Jak donosi polski dystrybutor na tyle okładki DVD: „Kontynuacja Śmiertelnej gorączki, klasyki kina gore w reżyserii Eli'ego Rotha. Tym razem śmiertelny wirus dostaje się do popularnej wody mineralnej (za sprawą ostatniego niedobitka z części poprzedniej). Cała dostawa zostaje wysłana do okolicznego liceum, w którym ma się właśnie odbyć bal maturalny. W trakcie zabawy wszyscy którzy napili się wody (bądź np. narażeni byli na kontakt płciowy z innymi zarażonymi), zostają zarażeni tajemniczą chorobą”. Opis lakoniczny, ale tak po prawdzie, to trudno dodać coś więcej. Takich lotów jest to kino.

      Nieliczne atuty „Śmiertelnej gorączki 2” to krótki czas trwania projekcji, ładna kolorystyka zdjęć i całkiem fajna ścieżka dźwiękowa. Cała reszta to najzwyklejsza chałtura. Twórcy pierwszej części nie ukrywali, że robią film w dużej mierze „na luzie”. I im się udało. Twórcy sequela poszli dalej i okazało się, że zabrnęli w ślepy zaułek. Od pierwszych chwil widać, że z założenia film miał śmieszyć. Jeżeli nie jesteś jednak niezbyt rozgarniętym nastolatkiem, raczej się nie uśmiejesz. Bo humor tutaj jest na poziomie nie wyższym niż w niesławnych „Mrówkach w gaciach”- czyli niemieckiej odpowiedzi na „American Pie”. Ot dla przykładu w jednej scenie dwóch statecznych panów grymasi, kiedy widzi nastoletnią striptizerkę dotkniętą jakąś odrażającą chorobą skóry. Po chwili jednak i jeden i drugi dochodzą do wniosku, że „i tak by ją zrobili”. Mnożyć podobnych przykładów nie będę, bo najzwyczajniej w świecie mi się nie chce. Efekty gore, poza sceną otwierającą można policzyć pewnie na palcach jednej ręki (przychodzą mi do głowy jeszcze dwie). Cała kulminacyjna scena balu maturalnego sprowadza się w zasadzie do tego, że jedni jego uczestnicy wymiotują krwią na innych i vice versa. Scenariusz w zasadzie nie istnieje, podobnie jak brak jest postaci, które można by zapamiętać. Wszystko stara się bazować na epatowaniu wymieszanymi ze sobą obscenicznością i obrzydliwością – przy czym i jedno i drugie na ekranie prezentuje się żałośnie.

     Film, w którym minusy przysłaniają plusy. Ocena mierna. Choć sequele z założenia są dużo słabsze od części poprzedzających, to różnica klas między nimi z rzadka jest tak wielka, jak w tym przypadku.