Ed i Lorraine Warrenowie zamykają demoniczną lalkę o imieniu Annabelle w poświęconymm przez duchownego pomieszczeniu, za specjalną szybą pochodzącą ze zniszczonego kościoła. Te staranne zabiegi mają sprawdzić, że przeklęta przestanie wreszcie być śmiertelnym zagrożeniem dla otoczenia. Kiedy demonolodzy wyjeżdżają na noc zostawiają swą córkę pod pieczą nastoletniej opiekunki. Do dziewczyn wkrótce dołącza przyjaciółka opiekunki, która zafascynowana fachem Warrenów, rozpaczliwie poszukuje w ich domu szansy na spotkanie ze swym niedawno tragicznie zmarłym, ukochanym ojcem.

      Kiedy nierozważna nastolatka wchodzi do pokoju, w którym Warrenowie przechowują swe upiorne artefakty rozpętuje kataklizm rodem z „Jumanji”. Nie jest to zbyt mroczne i poważne kino. Porównanie z w/w klasykiem kina przygodowego jest jak najbardziej uprawnione. Udział samych Warrenów w filmie miał być chyba swego rodzaju wabikiem. W zasadzie występują oni wyłącznie w prologu i w zakończeniu. Jest to zatem występ nieproporcjonalnie skromny w stosunku do zapowiedzi z plakatów i zwiastunów. Moim zdaniem powodowane było to chęcią ściągnięcia do kin widza, który parę demonologów kojarzy ze świetnymi dwiema częściami „Obecności”, a dwie wcześniejsze – w sumie dość średnio udane odsłony „Annabelle”zapamiętał jako filmy bez ich uczestnictwa. Logiczne zatem, że dla kogoś takiego występ wspomnianych bohaterów rodził nadzieję na dużo lepsze kino. Pozostali bohaterowie są jednakowo dobrzy, grzeczni, naładowani dobrymi intencjami. Najbardziej wiarygodna spośród nich wydaje się najmłodsza dziewczynka. Dość nieźle jako postać komiczna wypada „Wyposażony Bob”, choć nie da się nie zauważyć, że jest to postać niemalże bliźniacza z „Francuzikiem” z „Zakonnicy”. Mnogość straszydeł prezentowanych na ekranie nie idzie w parze z ich jakością. Są one zazwyczaj bardzo wtórne (demoniczna panna młoda porusza się podobnie jak zakonnica w „Obecności 2”), bardzo niewyraziste (nie możnaczę powiedzieć, że w „Przewoźniku” nie tkwił spory potencjał, lecz został on totalnie niewykorzystany) bądź bardzo nieudane (rogate „coś” z samej końcówki, czy wilkołak, którego zawstydziłby nawet starszy o kilkanaście lat „kuzyn” z trzeciej części przygód Harry’ego Pottera). Warto też zauważyć, że przez długi czas w filmie nie dzieje się zbyt wiele. Analizując zaś film w nawiązaniu do innych pozycji z uniwersum „Conjuring” da się również zauważyć całą masę niekonsekwencji i błędów logicznych. Dzieło częściej bawi niż straszy. Sami zatem widzicie, że jest tu się do czego przyczepić. Nie wiem czy to w sumie nie najsłabsza pozycja spośród wszystkich związanych z „Obecnością” (pozostałe miejsca na podium zajmują „Zakonnica” oraz pierwsza odsłona „Annabelle”)

     Po średniej „Annabelle” i nieco lepszej „Annabele: Narodziny zła” dostaliśmy film ponownie bardzo średni. Miejmy nadzieję, że opowieści o demonicznej laleczce zamkną się w trylogii, natomiast „rdzenna” seria filmów z serii „Obecność” charakteryzować się będzie nadal dużo bardziej mrocznym charakterem i dużo, dużo wyższym poziomem od spin – offów jakie urodziła. Trzecią „Annabelle” natomiast można obejrzeć. No i chyba byłoby na tyle...