Cała dostawa zostaje wysłana do okolicznego liceum, w którym ma się właśnie odbyć bal maturalny. W trakcie zabawy wszyscy którzy napili się wody (bądź np. narażeni byli na kontakt płciowy z innymi zarażonymi), zostają zarażeni tajemniczą chorobą”. Opis lakoniczny, ale tak po prawdzie, to trudno dodać coś więcej. Takich lotów jest to kino [...]

Tak jakoś dziwnie się złożyło, że od momentu, w którym obejrzałem świetny, halloweenowy „Trick or Treat”, w moje ręce – w sposób czasem chcący, a czasem niechcący – wpadło naprawdę sporo różnorakich filmowych antologii opowieści grozy. „A Christmas Horror Story” jest filmem, któremu zarówno poziomem, jak i stylem narracji najbliżej do wspomnianego „Trick or Treat”.

Rzecz dzieje się w wigilię Bożego Narodzenia, w niewielkiej miejscowości Bailey Downs. Dokładnie rok temu w miejscu tym miała miejsce makabryczna zbrodnia, w której śmierć poniosła dwójka uczniów tutejszej szkoły średniej [...]

Antologia horroru „kobiecego”. Cztery historie wyreżyserowane i napisane przez cztery kobiety, o kobietach mające z założenia traktować. Całość spięta jest zrealizowanymi w technice poklatkowej animowanymi: wstępem, zakończeniem oraz przerywnikami. Są one pretensjonalne, niezrozumiałe oraz nie wnoszą do filmu praktycznie niczego. Ot taki nikomu niepotrzebny manifest artystyczny twórców, uprzedzający widza, że ma do czynienia nie z jakąś zwykłą papką, ale z solidnym kawałkiem kina (w mniemaniu twórców oczywiście), które premierowo pokazywano w końcu w Sundance.

„Boone (na okładce napisane: „Boon”) już wie, że nie znajdzie na ziemi ani szczęścia, ani radości. Oskarżony przez swego lekarza Deckera o popełnienie potwornych morderstw decyduje się na śmierć. Lecz i ona nie przyniesie mu wyzwolenia. MIDIAN – legendarne miasto – zamieszkałe przez odmieńców, degeneratów i mutantów, przyjmuje go do siebie. Ale i tam... (opis z okładki, z jednym, wskazanym wyjątkiem zachowano pisownię oryginalną)”.

„W małopolskich lasach, dla zabawy, zostaje zabita locha wraz z młodymi. Na czele watahy staje młody samiec. Wraz z resztą stada rozpoczyna polowanie na ludzi. W jednym z niewielkich miasteczek dochodzi do masakry mieszkańców. Tymczasem nieopodal rozpoczynają się przygotowania do corocznej Drogi Krzyżowej, na którą przybędą tysiące wiernych. Zło nadejdzie z lasu! (opis z okładki)”

[...] Reasumując – jeśli interesuje Was, jak wyglądałby Jezus Chrystus w postapokaliptycznym świecie zamieszkanym przez zmutowanych z zającami ludzi – to możecie obejrzeć. Jeśli nie jesteście tego ciekawi – raczej możecie sobie odpuścić. Antologia bardzo przeciętnych historii. Część z nich jest do bólu przewidywalna , a część kończy się jakby w samym środku zdarzeń – zupełnie jakby twórca nie wiedział co więcej wymyślić. Ledwie dwie (no, może trzy) można uznać za w miarę interesujące.

W pewną listopadową noc 1983 r., w niewielkiej miejscowości Hawkins położonej w stanie Indiana, w zagadkowych okolicznościach znika kilkunastoletni Will Byers. Jego Matka Joyce i brat Jonathan stają na głowie by go odnaleźć. Postronnym osobom zdawać się może, że samotnie wychowująca chłopców Joyce zaczyna tracić zmysły. Policyjne śledztwo wszczyna miejscowy szeryf Jim Hopper. Na własną rękę zaś chłopca szuka także trójka jego najlepszych przyjaciół: Mike, Dustin i Lucas. Tymczasem z pobliskiego laboratorium rządowego ucieka młoda dziewczynka. Kiedy dociera do Hawkins okazuje się, że jest strasznie wystraszona i praktycznie nie potrafi mówić. Poza tym zdaje się posiadać umiejętności psychokinetyczne i prawdopodobnie wie, gdzie znajduje się Will. Niestety z ucieczką dziewczynki i zniknięciem Willa związane jest też uwolnienie tajemniczych mocy, które sprawią iż nie tylko zaginiony Will stanie w obliczu ogromnego niebezpieczeństwa.

[...] Film ma (zdawało się) solidną podstawę dla scenariusza, jest ładnie nakręcony (naprawdę piękne zdjęcia) i dobrze zagrany (naprawdę sporo dobrych kreacji i praktycznie brak słabych). Makabryczne efekty specjalne prezentują się nieźle, dobrze z wydarzeniami na ekranie komponuje się muzyka. W staranny sposób oddano też realia amerykańskiej prowincji sprzed niemal dokładnie wieku. Wreszcie zauważyć należy, ze jest to całkiem zgrabne studium psychiki pogrążonego w wyrzutach sumienia mordercy, dla którego nic po tym co zrobił nigdy nie będzie już takie, jak wcześniej. Pomimo tych wszystkich atutów, czegoś filmowi brakuje [...]

