„Szkieletową załogę” Stephena Kinga czytałem ładnych parę (dokładnie sześć - w lipcu 2011 roku) lat temu, dlatego jakoś straszliwie dokładnie nie pamiętam treści opowiadania pod tytułem „Babcia” składającego się na ten zbiór. To pewnie dobrze, bo jestem dzięki temu w stanie opowiedzieć o ekranizacji tego opowiadania nie porównując jej z pierwowzorem. Z drugiej jednak strony, pamiętam to opowiadanie na tyle dobrze, by z całą odpowiedzialnością stwierdzić, iż „Mercy” nie jest jego zbyt wierną adaptacją.

      Materiału było tu zdecydowanie zbyt mało (ledwie kilkadziesiąt stron tekstu), żeby zrobić pełnometrażowy film – i to jest tutaj największym problemem (na podstawie tego samego utworu Kinga nakręcono w połowie lat osiemdziesiątych niewiele ponad dwudziestominutowy odcinek „Strefy Mroku”!). Georgie wraz ze swoją matką i bratem wprowadza się do domu swojej schorowanej i leciwej już babci, w którą był zapatrzony jak w obrazek, celem udzielenia jej pomocy w być może jej ostatnich już chwilach. Okazuje się jednak, że za babcią stoi bardzo tajemnicza, zupełnie niejednoznaczna (wiele wskazuje na to, że całkiem upiorna) przeszłość.

      Fajne lokalizacje, dobra gra aktorska, ciekawy montaż i ogólnie sprawna realizacja nie są w stanie przysłonić podstawowego minusu, o którym mówiłem przed chwilą. W dodatku wydaje się, że zbyt bardzo skupiono się na aspekcie paranormalnym przedstawianej historii, zbyt mało czasu poświęcając na ukazanie lęku chłopca przebywającego samotnie z umierającą babcią w jednym domu. Niemalże całkowity brak zastrzeżeń realizacyjnych (wyjątkiem kilka efektów specjalnych), mimo dość istotnych niedostatków fabularnych nie pozwala wystawić oceny gorszej niż dostateczny z plusem.