„Rozdział trzeci odsłoni przed nami historię sprzed wydarzeń, jakie działy się w nawiedzonej rodzinie Lambertów w obu poprzednich częściach. Początkująca aktorka Quinn Brenner czuje, że z zaświatów próbuje się z nią skontaktować matka. O pomoc zwraca się do utalentowanego medium - Elise Rainier. Elise, poruszona sytuacją wrażliwej nastolatki, próbuje ochronić ją przed duchami, ale tragedia, jaką przeżyła sprawia, że niechętnie używa swoich mediumicznych zdolności.
Podczas gdy owdowiały ojciec dziewczyny, Sean, próbuje scalić rodzinę po śmierci żony, szokujący wypadek przykuwa nastolatkę do łóżka. To właśnie wtedy nad bezsilną Quinn gromadzą się złe, nadprzyrodzone moce. Wciąż niechętna Elise, walcząc z własną wiarą, postanawia pomóc przerażonej nastolatce i skontaktować się ze zmarłymi. Pomagają jej w tym nielicencjonowani parapsychologowie – Tucker i Specs. Szybko okazuje się, że duch, któremu ma stawić czoła Elise jest najbardziej bezwzględnym wrogiem, z jakim kiedykolwiek przyszło jej się zmierzyć - nienasyconym demonem o niepowstrzymanym głodzie ludzkiej duszy (opis dystrybutora kinowego w Polsce)”.

        Z uwagi na fakt, iż ciężko byłoby po raz kolejny kontynuować serię z martwą już od części pierwszej Elise, z „Naznaczonego. Rozdział III” uczyniono trochę na siłę prequel. Na siłę, gdyż w mojej opinii nie starając się zbytnio można się było pokusić o stworzenie całkowicie autonomicznej historii. Z uwagi jednak na dość ubogi potencjał scenariusza nie chciano ryzykować i podpięto się pod uznaną już markę. Z poprzednimi częściami oprócz generalnie stylu (wszakże reżyseruje scenarzysta dwóch poprzednich części !) i postaci Elise, łączą film tylko wątki pary nierozgarniętych, domorosłych ghostbusters oraz oczywiście postać kobiety w czerni (niezbyt eksponowana) i pokrewnych straszydeł (również mało eksponowane). Pierwsza projekcja pierwszego „Naznaczonego”, to była dla mnie prawdziwa bomba. Szczerze powiedziawszy film ten cenię chyba bardziej od znacznie cieplej powszechnie odbieranej „Obecności”. Świetne „jump scenes” stworzone z pomyślunkiem i klasą, fantastycznie wykreowane „zaświaty” i ich mieszkańcy – to tylko kilka spośród mnogich atutów tej produkcji. Tym razem dostaliśmy tylko popłuczyny po tym wszystkim, choć trzeba zauważyć, że również i teraz udało się stworzyć kilka fajnych straszydeł, niemniej jednak nie robiących już takiego wrażenia, jak te z części pierwszej. Nie do końca przekonuje jednak najważniejsza w sumie postać dychającego demona z maseczką do inhalacji na gębie. Zadziałał za to praktycznie zawsze sprawdzający się patent na budowanie atmosfery grozy, osaczenia i bezradności poprzez zapakowanie kończyn bohatera / bohaterki w gips.

       Da się obejrzeć. Z projekcji miałem dużo więcej frajdy niż z oglądania (bodaj dzień wcześniej) pełnometrażowego „Lights Out”. Są to jednak odgrzewane już drugi raz kotlety. Z uwagi na fakt, iż ulepiono je ze znakomitego i świeżego mięsa, to i po tym kolejnym odgrzaniu smakują w miarę znośnie. Kolejna próba podgrzania może się jednak skończyć ciężką niestrawnością – co może martwić, gdyż z tego co wiem, „Insidious. Chapter IV” jest już na horyzoncie...

Reżyseria: Leigh Whannell;

Scenariusz: Leigh Whannell;  

Muzyka: Joseph Bishara;

Zdjęcia: Brian Pearson.

USA,2015, 97 min

Produkcja:  Laura Altmann, Jason Blum, Jeanette Brill, Lia Buman, Bailey Conway, Phillip Dawe, Brian Kavanaugh-Jones, Charles Layton, Xavier Marchand, Rick Osako, Oren Peli, Peter Schlessel, Steven Schneider, James Wan / Gramery Pictures, Stage 6 Films, Entertainment One, Blumhouse Productions, Automatik Entertainment, Sony Pictures International