[...] 20 punktów za kopnięcie babci, 30 punktów za skrzywdzenie kobiety w ciąży, 50 punktów za wepchnięcie ślepca pod samochód. Tak z grubsza wyglądają zasady komputerowej gry zatytułowanej tak samo jak omawiany tutaj film, w której steruje się Szatanem i podążającym za nim krok w krok młodym pomocnikiem. Wielkim entuzjastą tej wątpliwej jakości rozrywki jest 9-letni Douggie. Z okazji święta Halloween przebiera się on za pomocnika Szatana i snując się po ulicach miasteczka w którym mieszka, szuka swego „mistrza”. Napotkany mężczyzna w szatańskiej masce na głowie wydaje się być właśnie tym, kogo szuka młody Douglas. Od tej pory osobliwa para przyjaciół, którzy dopiero co się poznali siać będzie terror na ulicach. Chłopiec widzi w swoim „mistrzu” osobę, która rozprawi się z chłopakiem jego siostry Jenny, o którego jest chorobliwie zazdrosny. Młody Douggie chyba nie do końca zdaje sobie jednak sprawę z tego, jakie mogą być konsekwencje jego nowej przyjaźni [...]

[...] Jak zatem widzicie potencjał na całkiem dobry film był. W przypadku „Crucifixion” niemal ze wszystkim jednak przesadzono. Jest to bardziej film propagandowy, nadający się na prezentację podczas katechezy, niż na kinowy horror. Ciężko uwierzyć, że za kamerą stał twórca „Frontiere (s)” - czyli Xavier Gens. Charakterystyki bohaterów filmu są niezwykle ubogie. Dialogi są infantylne, tak jak zresztą cała akcja, prowadzona w taki sposób, by żadne wątpliwości co do jedynej słusznej interpretacji nie mogły się pojawić nawet w umyśle średnio rozgarniętego siedmiolatka. Zakonnica uległa opętaniu ponieważ uległa pokusom cielesnym. Taki sam los, z tego samego powodu może spotkać amerykańską dziennikarkę, narażoną na niebezpieczeństwo dodatkowo jeszcze bardziej, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że jest ateistką. Rumunia z okolic miejscowości, w której miały miejsce dramatyczne wydarzenia jawi się nam w filmie trochę jako trzeci świat – niewiele tylko lepiej niż Taplary w naszej swojskiej „Konopielce” [...]

„Klaun” pozytywnie zaskakuje i to w wielu aspektach. Kiedy ujrzałem jego plakat, byłem święcie przekonany, że będę mieć do czynienia z kolejną niskobudżetową produkcją o poziomie zbliżonym do omawianej tu już nieco wcześniej „Męki” (Torment). Całe szczęście tak jednak nie jest (zaskoczenie nr 1).

Twórcy szybko przechodzą do rzeczy (zaskoczenie nr 2). Pewien młody chłopiec z niecierpliwością wyczekuje na występ klauna, który ma mieć miejsce podczas jego imprezy urodzinowej. Zawodzi jednak firma organizująca tego rodzaju eventy. Ojciec chłopca – pośrednik w handlu nieruchomościami, odnajduje w jednym z obsługiwanych przez siebie mieszkań zakurzony strój klauna i bierze sprawy w swoje ręce. Syn jest zachwycony obrotem spraw. Impreza się udaje, a umęczony ojciec  zasypia, nie dając nawet rady przebrać się do snu. Rano okazuje się, że stroju nie da się za diabła zdjąć. Co początkowo stanowi podstawę dla niewybrednych żartów, z każdą chwilą wywołuje coraz większy niepokój głównego bohatera filmu [...]

[...] Kilka scen jakie zaserwowano widzom nie można nazwać inaczej niż zwykłą nikczemnością. Zwłaszcza to, jak pokazano rekina w jednej z sekwencji otwierających film oraz w ostatnim jego ujęciu nie powinno mieć absolutnie miejsca w kinowym filmie datowanym na 2012 rok. Te dwie sceny to już totalne przegięcie, ale trzeba też przyznać, że i przez cały pozostały czas projekcji wygląd rekinów pozostawia sporo do życzenia. I to zarówno wówczas, gdy są generowane komputerowo, jak i wówczas, gdy widzimy je w wersji mechanicznej. O dziwo pozostałe efekty specjalne – w tym zarówno sceny gore, jak i moment uderzenia tsunami w wybrzeże – prezentują się już w miarę przyzwoicie (zwłaszcza te pierwsze) [...]

[...] Co jest natomiast największą zaletą filmu, to niesamowity wprost klimat nocy Halloween. Klimat ten jest wszechobecny, magiczny, wprost kapiący z ekranu. Wszędzie pełno wydrążonych dyń, dzieci zbierających cukierki, wielka impreza na ulicach miasteczka, dekoracje halloweenowe na fasadach domów. A wszystko pięknie, nastrojowo sfilmowane. To właśnie klimat jest najlepszym spoiwem dla prezentowanych historyjek i czymś, co tak po prawdzie spycha chyba ich treść na dalszy plan. Nie ma tu morału, jak w innych znanych antologiach grozy, ale płynie z prezentowanych historii jakaś nauka – kto nie odda się zabawie, nie ulegnie magii halloweenowej nocy – zostanie ukarany (o czym polecam pamiętać naszym rodzimym, bardzo licznym i zazwyczaj niezwykle żarliwym przeciwnikom tego święta ;)) [...]

