Szaleńczo zakochani w sobie Rachel i Clark postanawiają po cichu wziąć ślub w Las Vegas. Żeby upewnić się, że nikt nie pokrzyżuje im planów, młodzi planują dojechać do celu swej podróży boczną drogą. W trakcie podróży zatrzymują się na nieco staroświeckiej stacji benzynowej prowadzonej przez leciwego i dość ekscentrycznego Sama. Ostrzega on podróżujących, by nie jechali obraną przez nich drogą. Dzieją się tam bardzo dziwne rzeczy. Szczególnie ważne według Sama jest to, by nie zasnąć na odcinku drogi pomiędzy dwoma drzewami Jozuego (występująca na południowym zachodzie USA jukka krótkolistna). Jak to w filmach bywa młodzi ignorują przestrogę, a kierowcy przysypia się zaraz po minięciu pierwszego z w/w drzew. Kiedy tylko Clark się przebudza, samochód młodych zostaje zatrzymany przez policjanta. Ale cóż to za glina! I z jakim pierdyknięciem wchodzi w film! Asfalt na drodze topi się pod jego krokami, jego głowa pokryta jest jakimiś piekielnymi napisami i symbolami, na jego odznace nie odnajdziecie godła stanu, jaki reprezentuje, lecz pentagram, a kajdanki jakimi dysponuje... musicie zobaczyć te kajdanki. W każdym razie ten typ z piekła rodem porywa Rachel i odjeżdża pozostawiając totalnie zaskoczonego i zrozpaczonego Clarka. Chłopak wraca na stację benzynową, by zapytać o co chodziło w przestrodze staruszka. Okazuje się, że piekielny gliniarz ma zamiar dostarczyć Rachel samemu Szatanowi, jako nową narzeczoną. Clark postanawia mu to uniemożliwić. Sam ze stacji benzynowej pożycza chłopakowi samochód oraz wyposaża go w broń. Ten sprzęt ma mu pomóc w ocaleniu ukochanej. Clark wyrusza w drogę do piekła.

      O ile, jak wspomniałem pierwsze spotkanie z gliniarzem robi dobre wrażenie i daje duże nadzieje na dalszą projekcję, o tyle później jest troszeczkę gorzej. Pomysł na film był zacny. Podróż po zaświatach z przymróżeniem oka. Mamy fajne lokalizacje – kawiarnię dla piekielnych policjantów, maszynę do mielenia grzeszników, jest też jakaś rzeka na podobieństwo Styksu. Poznajemy całą galerię dziwnych postaci – demony, zombie, policjanci, striptizerki, jest nawet Cerber i Charon. Wszystko to sprawia wrażenie wymieszania motywów znanych z „Soku z żuka”, „Armii Ciemności”, „Mad Maxa” i choćby literackiej „Mrocznej wieży”. Największym mankamentem jest chyba dość niski budżet. O ile charakteryzacja i efekty specjalne najczęściej stoją na w miarę przyzwoitym poziomie, o tyle w niektórych scenach aż kłuje w oczy to, że pokazano tylko tyle, bądź nie rozwinięto bardziej jakiegoś pomysłu. Troszkę takie puste to piekło momentami... Szkoda, bo widać, że autorzy mieli setki pomysłów, żeby je zapełnić. Muzyka fajnie komponuje się z wydarzeniami na ekranie. Film jest też bardzo dobrze obsadzony. W rolach głównych dający radę Chad Lowe i Kristy Swanson. W rolach drugoplanowych świetni: sędziwy już Richard Farsworth i jeszcze młodziutki Ben Stiller (w podwójnej roli: kucharza i Huna Attyli).

      Film znalazł się w polskich wypożyczalniach na przełomie roku 1993 i 1994 w dystrybucji Imperialu. Dystrybutor reklamował swój produkt hasłami „Jest tylko jedna rzecz gorsza od piekła po śmierci – to piekło za życia”, „Tam, gdzie za wjazd płacisz swoją duszą”. W wolnej chwili warto dać się uwieść tym typowym dla lat 90-tych sloganom i obejrzeć w sumie ten nie najgorszy film. Najlepiej oczywiście z tekstem czytanym przez Tomasza Knapika.