Hannah Martin zmierza do Gatlin by poznać prawdę o swoich biologicznych rodzicach (jest córką jednego z "tych" dzieci). Nieopodal celu swojej podróży zabiera autostopowicza – kaznodzieję Zachariasza, który spowoduje, że dziewczyna ulegnie niegroźnemu wypadkowi, po którym trafi do szpitala, w którym znajduje się pogrążony od 19 lat w śpiączce, znany nam z pierwszej części „Dzieci kukurydzy” Izaak. Mieszkańcy Gatlin od razu orientują się, że przybycie Hanny i wybudzenie Izaaka ze śpiączki zwiastować ma wypełnienie tajemniczego proroctwa...

      Parę rzeczy - ładne zdjęcia w pierwszych scenach filmu, znamionujące spory talent ich autora, naturalna i przyjemna dla oka gra Natalie Ramsey ,a nade wszystko powrót do miejsca, w którym się wszystko zaczęło - dawało razem nadzieję na nieco lepsze kino niż przy dwóch poprzednich odsłonach serii. Nic jednak z tego. Film jest nudny, ciężki w odbiorze. Bardzo łatwo się pogubić we wszystkich niuansach scenariusza. Po jakimś czasie już nie wiadomo kto ma się z kim przespać by spłodzić potomka i spełnić nie wiadomo którą przepowiednię. Dużo więcej tu intrygi, tajemnicy niż horroru. Film jest praktycznie bezkrwawy, ale nie tylko krwi w nim brakuje. Widzowie, nie dość, że dość mocno zagubieni w relacjach pomiędzy poszczególnymi bohaterami, mogą się czuć nieco oszukani. Lokacja w filmie nie ma nic wspólnego z oryginalnym Gatlin. Niezbyt znacząca jest rola tytułowych dzieci w filmie. Praktycznie wszyscy, których widzimy na ekranie, na czele z powracającym Izaakiem – to dorośli. Nie wiadomo też wreszcie dlaczego do tytułu filmu na siłę wstawiano trzy szóstki zamiast jednej – pewnie żeby lepiej brzmiało. Szkoda, że nie martwiono się o to, by film się lepiej oglądało. Trzyma poziom części poprzedniej. Nie ma więc jakichkolwiek powodów, by przyznawać mu inną ocenę.