Kiedy Rebecca opuściła rodzinny dom, myślała, że wraz z nim pozostawiła za sobą lęki z dzieciństwa. Dorastając, nigdy nie miała całkowitej pewności, co było prawdziwe, a co nie, zwłaszcza kiedy gasły światła. Teraz jej młodszy brat, Martin, jest świadkiem tych samych niewyjaśnionych i przerażających sytuacji, które kiedyś wystawiały na próbę jej zdrowie psychiczne i zagrażały bezpieczeństwu. Przerażająca istota w tajemniczy sposób związana z matką rodzeństwa, Sophie, ponownie pojawiła się w ich życiu. Tym razem jednak, w miarę jak Rebecca zbliża się do odkrycia prawdy, nie ma wątpliwości, że ich życiu zagraża niebezpieczeństwo... zwłaszcza „Kiedy gasną światła” – takim oto złowrogim opisem (i obiecującym coś znacznie bardziej intrygującego niż finalnie się otrzymuje – ale co, mieli napisać po prostu , że Kobieta jest nawiedzana przez stwora, który pojawia się po zgaszeniu światła? – no mało marketingowo by było i strasznie wtórnie w stosunku do pierwowzoru) twórcy reklamują w pressbooku swoje dzieło [...]

[...] Da się obejrzeć. Z projekcji miałem dużo więcej frajdy niż z oglądania (bodaj dzień wcześniej) pełnometrażowego „Lights Out”. Są to jednak odgrzewane już drugi raz kotlety. Z uwagi na fakt, iż ulepiono je ze znakomitego i świeżego mięsa, to i po tym kolejnym odgrzaniu smakują w miarę znośnie. Kolejna próba podgrzania może się jednak skończyć ciężką niestrawnością – co może martwić, gdyż z tego co wiem, „Insidious. Chapter IV” jest już na horyzoncie... [...]

„Creepshow 2” to kolejne spotkanie Stephena Kinga z Georgem Romero. Choć ten pierwszy wystąpił w tej samej roli – jako twórca podstawy dla scenariusza, to ten drugi tym razem na liście płac wykazany został jako scenarzysta, oddając miejsce na krzesełku reżyserskim Michael'owi Gornick'owi – autorowi zdjęć do pierwszego „Creepshow”. Wiele te roszady jednak nie wniosły. Ponownie bowiem jak pierwsze „Creepshow”, również i jego kontynuacja prezentuje poziom przyzwoity, jednak nie do końca mogący zadowalać entuzjastów talentów Romero i Kinga [...]

Omawiając parę lat temu książkowe „To” Stephena Kinga uparcie twierdziłem, że jego całkowicie zasłużony i niekwestionowany sukces opiera się przede wszystkim na umiejętnej grze autora z sentymentami czytelnika. Tezę tę zdają się podzielać również twórcy najnowszej adaptacji tej książki. Z łatwością wyczuli oni, że pokolenia dzisiejszych trzydziesto i czterdziestolatków to ludziska straszliwie sentymentalne. Na naszym podwórku potwierdzać to może choćby niesłabnąca od lat popularność aukcji internetowych z przedmiotami z kategorii „Pamiątki PRL” czy wydawanie pism poświęconych starym grom komputerowym ( „Retro CD- Action”, czy próba reanimacji „Secret Service”). W skali globalnej natomiast ten trend potwierdzać może natomiast choćby wielki sukces netflixowego „Stranger Things”(nawiasem mówiąc nie brak opinii, że nowe „To” ogląda się jak jeden z kolejnych odcinków tego serialu). Kując żelazo póki gorące, na fali tegoż trendu, twórcy przenieśli akcję do Derry z końca lat 80-tych XX wieku. W książkowym pierwowzorze akcja „dziecięcej” części powieści toczyła się w latach 50-tych. Ekonomicznie jednak rzecz biorąc, to przesunięcie w czasie było posunięciem jak najbardziej uzasadnionym, jako że ludzi przeżywających swe dzieciństwo w latach 50 – tych jest z naturalnych przyczyn znacznie mniej niż tych, którzy byli dziećmi na przełomie lat 80/90. Zostawmy już jednak te sentymenty na boku [...]

Ta mrożąca krew w żyłach historia jest relacją Johna Winterstrawa. Był on jednym z rozbitków ze statku „Glen Carrig”, którzy nie tylko stanąć oko w oko z nieznanym, ale i stoczyć niejedną walkę z morskimi stworami przy użyciu karkołomnych forteli (opis polskiego wydawcy – C&T Toruń na tylnej okładce).

