Maddie, Lily oraz Suzane wybierają się na imprezę halloweenową organizowaną przez Angelę w owianym złą sławą budynku (w 1925 r. zginęło tu sześć osób, po czym właścicielka popełniła samobójstwo). Impreza to w dość hucznym stylu, bo od samego początku gospodyni zachęca by uczestnicy tańczyli, pili i … no sami wiecie co jeszcze robili. Okazuje się, że na imprezie znaleźli się również: Colin – były chłopak Maddie, który przyszedł tu handlować narkotykami; Dex – były chłopak Lili oraz jego kumpel Jason. Jednak zanim impreza zdążyła się na dobre rozkręcić, już została zamknięta przez policyjną interwencję. Na „placu boju” w wyniku splotu różnych okoliczności zostają jedynie wymienieni wyżej bohaterowie. W piwnicy budynku (gdzie trafiła działka narkotyków, chowana w panice przed policją przez Colina) siódemka bohaterów odnajduje zwłoki kilku osób. Angela ni to kaleczy się, ni to zostaje ugryziona przez jedne z nich. Od tej pory w dziewczynie zachodzą dziwne przemiany, które dotkną również każdego, który zostanie przez nią „zarażony”.

      Fabuła, to praktycznie powtórka z rozrywki znanej nam z wcześniejszych trzech odsłon "Nocy Demonów”. Starano się tu oddać hołd pierwowzorowi (czego przykładem chociażby gościnny udział już dość leciwej Linnei Quigley) a zarazem zaadaptować go do realiów o dwie dekady późniejszej rzeczywistości (o czym świadczą ścieżka dźwiękowa oraz udział w rolach głównych takich postaci jak Shannon Elizabeth, Diora Baird, Bobbi Sue Luther czy wracający z niebytu Edward Furlong) serwując przy tym wszystkiego: więcej, mocniej, obrzydliwiej (adaptacja niesławnej sceny ze szminką, która w pierwowzorze była obleśna, w sequelu jeszcze bardziej obleśna, a w filmie z 2009 r. jest obleśna bezgranicznie). Ciężko się wypowiadać o aktorkach, bo tak po prawdzie ich role w większości rozpisano w ten sposób, by bardziej dawały twarze na ekranie (w przypadku jednej z nich jest to sformułowanie dosłowne – zdarta przez demona buzia ląduje gdzieś na podłodze), niż grały – i z tego zadnia wywiązały sięw komplecie dobrze (choć niektóre z nich pokazały znacznie więcej niż twarz). Powrót Eddie'go Furlonga natomiast nie okazał się być zbyt przekonującym, gdyż aktor później nie stworzył jakiś niezapomnianych kreacji i można śmiało powiedzieć, że zgasł w zasadzie zaraz po „American History X”.

     Znacznie większe możliwości, jakie istniały już w 2009 r. nie przełożyły się w jakimś znaczącym stopniu na poziom efektów specjalnych, które na kolana zdecydowanie nie rzucają. Są dość przeciętne. Nieco ponad przeciętną wybijają się natomiast efekty pracy charakteryzatorów – demony wyglądają naprawdę całkiem przyzwoicie. Jedyne, co naprawdę zagrało fajnie w 100 procentach (znów sformułowanie dosłowne) to muzyka. Raz, że jej autorem jest spec nad spece – Joseph Bishara, a dwa, że cały soundtrack z filmu dobrany został w naprawdę przemyślany sposób, idealny dla halloweenowej nocy.

      Da się obejrzeć, specjalnie nie nuży i tak po prawdzie nie odbiega zbytnio poziomem od pierwszej „Nocy Demonów”. Nie jest to jednak nic nadzwyczajnego, jeżeli miałbym polecić któryś z filmów z serii, to niezmiennie będzie to jej druga odsłona.

 

Reżyseria: Adam Gierash;

Scenariusz: Jace Anderson, Adam Gierasch, Joe Augustyn (n.p.s.o.) ;  

Muzyka: Joseph Bishara;

Zdjęcia: Yaron Levy.

USA 2009, 92 min.

Produkcja:   Michael Arata, Jerry Daigle, Jeff Geoffray, Arcadiy Golubovich, Walter Josten, Jason Loughridge, Harvey Lowry, Raymond J. Markovich, Damon Martin, Greg McKay, Olga Mirimskaya, Oak Porcelli, Michael Roban, Oley Sassone
Robert Taleghany, Kevin Tenney, Todd Tucker/ Cold Fusion Media Group, Parallel Media, Prodigy Entertainment, Seven Arts Pictures, Voodoo Production Services.