„Satan's Little Helper” to powrót Jeff'a Liebermana do gatunku horroru po 23 latach, czyli po bardzo udanym „Just Before Dawn” z 1981 r. Po premierze filmu, Lieberman znów postanowił na dłużej odpocząć od horroru. Przerwa ta trwa już 13 lat i jej końca raczej nie widać. Szkoda, bo autor to oryginalny i nietuzinkowy. „Mały pomocnik Szatana” to rozgrywająca się podczas Halloween historia, opowiedziana troszkę mniej na poważnie niż wspomniane wcześniej „Just Before Dawn”.

        20 punktów za kopnięcie babci, 30 punktów za skrzywdzenie kobiety w ciąży, 50 punktów za wepchnięcie ślepca pod samochód. Tak z grubsza wyglądają zasady komputerowej gry zatytułowanej tak samo jak omawiany tutaj film, w której steruje się Szatanem i podążającym za nim krok w krok młodym pomocnikiem. Wielkim entuzjastą tej wątpliwej jakości rozrywki jest 9-letni Douggie. Z okazji święta Halloween przebiera się on za pomocnika Szatana i snując się po ulicach miasteczka w którym mieszka, szuka swego „mistrza”. Napotkany mężczyzna w szatańskiej masce na głowie wydaje się być właśnie tym, kogo szuka młody Douglas. Od tej pory osobliwa para przyjaciół, którzy dopiero co się poznali siać będzie terror na ulicach. Chłopiec widzi w swoim „mistrzu” osobę, która rozprawi się z chłopakiem jego siostry Jenny, o którego jest chorobliwie zazdrosny. Młody Douggie chyba nie do końca zdaje sobie jednak sprawę z tego, jakie mogą być konsekwencje jego nowej przyjaźni.

       Pomysł na film był bardzo ciekawy. Nieco gorzej wyszło z realizacją. Postać kryjąca się za maską szatana jest bardzo intrygująca. Fajnie, że nic nie mówi i że niczego nie wiemy o jej przeszłości oraz jej motywacji. Wiemy tylko, że jest naprawdę zła do szpiku kości, bardzo przebiegła i nie pozbawiona poczucia humoru. Postacią natomiast zdecydowanie najbardziej irytującą jest tytułowy mały pomocnik Szatana, w którą wcielił się Alexander Brickel. Nic dziwnego, że był to jego ostatni występ na ekranie. O ile młodziutki aktor starał się zapewne jak mógł, to dziwię się całemu sztabowi twórców, że nie zdecydowali się na wybór innej opcji w jego miejsce. Chłopiec tak po prawdzie zawodzi na całej linii. Pozostałe postacie ani specjalnie nie przeszkadzają, ani nie rzucają swą grą na kolana. A warto zauważyć, że wcielają się w nie chociażby Amanda Plummer, czy Katheryn Winnick, która szerszemu kręgowi publiczności dała się poznać dopiero wiele lat później – jako gwiazda serialu „Wikingowie”. Fabuła filmu jest naprawdę oryginalna i w wielu momentach potrafi zaskoczyć. Jest też z kolei kilka takich zwrotów akcji, które damy radę z łatwością przewidzieć – ale to dopiero w samej końcówce filmu. Noc Halloween, podczas której nigdy nie możemy być pewni kim jest ten przechodzący obok nas człowiek w masce, może stanowić nieprzebrane źródło inspiracji dla filmowych twórców. Tym razem skorzystano z tego źródła naprawdę z rozsądkiem. Tegoż samego rozsądku użyto, gdy wprowadzano do filmu bardzo liczne akcenty humorystyczne. Choć trupów mamy w filmie całkiem nie mało, to krew jakoś nie leje się strumieniami. Może i dobrze, bo w tych bardziej krwistych scenach wyraźnie widać, że mocno poskąpiono na efekty specjalne. Bodaj najmocniejszą sceną jest ta, w której „Szatan” wieńczy sporządzanie haloweenowej dekoracji przy użyciu kota. Fajnie dobrano do filmu muzykę, natomiast zdjęcia i montaż zdecydowanie nie stoją na najwyższym poziomie. Wielki plus należy się oczywiście również specjalistce od kostiumów. Maska „Szatana” i cały jego strój zapadają w pamięć, a zapewne znajdzie się również wielu, którym spodoba się strój, w jaki ubrano Katheryn Winnick.

       Fajny, potrafiący zainteresować film, w sam raz do obejrzenia chociażby przy okazji Halloween. Żal tylko się człowiekowi robi, kiedy pomyśli, jak dobre mogłoby być to kino, gdyby niezmordowany Jeff Lieberman dysponował nieco większym budżetem, a rolę tytułowego pomocnika powierzono komuś innemu...