Rok 1642. Vlad III Tepes, książę wołoski staje przed nie lada dylematem. Czy oddać dobrowolnie w jasyr 1000 wołoskich chłopców (w tym swego syna) i utrzymać za wszelką cenę pokój z potężnym Imperium Osmańskim – idąc tym samym w ślady swojego ojca, czy też spróbować stawić opór muzułmańskim najeźdźcom. Dość nieoczekiwanie szansą okazuje się być zamieszkujący jaskinię na Górze Złamanego Kła demon (wampir). Ma on dać Tepesowi nadludzką siłę, prędkość i dziesiątki innych zdolności. Vlad ryzykuje jednak nie tylko wojną z Turkami. Na szalę kładzie bowiem również swoją duszę. Może na wieki wieków zostać pozostającym w ciemności stworzeniem, żywiącym się ludzką krwią.

       Temu filmowi zdecydowanie bliżej klimatem chociażby do „300” niż do klasycznego horroru. I bardziej jako taki film należy go oceniać. Vlad Palownik kładzie trupem Turków niczym Leonidas kładł Persów. Oczywiście tak jeden, jak i drugi z w/w filmów dalekie są od jakichkolwiek realiów historycznych i nie czynią żadnych, nawet pozorowanych starań w kierunku ich zachowania. Ot, taka baśń fantasy. Bodaj największym punktem stycznym tego filmu z klasycznym horrorem jest postać wampira – demona pomieszkującego w górskiej jaskini. Postać ta jest ciekawie ucharakteryzowana i w niektórych ujęciach zdaje się nieco przypominać wampiry z pierwszej ekranizacji „Miasteczka Salem”.

       Cóż, jako horror film zdecydowanie się nie sprawdza. W kategorii filmów miksujących fantasy z kinem przygodowym i wydarzeniami historycznymi film pozostaje również daleko w tyle chociażby za wspomnianym „300”. Z jednej strony trochę fajnych zdjęć, z drugiej strony nieco irytujący montaż. Chwilami ciekawa, niemalże epicka batalistyka wymieszana jest z infantylnymi ujęciami Draculi zmieniającego się w trakcie walki w stado nietoperzy. Mamy tu też trochę niezłej gry aktorskiej na czele z naprawdę dość wiarygodnym Draculą. Jest zatem bardzo nierówno. I przeciętnie. Pewnie ten film znajdzie swoją widownię, jednak ja nie zamierzam ani do niego wracać, ani go Wam polecać.