[...] Po raz tysięczny powiem, że nie przepadam za formą found footage – filmowaniem z ręki i niewyraźnymi zdjęciami. Po obejrzeniu zwiastunu „Houses October Built” wydawało mi się jednak, że dla tego akurat filmu zastosowanie takiej formy jest posunięciem uzasadnionym. Zwiastun ten zresztą zdawał się obiecywać naprawdę dobry film. Po obejrzeniu natomiast filmu stwierdzam, że o ile zastosowanie formy paradokumentu rzeczywiście da radę się obronić, o tyle sam film jest po prostu przeciętny. A mogło być lepiej. Poruszono bowiem dość ciekawą i o dziwo mało wyeksplorowaną tematykę. Tematyka ta sprawiła, że film ma fajny klimat. Największą wadą jest jednak to, że mimo ciekawej tematyki i fajnego klimatu niezbyt wiele się w filmie dzieje. Tak naprawdę w pamięć zapada tylko jedna scena, w której dziewczyna o porcelanowej twarzy odwiedza kamper naszych bohaterów. Poza tym z ekranu wieje raczej nudą a finał historii pozostawia pewien niedosyt [...]

Faktyczny debiut reżyserski Marcusa Nispela – remake „Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną” był dziełem nad wyraz udanym. Udanym tak bardzo, że wracam do niego o wiele chętniej (choć wiem, jak obrazoburczo to brzmi), niż do oryginału Hoopera. Dlatego też, gdy tylko światło dzienne ujrzała informacja o tym, że gość ten ma się wziąć za nową wersję „Piątku 13ego” wielu (w tym ja) wiązało z tym naprawdę spore nadzieje. Nic z tego jednak dobrego nie wyszło. „Texas Chainsaw Massacre” z 2003 roku miało ciekawy – duszny, iście teksański klimat, prezentowało ciekawą historię, charakteryzowało się dobrą grą aktorską... ba! Pokuszono się w nim nawet o zarysowanie jakiegoś tła historycznego i społecznego. We „Friday the 13th” z 2009 roku natomiast, na dobrą sprawę oprócz ciekawych zdjęć (chwilami naprawdę bardzo fajnych) otrzymujemy tylko efekty nienajgorszej pracy specjalistów od kobiecej chirurgii plastycznej (America Olivo, Willa Fors). Przede wszystkim do końca nie wiadomo, o co twórcom chodziło (poza bezczelnym skokiem na kasę)[...]

[...] Pierwsza część tej odsłony cyklu nieco mnie rozczarowała. Jest trochę nudna, wolno się rozkręca, momentami jest niezrozumiała i zbyt wiele w niej symboli (róża, klucz itp.)Chociaż patrząc na to z drugiej strony – pewnie troszkę taka miała z założenia być, wszak opisuje cierpienia psychiczne Rolanda i Jake'a. Fikcja zatem musi mieszać się z rzeczywistością, a jawa ze snem. Z pewnością miłym akcentem występującym w tej części lektury jest też „Charlie Puf – Puf”, który narobił ostatnio sporo zamieszania, kiedy został wydany jako osobna książka (autorstwa Beryl Evans) przy okazji promocji filmowej „Mrocznej wieży” (nawiasem mówiąc – w „Ziemiach jałowych” jasno jest powiedziane, że Roland wygląda niemalże i jak Clint Eastwood żywcem wyjęty z plakatu do westernu Sergio Leone – wrrr !!!) [...]

[...] Bardzo ciekawy film z importu. Dosłownie. Bo raz , że produkcji francuskiej i dwa, że wygrzebałem go w sklepie z używaną odzieżą z Wielkiej Brytanii. Urzekający wizualnie obraz w swym charakterze przypominający „Goonies” czy „Stand by Me”zmieszane z „Hills Have Eyes” ale i choćby z francuskim „Martyrs”. Scenariusz potraktowany został niestety dość ulgowo. W pewnym momencie wydawało się, że nieco lepiej sportretowana zostanie trójka chłopców, ale i na to nie poświęcono zbyt wiele pracy. Troszkę razi również to, że większość działań mordercy rozgrywa się gdzieś poza kadrem. Dopiero sama końcówka pozostawia nieco mniej wyobraźni widza. Scenariusz śladowy, bohaterowie ledwie naszkicowani, sporo wydarzeń poza kadrem, ale film i tak może się podobać[...]

Stuart Gordon jako reżyser i Brian Yuzna jako producent robią to, co kochają najbardziej – ekranizują Lovecrafta. Filmowy „Dagon” oparty jest przede wszystkim na opowiadaniach pt. „Widmo nad Innsmouth” oraz „Dagon”. Paul, Barbara, Howard i Vicky wybierają się na wakacyjny rejs jachtem wzdłuż hiszpańskich wybrzeży będących rodzinnymi stronami Paula. Kiedy w końcu już ten młody pracoholik po staraniach Barbary zacznie się cieszyć urlopem, nad jacht nadciąga potężny sztorm, który spycha go na rafę i sprawia , że zaczyna tonąć. W następstwie wypadku pod pokładem zaklinowała się Vicky. Paul i Barbara w pontonie ratunkowym ruszają więc po pomoc. Szczęśliwie dopływają do tajemniczej miejscowości Imboca. Barbara pozostaje na lądzie by powiadomić policję o zaistniałym wydarzeniu, natomiast Paul wraca wraz z parą miejscowych rybaków na ratunek Howardowi i Vicky. Okazuje się jednak, że na jachcie nie ma już nikogo... Podłamany Paul wraca więc na ląd, gdzie otrzymuje kolejny cios – zaginęła również Barbara. Imboca to naprawdę cholernie dziwne miejsce. Jak się okazuje nie ma tu ani policji, ani samochodów, zaś tutejsi mieszkańcy charakteryzują się upiorną fizjonomią. Część z nich posiada skrzela, część macki zamiast kończyn. Najgorsze, że z niewiadomych przyczyn zaczynają również nastawać na życie Paula [...]

