„Tajemniczy klimat, bohaterowie niczym z Lyncha, elektryzująca muzyka, świetna obsada (Christina Hendricks, Eva Mendes) i producent, który tworzył "Drive" - ten film ma wszystko, co cenią wielbiciele dobrego kina. Mroczna, trzymająca w napięciu opowieść z elementami fantasy noir rozgrywa się w surrealistycznym świecie znikającego Detroit. Przeklęte miejsce, w którym jedni próbują przetrwać, inni oddają się perwersyjnym fantazjom. Zmysłowa Billy spełnia psychopatyczne zachcianki bankiera Dave'a, by nie stracić dachu nad głową. Jej starszy syn - Bones pomaga matce, zbierając złom, czym naraża się okrutnemu Bully'emu, który rządzi miastem. Chłopaka rozumie tylko Rat - dziewczyna z sąsiedztwa ze szczurem w rękawie” (opis polskiego dystrybutora DVD – firmy Best Film).

      „Lost River” to klasyczny przypadek, w którym mamy do czynienia z przerostem formy nad treścią. Dość błahą w sumie historię o potrzebie wyrwania się ze znienawidzonego miejsca opowiedziano mieszając dramat z mrocznym thrillerem, dark fantasy i elementami horroru. Dystrybutorzy i producenci reklamowali film jako połączenie „Miasteczka Twin Peaks” i „Drive”. Choć niewątpliwie widoczne są tu inspiracje tymi tytułami, to mi na myśl przychodzi jeszcze „Gummo” – zapewne ze względu na podobne miejsce rozgrywania się akcji – odrażające i okrutne, w którym bohaterów nie może spotkać nic dobrego. Przedstawione wydarzenia dzieją się jakby na pograniczu jawy i snu, ale spokojnie – ta oniryczność zaserwowana została nam w stopniu akceptowalnym dla każdego widza. Nikt nie powinien mieć problemu ze zrozumieniem o co tu tak naprawdę chodzi. Nie ma tu też jakiegoś ciężkiego do odczytania symbolizmu. Nie zobaczycie tu przykładowo roznegliżowanego karzełka przyodzianego jedynie w szkarłatną pelerynkę i jeżdżącego na trójkołowym rowerku po opuszczonym kościele, ani temu podobnych atrakcji – zatem bez obaw. Film jest wbrew pozorom naprawdę dość lekkostrawny, przez co mogą go oglądać nie tylko zadeklarowani fani Davida Lynch’a. Jak to zwykle bywa w przypadku prostych historii, dość proste są także charakterystyki postaci w nich występujących. Zdecydowany plus to Bully – furiat, socjopata, samozwańczy król upadającego miasta. Dość ciekawą postacią jest również żyjąca stale przeszłością babcia głównego bohatera – w rolę której wcieliła się Barbara Steele – z całą pewnością postać dla miłośników horroru legendarna.

      Ja to kupuję. Uważam, że reżyserski Goslinga to kawał naprawdę solidnie wykonanej roboty. Podoba mi się to pogranicze jawy i snu, podobają mi się lokalizacje powolnie umierającego Detroit. Podoba mi się hipnotyzująca muzyka, której świetnie słucha się również w celach relaksacyjnych, w oderwaniu od filmu. Podobają mi się wreszcie niezwykle ciekawe i urzekające momentami zdjęcia. Jeśli połączyć te wszystkie rzeczy, które przypadły mi do gustu w całość, uzyskamy fajny efekt, gdyż wszystko pięknie się tu komponuje. Gosling pokazał, ze dobre kino może polegać również na tym, by prostą historię przekazać w ciekawy wizualnie sposób. Pokazał, że czasem forma może być równie urzekająca jak treść. Wg mnie film dobry.