Film nawiązujący w oczywisty sposób do legendarnego „Wilkołaka” z 1941 roku. Gwen Conliffe –narzeczona zaginionego Bena Talbota namawia jego brata – Lawrence’a Talbota – cenionego na całym świecie odtwórcę szekspirowskich ról - do powrotu do swojej ojcowizny celem pomocy w poszukiwaniach. Aktor ulega namowom kobiety i przyjeżdża do Blackmoor, gdzie będzie zmuszony nie tylko stawić czoła trudom poszukiwań, ale również spotkać się ze swym ojcem - Sir Johnem Talbotem, z którym jest skonfliktowany, a którego obwinia za samobójczą śmierć swojej matki. Po niedługim czasie Lawrence odnajduje potwornie okaleczone zwłoki swojego brata. Okoliczni mieszkańcy winą za śmierć obciążają okolicznych Cyganów- z uwagi na fakt, iż w ich taborze przebywa tresowany tańczący niedźwiedź. Tenże niedźwiedź staje się wkrótce przyczynkiem dla ataku mieszkańców Blackmoor na cygański obóz. Niespodziewanie w jego trakcie daje osobie znać prawdziwy winowajca wszelkich nieszczęść, którym jest potężny wilkołak. Dokonuje on w obozie prawdziwej rzezi. W jej wyniku ciężkie rany odnosi sam Lawrence. Przywrócony do zdrowia za sprawą cyganki Malevy będzie zmuszony zmierzyć się z wilkołaczą klątwą, z niechęcią swego ojca oraz z podejrzliwym inspektorem Aberline`m, przybyłym na miejsce zbrodni w celu przeprowadzenia śledztwa…

      Pierwszym, co nasunęło mi się na myśl po obejrzeniu „Wilkołaka” było to, że być może eksperci z „Universalu” nie stworzyli filmu, który rzuca na kolana, ale z całą pewnością stworzyli film będący godnym hołdem dla swego legendarnego pierwowzoru. Stworzyli film „z klasą”, na co zabrakło im odwagi blisko dekadę wcześniej podczas kręcenia produkcji reklamowanej jako remake „Mumii” z Karloffem, kiedy finalnie powstał typowy film akcji niemający ze swym klasycznym poprzednikiem prawie niczego wspólnego. Określenia „z klasą” nie użyłem tutaj wcale na wyrost. Doprawdy miło jest oglądać niezwykle realistycznie (przy czym klimatycznie!) odwzorowaną wiktoriańską Anglię- zarówno pogrążone w gęstych mgłach krajobrazy z prowincji czy staroświeckie puby jak i majestatyczny Londyn końca XIX w. Wygląd wilkołaka klasyczny – zdający się hołdować zarówno produkcji Waggnera jak i tradycji filmów z wytwórni Hammer. Duży plus za jego charakteryzację. Nic w tym jednak dziwnego – należało się spodziewać, że Rick Baker przyłoży się do pracy by nie wypaść blado przy swym legendarnym poprzedniku jakim był Jack Pierce . Praca Bakera została powszechnie doceniona, czego bodaj największym wyrazem było uhonorowanie jej w 2011 r. Oscarem. Równie efektownie co charakteryzacja prezentuje się większość efektów specjalnych, zdjęcia oraz montaż. Te 3 elementy niezwykle widowiskowo wypadły w świetnej scenie ataku wilkołaka na cygański obóz. Z kreacji aktorskich na pewno na wysokości zadania stają Benicio del Toro (zdaje się aktor stworzony do ról podobnych „synów marnotrawnych”) oraz Hugo Weaving. Po Anthonym Hopkinsie natomiast można by się spodziewać nieco więcej.

     Premierę filmu przekładano kilkakrotnie, za każdym razem starając się coś tam jeszcze w nim poprawić. Starania twórców nie zostały jednak docenione przez widownię. A szkoda – ten film nie zasługiwał z całą pewnością na to, żeby nawet przez samych swoich producentów być uznawanym za jedną z najbardziej spektakularnych klęsk w historii „Universalu”…