Opowieść o przygodzie młodego prawnika – Arthura Kippsa, zmuszonego przez sytuację zawodową do pozostawienia swego malutkiego synka (którego, jako wdowiec wychowuje samotnie) pod opieką guwernantki i wyruszenia z Londynu gdzieś na mglistą prowincję celem uregulowania spraw spadkowych zmarłej kobiety, która była właścicielką okazałej rezydencji położonej na „Węgorzowych Moczarach”. Pracując samotnie w opuszczonym domostwie Kipps wpada na trop lokalnych sekretów. Stanowią one tragiczne historie miejscowych dzieci, które w niewyjaśnionych okolicznościach giną w straszliwy sposób. Wszystko wskazuje na to, że wydarzenia te powiązane są z mściwą kobietą w czerni, którą Kipps kilkakrotnie widział w okolicach „Węgorzowych Moczarów”...

         Adaptacja książki Susan Hill i zarazem remake bardzo dobrego ponoć (niestety nie oglądałem jeszcze) filmu z 1989 r. Hipnotyzujący prolog, niezwykle nastrojowe zdjęcia, posępna, osnuta wiecznie mgłą rezydencja położona na bagnach stanowiących dla niej niesamowite tło – od tego można zacząć wyliczanie atutów filmu. Idąc dalej mamy mroczne, zakurzone wnętrza wspomnianego domostwa pełne zabawek, które wzbudzają raczej niepokój niż powodują chęć oddania się beztroskiej zabawie. Okoliczne miasteczko jest złowrogie, pełne smutnych i wierzących w zabobony mieszkańców. Mocno wyczuwa się atmosferę Wielkiej Brytanii początku XX wieku. Stacje kolejowe zasnute parą, pierwsze samochody, stroje... Jeśli potraficie się w cały ten klimat wczuć, to niewykluczone, że oglądanie nowej wersji „Kobiety w czerni” da Wam wiele satysfakcji. Film potrafi zainteresować. Akcja poprowadzona jest w taki sposób, że niejednokrotnie z zapartym tchem wyczekiwać będziecie na to, co wydarzy się za chwilę. Jak dla mnie jednym z większych pozytywnych zaskoczeń jest Daniel Radcliffe. Tak po prawdzie to głównie jego osoba odstraszała mnie przez parę ładnych lat od obejrzenia tego filmu. Tymczasem okazało się, że choć to jego pierwsza rola po serii przygód Harry'ego Pottera, to absolutnie nie mamy wrażenia, że oglądamy w akcji znów młodego czarodzieja. Radcliffe odciął się od swojej najsłynniejszej roli i w sposób bardzo przekonujący wcielił się w rolę pełnego melancholii młodego prawnika – wdowca. Pozostali aktorzy również wypadają bardzo dobrze, choć nie ma co się oszukiwać, że zarówno producenci jak i publiczność ze względu na popularność filmów o Harry'm Potterze nastawieni byli raczej na teatr jednego aktora. Klasyczny niby film gotycki okazuje się być nieszablonowym w sumie horrorem, z uwagi choćby na to, kim są ofiary antagonisty oraz ze względu na zakończenie. Sam nastrój (a nie na rozwiązania fabularne) filmu sprawił, że nie uniknięto porównań ze słynnym „The Others”. I w wielu aspektach pewnie „Kobieta w czerni” dąłaby radę wyjść obronną ręką.

       Film dobry, choć miałem zakusy, żeby ocenić jeszcze wyżej. Naprawdę godny kontynuator tradycji wytwórni Hammer. Z całą pewnością nie przynosi temu studiu wstydu to, że jego logo pojawia się przed rozpoczęciem projekcji.