Amelia samotnie wychowuje kilkuletniego syna Samuela. Oboje żyją w cieniu tragedii sprzed lat. Ojciec chłopca zginął w wypadku, wioząc Amelię na porodówkę. Nie da się nie zauważyć, że para bohaterów ulega coraz większej alienacji. Kobieta nie może się wciąż pogodzić ze śmiercią męża. Wygląda to cokolwiek chorobliwie, gdyż Samuel dla przykładu nie obchodzi urodzin, ponieważ ich dzień stanowi zarazem rocznicę śmierci ojca. Chłopiec natomiast żyje w świecie własnej wyobraźni. Rówieśnicy jak i ich rodzice stronią od jego towarzystwa uważając go (często niebezpodstawnie) za niebezpiecznego ekscentryka. Wszystko to prowadzi nas do klasycznego pytania o to co było pierwsze: jajko czy kura? Nie wiemy czy bohaterowie dziwaczeją coraz bardziej przez to, że gardzi nimi otoczenie, czy też to otoczenie stara się ich unikać, przez ich dziwactwo. Sytuacja dwuosobowej rodziny skomplikuje się jeszcze bardziej, gdy Samuel zacznie wspominać o przerażającym Babadook'u – postaci z niezbyt przyjemnej, rymowanej książeczki dla dzieci. Czy potwór faktycznie czyha na naszych bohaterów, czy też jest jedynie owocem ich wybujałej wyobraźni?

        To nie jest film który spodoba się każdemu. Wiem to chociażby po opiniach moich znajomych. Zawiedzeni będą miłośnicy filmów czystych gatunkowo, gdyż „Babadook” jest w równej mierze horrorem, jak i dramatem psychologicznym. Wściekli będą natomiast widzowie, którzy nie lubią się zastanawiać, czy bohaterowie faktycznie przeżywają to co widzimy na ekranie, czy też tylko im się to wydaje. Mi się ten film podoba. Zaiste świetna jest jego oprawa wizualna. Podobają mi się nastrojowe zdjęcia autorstwa naszego (co można powiedzieć z dumą) rodzimego Radosława Ładczuka. Utrzymane w bardzo ascetycznej kolorystyce, świetnie pomagające budować atmosferę zagrożenia. Podoba mi się tytułowy „Babadook” - wykreowany za pomocą bardzo prostych środków, jest znakomitym dowodem na to, że jeśli ma się pomysł na film, to fajne efekty można osiągnąć przy pomocy starego cylindra, długiego płaszcza, odrobiny makijażu i paru fajnych rysunków w upiornej książeczce, a nie koniecznie milionów dolarów. Nie mogę też oprzeć się wrażeniu, że postać ta posłużyła za źródło pewnych inspiracji dla twórców drugiej części „Obecności”, choć może być to po prostu zbieg okoliczności. Podoba mi się wreszcie gra pary głównych bohaterów. Jak dla mnie mamy tu do czynienia z jednym z najlepszych duetów tego rodzaju ostatnich lat obok chociażby Toni Collette i Haley'a Joel'a Osment'a w „Szóstym zmyśle” czy Naomi Watts i Davida Dorfman'a w amerykańskiej wersji „The Ring”. Młody jest naprawdę wkurzający i nie może dziwić, że budzi negatywne reakcje u otoczenia. Równie wiarygodna jest matka. Pogrążająca się powoli w odmętach obłędu, wciąż nie mogąca się pogodzić z utratą ukochanego, szczerze kochająca swe dziecko ale z czasem ulegająca presji otoczenia i zaczynająca się zastanawiać, czy aby na pewno z jej synem jest wszystko w porządku. Dwie bardzo autentyczne kreacje.

Film do końca trzyma w napięciu i bodaj jedynym jego mankamentem jest dla mnie zakończenie pozostawiające widzowi możliwość dokonywania własnych interpretacji. Muszę chyba jednak posypać głowę popiołem i lojalnie uprzedzić, że nie tak dawno, przy okazji opisywania „Klątwy Jessabelle” narzekałem na to, że zakończenie niepotrzebnie podaje oglądającym na tacy wyjaśnienie całej intrygi. Zachowuję się zatem w tym aspekcie trochę jak rozkapryszona pannica i trudno mi dogodzić. Nie zważajcie więc zbytnio na to i przyjmijcie, że macie do czynienia z naprawdę udanym filmem. Filmem czerpiącym zarówno ze wspomnianych : „Szóstego zmysłu” i „Ringu” jak i z chociażby „Dziecka Rosemary”.