Sierżant Howie, to bardzo solidny policjant. Z uwagi jednak na swe dość konserwatywne podejście do życia (nie poszedł jeszcze do łóżka ze swoją narzeczoną, gdyż czeka na ślub; czyta kazania w kościele etc.) jest obiektem drwin swoich podwładnych. W ręce tegoż niemalże kryształowego oficera trafia pewnego dnia anonimowy list z pobliskiej wyspy Summerisle. Autor listu prosi w nim o pomoc w odnalezieniu dziewczynki, której od dłuższego czasu nikt nie widział. Nie zastanawiając się długo dzielny sierżant rozpoczyna śledztwo. Pruderyjny policjant musi być bardzo zdziwiony, kiedy okazuje się, że mieszkańcy wyspy, którą kojarzył dotychczas wyłącznie z produkcji jabłek oddają się w najlepsze pogańskim,na wskroś hedonistycznym rytuałom. Przemierzając kolejne zakamarki wyspy, obserwując orgie na cmentarzach, bałwochwalcze tańce wokół fallicznych totemów i tym podobne obrzędy Howie zanurza się coraz bardziej w śledztwie. Mieszkańcy wyspy początkowo uparcie twierdzą, że dziewczyna nie żyje. Sierżant wpadł jednak na tropy, które nie pozwalają mu do końca uwierzyć w tę tezę.

      Z jednej strony nazwiska Christophera Lee (przede wszystkim) oraz Ingrid Pitt i Britt Ekland występujących razem na ekranie rozbudzały wyobraźnię miłośnika horroru. W życiu bym się jednak nie spodziewał, iż praktycznie w samych superlatywach wypowiadać się będę o horrorze, w którym więcej słów chyba wyśpiewano, niż wypowiedziano. Bo muzyka jest w tym filmie praktycznie wszechobecna. Towarzyszy Howiemu w zasadzie na każdym kroku na wyspie. Co ciekawe, wydaje się, że jest to muzyka zupełnie nie przystająca do horroru, bo przecież autochtoni radośnie podśpiewują a to o miłości do córki karczmarza, a to o Johnnym, który ma być delikatny, a to o innych niezmiennie związanych ściśle z seksualnością rzeczach. W sobie znany sposób muzyka ta cudownie oddaje klimat panujący na wyspie. A jest on zaiste niesamowity i w dużej mierze stanowi o sile filmu. Poza muzyką składają się na niego obrzędy oraz zachowania mieszkańców i oczywiście malownicze zdjęcia, na których jest obrazowana. Wyspa jest w zasadzie totalnie odizolowana od reszty Imperium Brytyjskiego. Mieszkańcy uznają w zasadzie wyłącznie jurysdykcję niejakiego Lorda Summerisle, żyją w dostatku i radości.

    Wymienieni wcześniej aktorzy prezentują grę na wysokim poziomie. Nie można jednak nie wspomnieć o Edwardzie Woodwardzie – niezwykle wiarygodnym w roli Howie’go. Jego postać z jednej strony jawi się jako nieco komiczna, a przede wszystkim szalenie sztywna (zwłaszcza na tle radosnych mieszkańców wyspy), z drugiej natomiast – ciężko nie podziwiać go za twarde trzymanie się zasad, jakimi się kieruje i ogólnie za to, że jest po prostu dobrym człowiekiem i policjantem.

     Akcja filmu nie gna w jakimś zastraszającym tempie (raczej porusza się z punktu do puntku dostojnym krokiem w rytm dźwięków muzyki), jednakże potrafi zahipnotyzować widza, który z zaciekawieniem wyczekuje na rozwiązanie historii, które nawiasem mówiąc jest godnym spuentowaniem jakże udanej całości.

      Absoluty klasyk brytyjskiej kinematografii. Christopher Lee w dość nietypowej dla siebie roli z całą plejadą niczym nie ustępujących mu gwiazd wokół swej osoby. Ciekawa, zręcznie opowiedziana historia z niebanalnym finałem. Fantastyczne zdjęcia i ciekawa, nietypowa dla tego gatunku kina muzyka. Chrześcijański stróż prawa versus czciciele pogańskiego kultu. Jeden z prekursorów folk – horroru, a z całą pewnością jego najznamienitszy przedstawiciel. Można jedynie polecać. I żałować, że zmarły kilka lat temu David Hardy był reżyserem tak mało produktywnym.

Reżyseria: Robin Hardy;

Scenariusz: Anthony Shaffer, David Pinner (n.p.p.) ;  

Muzyka: Paul Giovanni;

Zdjęcia: Harry Waxman.