Oto po raz kolejny podwodne trzęsienie uwalnia kryjące się pod dnem oceanu złaknione ludzkiej krwi prehistoryczne stworzenia przypominające wyglądem rekiny. Fakt ich pozostawania w ukryciu przez miliony lat nie spowodował tego, że zapomniała o nich ewolucja. Wręcz przeciwnie – sprawiła ona, że ryby te potrafią znakomicie poruszać się nie tylko w wodzie, ale i w piasku. Jako że na niedalekiej wyspie White Sands odbywać się ma wielka wakacyjna impreza plażowa, te wygłodniałe istoty będą miały okazję do zaspokojenia swoich niemałych apetytów.

Tego filmu nie powinno się ani oglądać ani opisywać. Za to wszelkie osoby, które były współodpowiedzialne za jego powstanie powinny zostać ustawo poddane twórczej kastracji, by już nigdy więcej żałosne płody ich przydymionych umysłów nie mogły zagrozić żadnemu przypadkowemu widzowi.

       Bida z nędzą. Rekiny „pływają” pod piaskiem. Rekiny wyglądają naprawdę beznadziejnie. Niezawodnym sposobem na zwabienie rekinów w jedno miejsce jest nasączenie piasku szczyptą krwi i ustawienie na nim wielgachnych głośników, z których wydobywać się będą dźwięki „Cwału Walkirii” Wagnera. Ta sprawdzona receptura spowoduje, że będą sobie majestatycznie pływać w rytm zasłyszanej melodii stając się jednocześnie łatwym celem dla polujących na nie ludzi. To tylko kropla w morzu (a może bardziej ziarnko piasku na plaży) „atutów” filmu. Nie ma potrzeby ich dalszego wymieniania.

Być może film jest tak totalnie beznadziejny przez to, że starano się go zrealizować w konwencji komediowej. Efekt tego jest delikatnie mówiąc mizerny – żarty są wymuszone, nie śmieszą i miały chyba na celu pudrowanie niedostatków scenariusza i niedoróbek produkcyjnych. Nie pomyślano jednak, że w tym przypadku, żeby coś ukryć zamiast pudru, należałoby użyć raczej porcji betonu. Wszelkie elementy składające się na odbiór filmu stoją na opłakanym poziomie. Starać się wymienić choć jeden pozytywny, to tak jakby starać się odnaleźć murzyna w Ku Klux Klanie. Dość powiedzieć, że wygenerowane komputerowo „rekiny” wyglądają tak nędznie, że starsze o prawie ćwierć wieku piaskowe robale ze „Wstrząsów”, czy równie leciwy piaskowy wąż z „Soku z żuka” (jeśli pozostać tylko przy tematyce potworów związanych z piachem) jawią się przy nich jako prawdziwe majstersztyki w dziedzinie efektów specjalnych. Oprócz wątpliwej jakości poczucia humoru, innym elementem mającym odciągnąć uwagę widza od całej reszty są- jak to w tego typu produkcjach bywa – „atrakcje plażowe”. Mamy więc do czynienia z dziewczynami w bikini, konkursem na miss mokrego podkoszulka itp. Jednak to delikatnie mówiąc trochę za mało. Film jest też kolejną udziwnioną produkcją o rekinach, w której promuje się córka słynnego zapaśnika – Brooke Hogan. Szkoda, że póki co ani rekiny piaskowe, ani dwugłowe nie dały rady odstraszyć jej od kolejnych występów. Może właśnie dlatego jakoś bardziej przemawiają do mnie rekiny „zwykłe” - czyli jednogłowe i morskie ;) …

       Kompletne amatorstwo pod każdym względem, zdecydowanie odradzam. Nawet miłośnikom złych filmów. Po prostu piach.