Zbiór krótkich opowieści z różnymi świętami w tle, nie powiązanych w żaden sposób ze sobą – chociażby wspólnym wstępem, czy zakończeniem.

     Opowieść pierwsza – walentynkowa – dziewczynka lubiana prze swe koleżanki w szkole mniej więcej tak, jak lubiana była Carrie White podkochuje się w swoim wuefiście, który ma schorowane serce. Nic specjalnego, finał dość oczywisty.

     Opowieść druga – o dniu św . Patryka – niby również nic specjalnego, ale na pewno dużo oryginalniejsza od opowieści otwierającej antologię. Poza tym można się dowiedzieć czegoś więcej o patronie Irlandii. No i ten złowrogi uśmiech tej rudej dziewczynki...

      Opowieść trzecia – o świętach wielkanocnych – o żesz ku.wa! A ja myślałem, że poprzedni segment był oryginalny i odjechany. Tu małą dziewczynkę odwiedza Chrystus zmutowany z zajączkiem wielkanocnym...I na tym się w zasadzie fabuła kończy.

     Opowieść czwarta – o dniu matki – zapowiada się ciekawie – dziewczyna zachodzi w ciążę po każdym stosunku. Później jest bardzo średnio, a na koniec wręcz słabo.

     Opowieść piąta – o dniu ojca – dorosła już dziewczyna za pośrednictwem starego walkmana i taśmy magnetofonowej po latach nawiązuje kontakt z ojcem, który przy pomocy tegoż sprzętu chce doprowadzić do ich wspólnego spotkania. Słabe mimo sporych ambicji na horror na serio

      Opowieść szósta – niby o Halloween, choć w zasadzie nic wspólnego z Halloween nie ma – trójka dziewczyn i oprawca – widowisko w stylu rape and revenge – słabiusieńkie. Przecierałem oczy ze zdumienia, kiedy zobaczyłem, że reżyserem tego segmentu był Kevin Smith...

     Opowieść siódma – o gwiazdce – wirtualne okulary, dzięki którym odkrywasz samego siebie. Gorzej jak dzięki nim prawdę o Tobie pozna również ktoś inny – średnie.

     Opowieść ósma – o nocy sylwestrowej – choć w sumie dość przewidywalna, to koniec końców prezentująca się całkiem nieźle na tle reszty.

     Reasumując – jeśli interesuje Was, jak wyglądałby Jezus Chrystus w postapokaliptycznym świecie zamieszkanym przez zmutowanych z zającami ludzi – to możecie obejrzeć. Jeśli nie jesteście tego ciekawi – raczej możecie sobie odpuścić. Antologia bardzo przeciętnych historii. Część z nich jest do bólu przewidywalna , a część kończy się jakby w samym środku zdarzeń – zupełnie jakby twórca nie wiedział co więcej wymyślić. Ledwie dwie (no, może trzy) można uznać za w miarę interesujące.