Pauline, to zbliżająca się wielkimi krokami do pełnoletniości nastolatka nienawidząca praktycznie całego świata. Co gorsza z wzajemnością. Nie ma przyjaciół, nie znoszą jej nauczyciele, ba nawet matka patrzy na nią z zażenowaniem, niemal całość swych uczuć koncentrując na młodszej, chorej na mukowiscydozę córce. Jej ojciec natomiast dla świętego spokoju zawsze przytakuje matce. Bohaterka nie dba o swój wygląd, szokuje towarzystwo swymi zainteresowaniami – starając się jak najmocniej wcielać w życie zasadę, zgodnie z którą nieważne, że źle, ważne, by cokolwiek o tobie mówili. Dziewczyna interesuję się chirurgią. Choć w pogrążającym się w coraz większych ciemnościach umyśle dziewczyny, to zacne zainteresowanie staje się jedynie pretekstem dla snucia przepełnionych krwią, chorobliwych wizji o momentami wyczuwalnym wręcz nekrofilskim podłożu. Wizje te przynoszą dziewczynie satysfakcję seksualną, dlatego nieśmiało (aczkolwiek w wyjątkowo obrzydliwy sposób) stara się wprowadzać je w życie. Jednakże po którejś z kolejnych połajanek za zachowanie od matki w Pauline coś pęka - „sprawię, że będziecie ze mnie dumni” - mówi do członków swojej rodziny.

       Muszę przyznać, że z dużym zainteresowaniem śledziłem swego czasu wszelkie informacje dotyczące powstawania tego filmu. Naczytałem się informacji prasowych, naoglądałem plakatów, fotosów i trailerów. W zasadzie unikałem tylko obejrzenia krótkometrażówki z 2008 r. pod tym samym tytułem, by nie stracić przy oglądaniu tzw. elementu zaskoczenia. Po tym wszystkim muszę przyznać, że spodziewałem się w filmie ujrzenia czegoś znacznie bardziej szokującego. Nie, żeby było w nim zbyt mało obrzydliwości czy krwi – nic z tych rzeczy, tego mamy pod dostatkiem (jak to ktoś pięknie zauważył, po tym filmie raczej nie będzie chciało Wam się jeść ani uprawiać seksu). Trailery rodziły jednak obawę o to, że twórcy skupią się wyłącznie na epatowaniu okrucieństwem i brzydotą, tymczasem w produkcie finalnym dostaliśmy kawał dobrego kina. W zasadzie więcej tu dramatu psychologicznego niż makabreski czy horroru. Jest to takie trochę połączenie „Carrie” z „American Beauty”, „Celą” , „Psem Andaluzyjskim” i chociażby twórczością Davida Lyncha bądź Kena Russella – choć pewnie każdy z Was zauważy tu podobieństwa do czego innego - ilu ludzi, tyle spostrzeżeń. Mamy tu odizolowaną od otoczenia nastolatkę, którą jednak od Carrie różni tylko (i zarazem aż) tyle, że o ile bohaterka powieści Kinga i filmu De Palmy dałaby wiele by stać się pełnoprawną częścią społeczeństwa, o tyle Pauline z „Excision” sama robi wszystko by wzbudzać odrazę, niechęć i zniesmaczenie. Ponadto, w odróżnieniu od Carrie raczej nie zdobywa naszej sympatii. Jest tu też dom rodem z „American Beauty” z despotyczną matką na czele i zrezygnowanym, wypompowanym ojcem pozostającym gdzieś w jej cieniu. Są tu wreszcie malownicze, krwawe, surrealistyczne, ocierające się o nekrofilię obrazy prosto ze schorowanego umysłu. Wspaniałe dobrana ekipa aktorów nawet do epizodycznych ról. AnnaLynne McCord w roli głównej, to najprawdziwszy strzał w dziesiątkę. Celowo oszpecona, z permanentną opryszczką , zajadami, przetłuszczonymi włosami i oczami, za którymi możemy spodziewać się wszystkiego co najgorsze. Traci Lords – owiana sławą ex gwiazdy porno (a później gwiazdy raczej dość płytkich filmów sensacyjnych) – w roli pruderyjnej matki jest rozwiązaniem równie trafionym. Uścisk tych dwóch pań w finałowej scenie bez słów pokazuje nam, jak w istocie rzeczy niewiele było potrzeba, by wszystko było inaczej... W pozostałych – mniej lub bardziej ważkich rolach - Malcolm McDowell, Ray Wise, Roger Bart czy Marlee Matlin (głuchoniema laureatka Oscara z 1986 r.).

        Realizacyjnie – estetycznie dopieszczona perełka, choć w kilku momentach bardziej realistyczne efekty specjalne z jeszcze większą siłą uderzałaby w widza. Nie jest to film dla wszystkich, a nawet Ci, którzy już go obejrzeli i przyjęli go przychylnie, zastanowią się pewnie dwa razy przed ponownym zaaplikowaniem sobie seansu. Rozprawia jednak nad niezwykle ważką problematyką. Artystycznie nienaganny, jak wspomniałem - nie epatujący okrucieństwem i obrzydliwością tylko dla samego obrzydzenia widza. Z mocnym zakończeniem, z silną obsadą – po długim namyśle – stwierdzam, że bardzo dobry. Nie tylko bardzo dobry horror – po prostu bardzo dobre, całkiem głębokie kino.