Kontynuacja znakomitego „Sinistera”, która w zaskakujący i oryginalny sposób (pozwolę sobie się z tym całkowicie nie zgodzić) rozwija wydarzenia z pierwszej części, podnosząc poziom strachu na rzadko spotykany pułap. Szeryf So & So kontynuuje śledztwo w sprawie serii makabrycznych morderstw, która doprowadziła do śmierci jego przyjaciela. Dochodzenie prowadzi go do położonego na odludziu domku zamieszkałego przez Courtney Collins, która w wraz z synami Zachem i Dylanem, ukrywa się tu przed agresywnym mężem. Courtney nie jest świadoma tajemnicy, którą skrywa jej nowy dom. Wkrótce odkryją ją chłopcy, znajdując w piwnicy stare amatorskie filmy, których pierwsza projekcja obudzi duchy przeszłości i da początek nowej krwawej krucjacie zła (opis dystrybutora DVD).

      „Sinister 2” to taki dość nieskrępowany skok na pieniądze, powodowany sukcesem części pierwszej. Części, do której poziomem zdecydowanie nie udało się dorównać. Całkowicie zniknął element zaskoczenia. Od początku wiemy kto będzie zabijał, wiemy kogo będzie wykorzystywał do pomocy i wiemy mniej więcej w jaki sposób będzie to czynił. Same morderstwa, stanowiące creme de la creme części poprzedniej ukazywane są w zasadzie znów niemal w identyczny sposób. Znowu są to zatem zapisy z 8 milimetrowych taśm odnalezionych gdzieś w ponurym domostwie. Tym razem jednak znacznie przesadzono. Zatracono w zasadzie jakikolwiek umiar przez co morderstwa – tak zatrważające, ponure i naturalistyczne w części pierwszej, w części drugiej trącą surrealizmem i groteską. Przesadzone, przekombinowane. W niektórych przypadkach są to sceny rodem z kina „animal attack” (jak choćby taśma z aligatorami), w innych natomiast – sceny, w których wspomniane „animal attack” wymieszano dodatkowo z „Piłą”(scena ze szczurami). Brak tutaj również postaci na miarę Ellisona Oswalta. Zastępca szeryfa kontynuujący śledztwo nie sprawdza się już tak samo dobrze. Być może dlatego, że w pierwszej części był on przecież wprowadzony jako postać „nieogarnięta”, raczej komiczna. Widzowi trudno zatem uwierzyć w jego metamorfozę, jaka nastąpiła pomiędzy wydarzeniami z obu części.

      Film można obejrzeć wyłącznie jako sequel. Raczej nie ma sensu oglądać go, nie widząc wcześniej części pierwszej. Nie da się więc go ocenić w oderwaniu od „Sinistera”. Jako sequel prezentuje się raczej przeciętnie, choć świat zna na pewno tysiące gorszych kontynuacji. Poza wszystkimi uszczypliwościami, jakich nie oszczędziłem sobie w poprzednich akapitach, pragnę również zauważyć, że pod względem realizacyjnym film jest naprawdę poprawny. Koniec końców da się go obejrzeć. Zasługuje na ocenę dostateczną. Z malutkim plusikiem.