Pauline, to zbliżająca się wielkimi krokami do pełnoletniości nastolatka nienawidząca praktycznie całego świata. Co gorsza z wzajemnością. Nie ma przyjaciół, nie znoszą jej nauczyciele, ba nawet matka patrzy na nią z zażenowaniem, niemal całość swych uczuć koncentrując na młodszej, chorej na mukowiscydozę córce. Jej ojciec natomiast dla świętego spokoju zawsze przytakuje matce. Bohaterka nie dba o swój wygląd, szokuje towarzystwo swymi zainteresowaniami – starając się jak najmocniej wcielać w życie zasadę, zgodnie z którą nieważne, że źle, ważne, by cokolwiek o tobie mówili. Dziewczyna interesuję się chirurgią. Choć w pogrążającym się w coraz większych ciemnościach umyśle dziewczyny, to zacne zainteresowanie staje się jedynie pretekstem dla snucia przepełnionych krwią, chorobliwych wizji o momentami wyczuwalnym wręcz nekrofilskim podłożu. Wizje te przynoszą dziewczynie satysfakcję seksualną, dlatego nieśmiało (aczkolwiek w wyjątkowo obrzydliwy sposób) stara się wprowadzać je w życie. Jednakże po którejś z kolejnych połajanek za zachowanie od matki w Pauline coś pęka - „sprawię, że będziecie ze mnie dumni” - mówi do członków swojej rodziny [...]

[...] Materiału było tu zdecydowanie zbyt mało (ledwie kilkadziesiąt stron tekstu), żeby zrobić pełnometrażowy film – i to jest tutaj największym problemem (na podstawie tego samego utworu Kinga nakręcono w połowie lat osiemdziesiątych niewiele ponad dwudziestominutowy odcinek „Strefy Mroku”!). Georgie wraz ze swoją matką i bratem wprowadza się do domu swojej schorowanej i leciwej już babci, w którą był zapatrzony jak w obrazek, celem udzielenia jej pomocy w być może jej ostatnich już chwilach. Okazuje się jednak, że za babcią stoi bardzo tajemnicza, zupełnie niejednoznaczna (wiele wskazuje na to, że całkiem upiorna) przeszłość [...]

Jamie przybywa do jakiegoś parszywego budynku położonego w jakiejś zatęchłej dziurze celem zobaczenia się ze swoją babcią, która od dłuższego czasu nie dawała znaku życia. Lokal zajmowany przez babcię świeci jednak pustkami. Po całym budynku zaś, jak i jego okolicach snują się natomiast przerażające (widma?) dzieci – zdaje się pozbawione jakichkolwiek emocji. Jamie zabiera się za poszukiwanie babci, a kolejni lokatorzy budynku giną z ręki dzieciaków. Okazuje się, że również przeszłość babci Jamie skrywa mroczną tajemnicę [...]

Hannah Martin zmierza do Gatlin by poznać prawdę o swoich biologicznych rodzicach. Nieopodal celu swojej podróży zabiera autostopowicza – kaznodzieję Zachariasza, który spowoduje, że dziewczyna ulegnie niegroźnemu wypadkowi, po którym trafi do szpitala, w którym znajduje się pogrążony od 19 lat w śpiączce, znany nam z pierwszej części „Dzieci kukurydzy” Izaak. Mieszkańcy Gatlin od razu orientują się, że przybycie Hanny i wybudzenie Izaaka ze śpiączki zwiastować ma wypełnienie tajemniczego proroctwa...

K...a - co za g...o - no ja p......ę! Takim soczystym zdaniem można by skwitować tę szopkę, którą zaproponowali nam autorzy tego filmu. Ale ja jestem człowiekiem kulturalnym, nie używającym wulgaryzmów, tylko piszącym, jak jest – a więc do rzeczy. Pod osłoną nocy po posępnym polu kukurydzy spaceruje sobie jakiś uszaty dzieciak. W samym sercu tegoż pola odnajduje on jakiś tajemniczy płomień. Kiedy podchodzi do niego bliżej, razi go nieznana siła wydobywająca się z płomienia. Domyślamy się, że jest w niej coś złego, gdyż w kolejnej scenie, rozgrywającej się już rok później dzieciak ten – używając nadprzyrodzonych mocy – morduje dwójkę dorosłych. Następnie poznajemy szóstkę znajomych podróżujących po okolicach, które były świadkami wyżej opisanych zdarzeń. Dwoje spośród nich dość szybko posłuży za nawóz dla kukurydzianego pola. Pozostała czwórka znajdzie schronienie w opuszczonym domu. Przyjdzie jej stanąć oko w oko z sektą upiornych dzieciaków. A wszystko to na tle silosu, w którym nieustannie płonie kukurydza (!), do którego członkowie tej sekty dobrowolnie wskakują w dniu, w którym obchodzą 18 urodziny [...]

