Tym razem posłużę się materiałami prasowymi polskiego dystrybutora filmu (zamieszczonymi również w książeczce załączonej do wydania DVD filmu) nie tylko po to, by przybliżyć Wam fabułę filmu, ale również po to by uświadomić Wam dość smutną prawdę o tym, że ludzie, którzy opracowują te materiały częstokroć nawet nie oglądają filmów, których one dotyczą. „Tragedia, która miała miejsce 10 lat temu, na zawsze zmieniła oblicze miasteczka o nazwie Harmony. Tom Hanniger, niedoświadczony górnik (a tak właściwie – to syn właściciela kopalni), spowodował wypadek, w wyniku którego w tunelach kopalni ugrzęzło i zginęło pięciu mężczyzn, a jedyny ocalały, Harry Warden, zapadł w śpiączkę (a tak właściwie to te pięć osób zabił właśnie ów Harry, żeby mieć więcej powietrza dla siebie). Dokładnie rok później, w walentynki Harry Warden budzi się... i brutalnie morduje dwadzieścia dwie osoby kilofem, po czym sam ginie. Dziesięć lat później Tom Hanniger powraca do Harmony w walentynki, wciąż prześladowany poczuciem winy za śmierć górników. Próbuje uporać się z wydarzeniami z przeszłości i uczuciem, które nadal żywi do byłej dziewczyny, Sarah, obecnie żony jego najlepszego przyjaciela, Axela, szeryfa Harmony (a tak właściwie to Axel nigdy nie znosił Toma, nazywał go „ciotą”, odbił jego dziewczynę i zostawił 10 lat temu na łasce Harry'ego Wardena, nie udzielając mu pomocy i uciekając spod kopalni, w której grasował morderca – taki to był przyjaciel). Jednak tej nocy, po latach spokoju, w miasteczku budzą się dawne upiory. Po Harmony grasuje morderca, którego nikt nie jest w stanie powstrzymać, zasłonięty górniczą maską i uzbrojony w kilof. Czując coraz wyraźniej jego oddech na karku, Tom, Sarah i Axel z przerażeniem uświadamiają sobie, że być może to sam Harry Warden powrócił, żeby się na nich zemścić”.

        No nie oszukujmy się, klimatu wersji z 1981 roku to tu nie ma. Niby też małe, górnicze miasteczko, ale gdzieś wszystko co najlepsze uleciało. Twórcy ewidentnie nastawili się zbyt bardzo na widowiskowość. A w 2009 roku za widowiskowe uchodziło wszystko to, co zawierało sceny kręcone we wskrzeszanej uporem maniaka pamiętającej lata 50-te XX wieku technologii 3D. W filmie występuje cała masa scen, które uzasadnione są tylko i wyłącznie możliwością zastosowania trójwymiarowego efektu. Generalnie zbyt wiele po kolejnym dziele Lussiera sobie nie obiecywałem. To też i zbytnio mnie film nie zawiódł. Reżysera tego uważam bowiem za dość solidnego rzemieślnika, który jednakże robi kino totalnie pozbawione duszy (vide trylogia „Dracula 2000”). Pierwszych kilkanaście minut zwiastuje, że w filmie oglądać będziemy gore w ilościach i jakości przekraczającej próg akceptacji przeciętnego (normalnego ?) widza. Później jednak akcja mocno zwalnia, a wraz z nią licznik zabitych. Od tego momentu fabuła sprowadza się zresztą niemal wyłącznie do wzajemnych relacji pomiędzy osobami z trójkąta miłosnego: Tom – Sarah – Axel. Postacie te zostały na szczęście dość ciekawie rozpisanie i dość dobrze zagrane. Zakończenie filmu jest dość zaskakujące, ale i nieprawdopodobne – negujące to, co widzieliśmy wcześniej na ekranie. A to jednak trochę pójście na łatwiznę, bo zawsze celem zaskoczenia widza – najprościej mu wmówić, że to co widział wcześniej nie miało miejsca, lub w rzeczywistości wyglądało inaczej.

        Reasumując – ani nie zachęcam ani nie zniechęcam. Typowy przeciętniak. Jest trochę wydartych serc, wydłubanych oczu i rozczłonkowanych ciał. Zaleca się oglądanie mimo wszystko w wersji trójwymiarowej. Film był kręcony zdecydowanie pod takie efekty, więc oglądanie go w wersji dwuwymiarowej nieco mija się z celem. Poza 3D Lussier zbyt wiele bowiem nie oferuje. Wersja z roku 1981 pozostała jednak niedościgniona. Jeżeli nie macie jednak nic innego do obejrzenia w Walentynki – możecie zobaczyć.