Choć zaliczenie filmu p.t. „Kong: Wyspa Czaszki” (podobnie zresztą jak i kilku poprzednich filmów o wielkiej małpie o tym imieniu) do horrorów może budzić pewne wątpliwości, uważam je jednak za właściwe, zwłaszcza z uwagi na to, że pierwszy „King Kong” z 1933 r. miał za zadanie przede wszystkim straszyć widzów. Z zadania tego wywiązał się znakomicie, stając się klasyką horroru. Nie ma zatem powodów, by do horroru nie zaliczyć jego kolejnych inkarnacji, choć wiadomo dzisiejszą publikę straszą już nieco inne rzeczy niż 80 lat temu.

      Ten film jest w zasadzie pozbawiony scenariusza. Ekipa składająca się z naukowców, żołnierzy zluzowanych dopiero co z zakończonej wojny w Wietnamie, inżynierów i choćby fotoreporterki wyrusza na tajemniczą Wyspę Czaszki – całkowicie dotychczas nie eksplorowaną przez człowieka. Szybko okazuje się, że wyspa zamieszkana jest przez osiągające gargantuiczne rozmiary stworzenia, w większości stanowiące śmiertelne zagrożenie dla człowieka. Wśród nich prawdziwy prym zdaje się wieść wielka małpa, jak się później okaże zwana Kongiem. Ci którzy ujdą z życiem z pierwszego spotkania z fauną wyspy – będą toczyć zażartą walkę o przeżycie, szukając rozpaczliwie sposobu na powrót do swych domów.

       Oprócz scenariusza brak jest również w tym filmie porządnie rozpisanych ról. W zasadzie dziwić może, po co do odtwarzania tak płytkich, nie zapadających w pamięć postaci zatrudniono tak znakomitych aktorów jak choćby Samuel L. Jackson, Brie Larson, John Goodman czy John C. Reilly. Wydaje się, że równie dobrze mogli by ich zagrać aktorzy z nieco niższej półki. Przez jakiś czas spore nadzieje budzi postać zawziętego, starego wiarusa grana przez Samuela L. Jacksona zdająca się nawiązywać do „Jądra ciemności” bądź „Czasu Apokalipsy”, jednak z czasem dostosowuje się ona do przeciętności innych postaci. Nietaktem byłoby jednak czepianie się zbyt dobrej obsady. Przyjmijcie zatem po prostu, że zaangażowani aktorzy nie mieli w filmie sposobności pokazania pełni swojego kunsztu.

       Skoro zacząłem nietypowo, od wskazania pewnych niedoskonałości filmu, pora teraz skupić się na reszcie. A reszta stanowi prawdziwą istotę kina. Fantastyczne zdjęcia. Równie pięknie pokazujące nam zarówno cudowne krajobrazy Wyspy Czaszki, fantastyczne potwory ją zamieszkujące jak i teoretycznie mniej urokliwe, lecące w szyku bojowym wojskowe helikoptery. Dobrze dobrana muzyka zarówno ta oddająca ducha lat 70 tych („White Rabbit” Jefferson Airplane, „Paranoid” Black Sabbathu), jak i ta oddająca ducha lat 40 tych („We'll Meet Again Very Lynn znane bardziej współczesnemu odbiorcy głównie za pośrednictwem „The Wall” Pink Floydów). Świetne efekty specjalne. Stworzenia prezentują się naprawdę znakomicie i w niektórych momentach nawet lepiej, niż w poprzednim kinowym występie Konga z 2005 r., który przecież poprzeczkę zawiesił niesamowicie wysoko. Wygląd i animacja ruchów sprawiają wrażenie niesamowicie naturalnych, choć wiemy, że stworzenia są wymyślone, a „Kong” bardziej niż goryla (jak to było w poprzednich filmach) wyglądem i ruchami przypomina bliżej niedookreślonego małpoluda, poruszającego się niemal wyłącznie na dwóch nogach, z wyprostowaną sylwetką. Nad wszystkie te elementy składające się na prawdziwą ucztę dla oka (i momentami ucha) cenić należy jednak to, że film praktycznie wcale nie nudzi. Odkąd tylko nasi dzielni bohaterowie pierwszy raz stają oko w oko z wielką małpą akcja pędzi jak szalona co kilka chwil serwując nam nowe atrakcje. Godzi się wreszcie zauważyć (jak na miejsce, w którym pisze się głównie o horrorach przystało), że w stosunku do choćby przywoływanego już wcześniej dzieła Petera Jacksona z 2005 r., twórcy postarali się o przemycenie nieco większej liczby scen powiedzmy, że „makabrycznych” (no naliczyłem co najmniej 3 takie) czym nadali swemu filmowi trochę bardzo delikatnych cech horroru.

      Dobry film. Brakuje mu może romantyzmu i magii, jakimi nacechowany był „King Kong” z 2005 roku, ale dorównuje temu dziełu pod względem sprawności realizacyjnej, klasy efektów specjalnych i nieustannie pędzącej do przodu akcji. Kawał dobrego, prawdziwie rozrywkowego kina. Śmiało wybierajcie się w podróż na Wyspę Czaszki i zapominajcie o całym świecie.

Reżyseria: Jordan Vogt - Roberts;

Scenariusz: Dan Gilroy, Max Borenstein, Derek Connolly, John Gatins;  

Muzyka: Henry Jackman;

Zdjęcia: Larry Fong