„Klaun” pozytywnie zaskakuje i to w wielu aspektach. Kiedy ujrzałem jego plakat, byłem święcie przekonany, że będę mieć do czynienia z kolejną niskobudżetową produkcją o poziomie zbliżonym do omawianej tu już nieco wcześniej „Męki” (Torment). Całe szczęście tak jednak nie jest (zaskoczenie nr 1).

       Twórcy szybko przechodzą do rzeczy (zaskoczenie nr 2). Pewien młody chłopiec z niecierpliwością wyczekuje na występ klauna, który ma mieć miejsce podczas jego imprezy urodzinowej. Zawodzi jednak firma organizująca tego rodzaju eventy. Ojciec chłopca – pośrednik w handlu nieruchomościami, odnajduje w jednym z obsługiwanych przez siebie mieszkań zakurzony strój klauna i bierze sprawy w swoje ręce. Syn jest zachwycony obrotem spraw. Impreza się udaje, a umęczony występami ojciec zasypia, nie dając nawet rady przebrać się do snu. Rano okazuje się, że stroju nie da się za diabła zdjąć. Co początkowo stanowi podstawę dla niewybrednych żartów, z każdą chwilą wywołuje coraz większy niepokój głównego bohatera filmu. Po pewnym czasie odnajduje on dawnego właściciela kostiumu, który nie ma dla niego niestety najlepszych wieści... Kostium (a właściwie, to tak nie do końca kostium, o czym się przekonacie) przemienia tego, który go wdzieje w pradawnego demona – klauna – szczególnie znanego z apetytu na dziecięce mięso.

      Dość niespodziewanie (zaskoczenie nr 3) szybko zawiązana akcja wytraca trochę na prędkości i przez pierwszą połowę filmu ze współczuciem oglądamy dramat młodego mężczyzny, będącego przykładną głową rodziny, który jest przerażony morderczymi skłonnościami, jakie się w nim budzą. Przerażenie to potęgowane jest również fizyczną zmianą, jaka zachodzi w nieszczęśniku. Pomimo braku galopującego tempa, tę część filmu ogląda się dobrze, gdyż jest zarówno dobrze zagrana, pomyślana, jak i zrealizowana.

      W drugiej części obrazu akcja zdecydowanie przyspiesza i niespodziewanie (zaskoczenie nr 4) z horroru balansującego na granicy z dramatem psychologicznym, przeradza się w horror dość krwisty. Zaskoczeniem w tej części (w całym filmie w sumie, jak widzicie, już piątym) „Klauna” jest odwaga jaką wykazali się twórcy. Ofiarami monstrum są bowiem przede wszystkim dzieci, co jest zabiegiem dość nietypowym. Samych morderstw nie widać na ekranie, ale widząc ich krwawe (choć nie powiedziałbym, że realistyczne) efekty, możemy wiele o nich powiedzieć. Doceniam odwagę, ale nie kupuję tego. Nie w takich ilościach i nie w takim stylu (z umiarem i w sposób artystycznie uzasadniony można w filmie bowiem pokazać wszystko, toż nawet w samych „Szczękach” zginął młody chłopiec). Horror ma być odskocznią od piekła dnia codziennego. Codziennie dzieci umierają na oddziałach onkologicznych, są zabijane przez zwyrodniałych rodziców. Dzieci są niewinne. Nie chcę oglądać ich śmierci na ekranie kinowym, czy telewizyjnym – mam tego dość na co dzień. Wolę, gdy filmowy morderca ugania się chociażby za stadem naćpanych nastolatków ;)

      Generalnie jednak film jest naprawdę dobry. Naprawdę potrafiący pozytywnie zaskoczyć. Dobrze zagrany, dobrze zrealizowany, nie nużący. Z pozornie strasznie błahej historii wyciągnięto chyba tyle, ile tylko się dało.