OPOWIEŚĆ WIGILIJNA W WERSJI HALLOWEEN

   

      W pewnym niewielkim miasteczku bardzo hucznie obchodzona jest noc Halloween. Na ulicach tegoż miasteczka krzyżują się losy różnych ludzi: dyrektora szkoły, który w niekonwencjonalny sposób spędza swój wolny czas; grupy rozkrzyczanych dziewczyn żądnych udanej imprezy; pary, która już z imprezy wraca; grupy dzieciaków, która chce wywinąć numer innemu dzieciakowi i przy okazji zbadać, czy jedna z miejscowych legend nosi w sobie ziarno prawdy oraz starego, zgorzkniałego faceta, który musi stoczyć w swoim domu ostrą walkę z nieproszonym gościem. Z całą pewnością nie wszyscy spośród w/w obudzą się rankiem pierwszego listopada.

 

      Choć film zebrał niemal same pochlebne oceny, z zupełnie niewytłumaczalnych przyczyn zwlekałem z jego obejrzeniem aż 9 lat od daty premiery. Dziecięcy aktorzy filmu zdążyli w tym czasie wydorośleć, ja zdążyłem się postarzeć... Całe szczęście, że ząb czasu nie odcisnął się jednak na samym filmie. Ani trochę. Chylę czoła przed autorami. Zagrało tu wszystko idealnie. Niby mamy do czynienia tylko z kolejną antologią opowiadań grozy – wyszło jednak dzieło niezwykle oryginalne. Doskonale znany z takich antologii sposób narracji (najpierw jedna opowieść, potem następna i następna) zmieszany został z tym znanym chociażby ze słynnego „Pulp Fiction”. Chronologia wydarzeń została zatem nieco zaburzona, bohaterowie poszczególnych historii pojawiają się także w innych historiach, spotykają z innymi bohaterami, same zaś historie delikatnie zazębiają się jedna z drugą. Świetni aktorzy, dobrze dopasowani do swoich ról. Idealnie zbalansowane humor i makabra. Fantastycznie wykreowana postać halloweenowego malca (kogoś na kształt ducha święta Halloween) biegającego radośnie po ulicach z płótnem na głowie i wielkim worem w ręku (z którego dobiega jakieś żałosne miauczenie). Trochę szkoda, że pod koniec filmu uchylono rąbka tajemnicy i zdradzono, co (kto) kryje się pod płótnem – ale i tak jest świetnie. Co jest natomiast największą zaletą filmu, to niesamowity wprost klimat nocy Halloween. Klimat ten jest wszechobecny, magiczny, wprost kapiący z ekranu. Wszędzie pełno wydrążonych dyń, dzieci zbierających cukierki, wielka impreza na ulicach miasteczka, dekoracje halloweenowe na fasadach domów. A wszystko pięknie, nastrojowo sfilmowane. To właśnie klimat jest najlepszym spoiwem dla prezentowanych historyjek i czymś, co tak po prawdzie spycha chyba ich treść na dalszy plan. Nie ma tu morału, jak w innych znanych antologiach grozy, ale płynie z prezentowanych historii jakaś nauka – kto nie odda się zabawie, nie ulegnie magii halloweenowej nocy – zostanie ukarany (o czym polecam pamiętać naszym rodzimym, bardzo licznym i zazwyczaj niezwykle żarliwym przeciwnikom tego święta ;)).

      Michael Dougherty potrafi robić filmy świąteczne co potwierdzi kilka lat później realizując „Krampusa”. „Upiorna noc Halloween” to nie jest najlepszy film o Halloween w historii kina (chociaż pewnie jeszcze bym się zastanowił), ale bodaj najbardziej klimatyczny. Nie dostrzegam w nim żadnych istotniejszych minusów. No – może mógłby być nieco dłuższy. Szczerze polecam. Nie czekajcie z obejrzeniem tyle co ja. Dla mnie od tego roku doroczna pozycja obowiązkowa w halloweenowym repertuarze. Bardzo dobre kino.