Grace bierze na studiach urlop dziekański i wraca do swojego rodzinnego miasteczka – Grand Island w Nebrasce (znanej jak stanowa stolica kukurydzy), by wspomóc swą coraz bardziej podupadającą na psychicznym zdrowiu matkę w opiece nad młodszym rodzeństwem. Matka cierpi na agorafobię (boi się wychodzić z domu na otwartą przestrzeń) oraz prześladują ją koszmarny senne, w których okoliczne dzieci nastają na jej życie. Tymczasem po polu kukurydzy przetacza się jakiś gość z flaszką wódki w ręku. W tym momencie przyczepiłbym się do racjonalności tej sceny (czyż nie ma wszakże lepszych miejsc do spożywania alkoholu ?), gdyby nie fakt, że w bliskiej mojemu miejscu zamieszkania miejscowości, niedaleki czas temu, miejscowy amator wysokoprocentowych trunków wybrał się w podróż w pole kukurydzy z butlą samogonu, celem skrycia się przed swoją małżonką. Uczynił to ten jegomość tak skutecznie, że żeby go odnaleźć niezbędni byli strażacy, którzy wytropili go dopiero po kilkunastu godzinach dopiero po użyciu swego strażackiego wysięgnika. Późniejszym wydarzeniom w filmie nie są jednak w stanie już nadać znamion autentyzmu nawet najdziwniejsze wydarzenia z moich okolic. Są one pozbawione jakiegokolwiek sensu i logiki [...]

Legendarny Dziki Bill Hickok zmierza pod przybranym nazwiskiem do Black Hills. Nie ściąga go tam jednak gorączka złota, która właśnie się tam rozpoczęła, lecz prześladujące go wizje, w których widzi białego bizona. Te rzeczywiście istniejące stworzenie, to prawdziwy kawał drania, który potrafi rozprawić się z indiańską wioską w sposób nie mniej okrutny niż cały 7 pułk kawalerii George'a Custer'a. W wyniku jednej z takich rozpraw śmierć ponosi maluteńka córka wodza Siuksów- Szalonego Konia. Zrozpaczony Indianin nie spocznie, dopóki nie dopadnie mordercy swego dziecka – zwłaszcza, że z ust szamana usłyszał, że dziewczynka nie znajdzie spokoju w zaświatach, póki jej ojciec nie wdzieje na siebie białego futra ściągniętego ze zwłok jej oprawcy. Biały Bizon sprawi, że drogi dwóch legend Dzikiego Zachodu skrzyżują się [...]

Długi czas po spotkaniu z człowiekiem w czerni Roland Deschain budzi się na brzegu Morza Zachodniego. Oprócz przerażających „homarokoszmarów”(przerażającego miksu homarów i krabów), które w dość poważny sposób okaleczą rewolwerowca, znajdzie on tam również troje drzwi, które stanowić będą przejście do znanego nam z naszego świata Nowego Jorku, ale każde do innego momentu w czasie. Po ich przekroczeniu odnajdzie trzy (a właściwie nawet cztery) osoby, odpowiadające kartom tarota, o których wspominano w pierwszym tomie cyklu. „Więźniem” będzie młody narkoman – Eddie Dean, „Władczynią mroku” - schizofreniczka – Odetta Holmes, zmieniająca się w kipiącą nienawiścią do białych Dettę Walker, „Śmiercią” zaś – Jack Mort – psychopata, seryjny morderca. Z tych osób Roland wybierze sobie towarzyszy do dalszych poszukiwań Mrocznej Wieży [...]

Oto po raz kolejny podwodne trzęsienie uwalnia kryjące się pod dnem oceanu złaknione ludzkiej krwi prehistoryczne stworzenia przypominające wyglądem rekiny. Fakt ich pozostawania w ukryciu przez miliony lat nie spowodował tego, że zapomniała o nich ewolucja. Wręcz przeciwnie – sprawiła ona, że ryby te potrafią znakomicie poruszać się nie tylko w wodzie, ale i w piasku. Jako że na niedalekiej wyspie White Sands odbywać się ma wielka wakacyjna impreza plażowa, te wygłodniałe istoty będą miały okazję do zaspokojenia swoich niemałych apetytów [...]

Oto w jednym z londyńskich szpitali pojawia się mocno wychudzona pacjentka cierpiąca na mocne bóle brzucha. Dokonana niemal natychmiastowo operacja kończy się fiaskiem – dziewczyna umiera, a operujący ją lekarz zostaje okaleczony. Przyczyną zgonu jest potężnych rozmiarów pasożyt. Olivia Finch - siostra tragicznie zmarłej postanawia zgłębić jej tajemnicę śmierci. Najbardziej podejrzane jest dla niej to, że leczący wcześniej zmarłą w swej prywatnej klinice doktor Abdul Shayaz nie zdiagnozował u dziewczyny niczego ponad anoreksję. Olivia tropiąc prawdę trafia do detektywa Eda Causey'a – nie stroniącego od alkoholu i cierpiącego na chroniczny brak gotówki - takiego trochę Jacka Sparrowa w swoim fachu. Gdy tylko mężczyzna zajmie się śledztwem, jego życie znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie. Wszystko będzie wskazywać na to, że pasożyt – a konkretnie tęgoryjec dwunastnicy nie znalazł się w ciele zmarłej przypadkowo. Dokror Shayaz zaś jest powiązany z niejakim Jacquesem Rashadem – królem sutenerów, żywiącym chorobliwą nienawiść do białych ludzi (dość rzadko spotykany w popkulturze motyw czarnego rasisty) [...]

