Grace bierze na studiach urlop dziekański i wraca do swojego rodzinnego miasteczka – Grand Island w Nebrasce (znanej jak stanowa stolica kukurydzy), by wspomóc swą coraz bardziej podupadającą na psychicznym zdrowiu matkę w opiece nad młodszym rodzeństwem. Matka cierpi na agorafobię (boi się wychodzić z domu na otwartą przestrzeń) oraz prześladują ją koszmarny senne, w których okoliczne dzieci nastają na jej życie. Tymczasem po polu kukurydzy przetacza się jakiś gość z flaszką wódki w ręku. W tym momencie przyczepiłbym się do racjonalności tej sceny (czyż nie ma wszakże lepszych miejsc do spożywania alkoholu ?), gdyby nie fakt, że w bliskiej mojemu miejscu zamieszkania miejscowości, niedaleki czas temu, miejscowy amator wysokoprocentowych trunków wybrał się w podróż w pole kukurydzy z butlą samogonu, celem skrycia się przed swoją małżonką. Uczynił to ten jegomość tak skutecznie, że żeby go odnaleźć niezbędni byli strażacy, którzy wytropili go dopiero po kilkunastu godzinach, po użyciu swego strażackiego wysięgnika. Późniejszym wydarzeniom w filmie nie są jednak w stanie już nadać znamion autentyzmu nawet najdziwniejsze wydarzenia z moich okolic. Są one pozbawione jakiegokolwiek sensu i logiki. Ów pijaczek, o którym była mowa, trafia do stodoły, w której zostaje zamordowany przez tajemnicze dziecko/zombie/czarnoksiężnika. Zabójca bezcześci zwłoki ofiary przerabiając je na coś na kształt totemu. Wkrótce okoliczne dzieci dostają równocześnie bardzo wysokiej gorączki. Jak łatwo się domyśleć zaraza ta związana jest z osobą mordercy ze stodoły. Grace wraz z miejscowym doktorem stara się pomóc dzieciom, zwłaszcza, że w gronie chorujących znajduje się również jej rodzeństwo. Po zażegnaniu gorączki dzieci nadal zachowują się jednak dziwnie i obracają się przeciwko dorosłym.

         Widać było, że przy produkcji filmu były środki na to, by stworzyć film przynajmniej o jedną klasę lepszy. Środki finansowe – bo efekty specjalne – przynajmniej w niektórych chwilach prezentują się naprawdę przyzwoicie, oraz środki artystyczne (osobowe) – bo przecież spotkały się tu na planie Naomi Watts i Karen Black – przedstawicielki dwóch generacji aktorek, obie dość zasłużone dla horroru. Na nic te środki się jednak nie zdały. Film jest bowiem do bólu przeciętny. Szczerze powiem, że wydarzenia z pijaczkiem z kukurydzianego pola z moich okolic budziły więcej emocji niż ten film. Mierny.