Stuart Gordon jako reżyser i Brian Yuzna jako producent robią to, co kochają najbardziej – ekranizują Lovecrafta. Filmowy „Dagon” oparty jest przede wszystkim na opowiadaniach pt. „Widmo nad Innsmouth” oraz „Dagon”. Paul, Barbara, Howard i Vicky wybierają się na wakacyjny rejs jachtem wzdłuż hiszpańskich wybrzeży będących rodzinnymi stronami Paula. Kiedy w końcu już ten młody pracoholik po staraniach Barbary zacznie się cieszyć urlopem, nad jacht nadciąga potężny sztorm, który spycha go na rafę i sprawia , że zaczyna tonąć. W następstwie wypadku pod pokładem zaklinowała się Vicky. Paul i Barbara w pontonie ratunkowym ruszają więc po pomoc. Szczęśliwie dopływają do tajemniczej miejscowości Imboca. Barbara pozostaje na lądzie by powiadomić policję o zaistniałym wydarzeniu, natomiast Paul wraca wraz z parą miejscowych rybaków na ratunek Howardowi i Vicky. Okazuje się jednak, że na jachcie nie ma już nikogo... Podłamany Paul wraca więc na ląd, gdzie otrzymuje kolejny cios – zaginęła również Barbara. Imboca to naprawdę cholernie dziwne miejsce. Jak się okazuje nie ma tu ani policji, ani samochodów, zaś tutejsi mieszkańcy charakteryzują się upiorną fizjonomią. Część z nich posiada skrzela, część macki zamiast kończyn. Najgorsze, że z niewiadomych przyczyn zaczynają również nastawać na życie Paula. Ten, w toku kolejnych, lawinowo po sobie następujących wydarzeń spotka lokalnego pijaka – jak się okaże ostatniego prawdziwego człowieka w Imboca, który opowie mu o przeszłości osady rybackiej, z którą związany jest kult tajemniczego Dagona – bóstwa zamieszkującego pod powierzchnią wody. Paul zmuszony będzie do walki o własne życie i do walki o życie zaginionej Barbary.

      Ciasno zabudowana, typowo rybacka osada, jaką jest Imboca skryta w strugach obficie lejącego deszczu oraz przemieszczające się po jej wąskich uliczkach zdeformowane postacie składają się na niesamowity klimat. Imbokanie ucharakteryzowani są w ciekawy, tajemniczy sposób. Najczęściej musimy domyślać się co jeszcze znajduje się za okrywającymi ich łachmanami. W niektórych przypadkach odłożono jednak tajemniczość na bok i tak prezentowani delikwenci wyglądają również znakomicie. Ogólnie rzecz biorąc charakteryzatorzy i specjaliści od efektów specjalnych wykonali kawał dobrej roboty. Efekty specjalne prezentują się źle wyłącznie wtedy, kiedy na pierwszy rzut oka już widać, że były generowane komputerowo. Nie będę zdradzać, które to momenty, żeby nikogo nie zniechęcać do obejrzenia filmu, który przecież ostatecznie z całego serca polecam. Aktorzy na ekranie zdecydowanie nie przeszkadzają w oglądaniu. Ezra Godden sprawnie surfuje pomiędzy grą całkowicie na serio a grą nieco w stylu Bruce'a Campbella z „Evil Dead”. Wydarzenia w filmie ukazane są w sposób bardzo płynny. W zasadzie nie ma żadnych przestojów, nie ma miejsca na nudę. Akcja nieustannie posuwa się do przodu. Nawet krótka retrospekcja lokalnego pijaka tylko dodaje historii rumieńców. Nastrojowa muzyka świetnie skomponowana jest ze zdjęciami. Choć klimat filmu budowany jest za pomocą ujęć, lokalizacji, muzyki, charakteryzacji i stopniowego budowania napięcia , to należy zauważyć, że w kilku momentach nie poskąpiono nam scen krwawych lub bardzo krwawych.

     Poza nie da się ukryć - dość kiepskimi efektami cyfrowymi nie dostrzegam w tym filmie żadnych wad. Nie mówię, że jest to najlepszy film na motywach twórczości Lovecrafta jaki widziałem, ale mówię, że nigdy nie widziałem lepszego. Chwała reżyserowi Stuartowi Gordonowi za to, że trwa w tym co kocha i z dużym uporem (film powstawał przez kilkanaście lat) realizuje swe kolejne projekty. Bardzo dobry film. Z fantastycznym klimatem i świetną muzyką.