Scenariusz filmu jest dość błahy. Grupa znajomych studenciaków wyrusza do położonego nad wielkim jeziorem domku letniskowego należącego do najbardziej zamożnej z nich Sary Palski. Znajdują tam wszystko czego dusza zapragnie. Piękne okoliczności przyrody, sprzęt do uprawiania rozmaitych sportów wodnych... Ale niestety są też nieprzychylnie nastawieni miejscowi na czele z byłym chłopakiem gospodyni. Jednak co najmniej równie wielkie niebezpieczeństwo stanowić będą wszelkiego rodzaju rekiny pływające sobie raźno w jeziorze [...]

Angelina Jolie – słynna córka Jona Voighta jest dziś o wiele starsza niż jej ojciec, kiedy grał w „Deliverance”. Wyniszczony chorobą, wychudzony i poruszający się o lasce Burt Reynolds coraz mniej przypomina już pełnego energii mistrza kierownicy, który uciekał. Ronny Cox ma już 78 wiosen, a Ned Beatty nawet o jedną więcej – choć on akurat zawsze był stworzony do ról najpierw podtatusiałych a później dziadziusiowatych dżentelmenów. Czas mija nieubłagalnie. Wszyscy Ci panowie się zestarzeli. Nie zestarzało się jednak praktycznie wcale dzieło, w którym w roku 1972 wspólnie zagrali – czyli wspomniane „Deliverance” („Uwolnienie”).

Czwórka przyjaciół zamieszkujących przedmieścia jednej z amerykańskich metropolii postanawia spędzić weekend na łonie natury podczas spływu kajakowego. Każdy z nich jest nieco inny – jeden to typowy samiec alfa (Burt Reynolds), drugi charakteryzuje się spokojem (Jon Voight), trzeci zaradnością (Ronny Cox), czwarty zaś, to nieco fajtłapowaty i otłuszczony wrażliwiec (Ned Beatty). Wszyscy oni padną ofiarą niczym nieuzasadnionego ataku ze strony miejscowych [...]

Kiedy opisywałem dzieło H.A. Knight`a p.t. „Gen”, napisałem, że szkoda, że doczekało się ono „bardzo przeciętnej (podobno) ekranizacji”. Nie ładnie wypowiadać się o czymś, czego się nie zna, dlatego spiesząc by naprawić swój błąd, obejrzałem sobie „Proteusza”. Użytkownicy IMDB oceniają ten film na 3,6/10 – co jest oceną zdecydowania zbyt wysoką, natomiast na naszym rodzimym Filmwebie film osiągnął średnią na całkowicie już niezrozumiałym dla mnie poziomie 4,8/10 [...]

„Gen” to druga książka, jaką tu omawiam, opublikowana przez Johna Brosnana pod pseudonimem Harry Adam Knight. O ile jednak „Carnosaur” napisany był przez niego samodzielnie, o tyle „Gen” powstał przy współpracy z Leroy’em Kettle, z którym zresztą Brosnan popełnił jeszcze kilka innych, zazwyczaj przyzwoitych powieści. Z pewnością znaczna liczba fanów horroru w Polsce darzy tę pozycję wyjątkowym sentymentem, jako otwierającą (choć po prawdzie wcześniejszy był jeszcze tom „0” - „Bestia” Guy'a N. Smith'a) cykl horrorów legendarnego wydawnictwa „Phantom (wówczas jeszcze „Fantom”) Press” [...]

[...] To nie jest film który spodoba się każdemu. Wiem to chociażby po opiniach moich znajomych. Zawiedzeni będą miłośnicy filmów czystych gatunkowo, gdyż „Babadook” jest w równej mierze horrorem, jak i dramatem psychologicznym. Wściekli będą natomiast widzowie, którzy nie lubią się zastanawiać, czy bohaterowie faktycznie przeżywają to co widzimy na ekranie, czy też tylko im się to wydaje. Mi się ten film podoba. Zaiste świetna jest jego oprawa wizualna. Podobają mi się nastrojowe zdjęcia autorstwa naszego (co można powiedzieć z dumą) rodzimego Radosława Ładczuka. Utrzymane w bardzo ascetycznej kolorystyce, świetnie pomagające budować atmosferę zagrożenia. Podoba mi się tytułowy „Babadook” - wykreowany za pomocą bardzo prostych środków, jest znakomitym dowodem na to, że jeśli ma się pomysł na film, to fajne efekty można osiągnąć przy pomocy starego cylindra, długiego płaszcza, odrobiny makijażu i paru fajnych rysunków w upiornej książeczce, a nie koniecznie milionów dolarów [...]

[...] Phil ląduje w swoim rodzinnym Crick City, gdzie jego dobry znajomy i zarazem dawny przełożony – Szeryf Mullins szuka wsparcia do walki z narkotykami. Nie będzie to jednak taka walka, jaką Straker zna z wielkiego miasta. Tu na prowincji za handel narkotykami i inne plugastwa (sutenerstwo, zabójstwa) zabrali się „bagnowi” - owiani złą sławą zdeformowani mieszkańcy pobliskich bagien od pokoleń łączący się w kazirodcze związki. Są bezwzględni i wyjątkowo okrutni. Jednak Phil będzie musiał stawić czoła nie tylko im, ale również swej przeszłości... Oto jego dawna narzeczona i była policjantka okazuje się być obecnie żoną przywódcy „ludzi z bagien”, który nie tylko uzależnił ją od narkotyków, ale również uczynił z nią znaną na całą okolicę striptizerkę i prostytutkę [...]

„Co łączy masakrę w Toruniu w 2003 roku, tragedię w niewielkiej wsi u schyłku XX wieku i wojnę zakonu krzyżackiego z Litwą w wieku XIV? Odpowiedź jest zaskakująca – pradawny, słowiański demon, zwany Nienasyconym. Zafascynowani okultyzmem młodzieńcy, kierowani ślepą zemstą, wyzwalają istotę skrywaną przez lata przez Krzyżaków. Istotę, która doprowadziła jednego z wielkich mistrzów do szaleństwa, a drugiego zmusiła do rezygnacji z urzędu. Oto zło, nad którym nikt nie może zapanować... Oto demon, który może zniszczyć całe narody... Oto NIENASYCONY!” [...]

Ten film jest w zasadzie pozbawiony scenariusza. Ekipa składająca się z naukowców, żołnierzy zluzowanych dopiero co z zakończonej wojny w Wietnamie, inżynierów i choćby fotoreporterki wyrusza na tajemniczą Wyspę Czaszki – całkowicie dotychczas nie eksplorowaną przez człowieka. Szybko okazuje się, że wyspa zamieszkana jest przez osiągające gargantuiczne rozmiary stworzenia, w większości stanowiące śmiertelne zagrożenie dla człowieka. Wśród nich prawdziwy prym zdaje się wieść wielka małpa, jak się później okaże zwana Kongiem. Ci którzy ujdą z życiem z pierwszego spotkania z fauną wyspy – będą toczyć zażartą walkę o przeżycie, szukając rozpaczliwie sposobu na powrót do swych domów [...]

Po tragicznym wypadku samochodowym, w którym ginie jej chłopak i nienarodzone dziecko, tytułowa Jessabelle zostaje przykuta do wózka inwalidzkiego, wymaga długotrwałej rehabilitacji i opieki bliskich. Bliscy są jednak dla naszej bohaterki wartością deficytową. Chłopak właśnie zginął. Matka umarła zaraz po porodzie. Ojciec zaś oddał ją wówczas na wychowanie ciotce, która również już nie żyje. Z braku laku po dziewczynę musi zatem przyjechać kochający tatuś. Typ dość ekscentryczny, zgorzkniały, nie stroniący od alkoholu i dość średnio cieszący się na okoliczność goszczenia córki w swoim domu. Sam dom położony jest na jakże umiłowanych przez horror podmokłych terenach Luizjany [...]

Co to są mieszane uczucia? Na to pytanie odpowiadał nam niegdyś dowcip z brodą o teściowej, przepaści i samochodzie. Wydaje mi się jednak, że ten rodzaj uczuć znacznie lepiej ilustruje mój stan umysłu i ducha po lekturze „Bazaru złych snów”. Po przeczytaniu nieco wcześniejszego „Przebudzenia”, które bardzo przypadło mi do gustu myślałem, że forma Kinga po raz kolejny zwyżkuje i wprost nie mogłem się doczekać, kiedy zacznę lekturę „Bazaru [...]”. Tak się jednak składało, że w ręce co i rusz samo wpadało mi co innego, więc decyzję o nabyciu tej pozycji wciąż odkładałem na później. I muszę przyznać, że już po lekturze raczej nie żałuję, że nie przepłaciłem płacąc za późniejsze, kieszonkowe wydanie książki. Dlaczego mówię o mieszanych uczuciach? Co mi się zatem podobało a co nie podobało w tej antologii twórczości Kinga publikowanej wcześniej w rozmaitych czasopismach i w formie e-booków ? Już Wam opowiadam [...]

Tym razem posłużę się materiałami prasowymi polskiego dystrybutora filmu (zamieszczonymi również w książeczce załączonej do wydania DVD filmu) nie tylko po to, by przybliżyć Wam fabułę filmu, ale również po to by uświadomić Wam dość smutną prawdę o tym, że ludzie, którzy opracowują te materiały częstokroć nawet nie oglądają filmów, których one dotyczą. „Tragedia, która miała miejsce 10 lat temu, na zawsze zmieniła oblicze miasteczka o nazwie Harmony. Tom Hanniger, niedoświadczony górnik (a tak właściwie – to syn właściciela kopalni), spowodował wypadek, w wyniku którego w tunelach kopalni ugrzęzło i zginęło pięciu mężczyzn, a jedyny ocalały, Harry Warden, zapadł w śpiączkę (a tak właściwie to te pięć osób zabił właśnie ów Harry, żeby mieć więcej powietrza dla siebie). Dokładnie rok później, w walentynki Harry Warden budzi się... i brutalnie morduje dwadzieścia dwie osoby kilofem, po czym sam ginie [...]