Prolog do filmu jest zarazem jednym z jego ciekawszych fragmentów. Oto młode dziewczę pędzi przez las uciekając przed niewidocznym dla nas stworzeniem. Z trudem udaje się mu dopaść do położonej w środku lasu chałupy. Okazuje się jednak, że drzwi do chałupy są zaryglowane. Co gorsze, zamieszkująca ją rodzina stara się zastrzelić zdawałoby się niczego niewinną dziewczynę. Wcale nie głupia ta rodzina! Dziewczyna przemienia się w bestię, która wdziera się do wnętrza domu i brutalnie rozprawia się z jego mieszkańcami (a wcześniej z przydomowym inwentarzem żywym). Z życiem uchodzi jedynie najmłodszy członek rodziny – Charles, który jednocześnie unicestwia potwora. Po latach staje on na czele grupy łowców wilkołaków, którą spotykamy świeżo po przybyciu do miasteczka, które właśnie przez wilkołaka jest terroryzowane. Po ustaleniu sowitego wynagrodzenia grupa łowców nagród podejmuje się unicestwienia bestii. Za wszelką cenę w łowach chce im pomóc młody chłopak o imieniu Daniel. Praktykując u miejscowego lekarza – w szczególności badając zwłoki ofiar ataków – Daniel w znacznym stopniu poznał zwyczaje atakującego wilkołaka. Po długich staraniach chłopak dołącza do grupy. Łowcy muszą się jednak spieszyć, gdyż zgodnie z tym co powiedział im lider okolicznych Cyganów – wilkołak wkrótce uzyska zdolność do tego, by przemieniać się zgodnie ze swoją wolą, niezależnie od cyklu księżyca.

      Telewizyjna produkcja wypuszczona przez odpowiedzialny za takowe oddział „Universalu”. Film powstał w niedługim czasie po wypuszczeniu przez tenże sam „Universal” nowej wersji swojego klasycznego „Wilkołaka”. Dlatego też wydawało się być naturalnym, że będzie on do tej nowej wersji w jakiś sposób nawiązywać. Nawiązania takie są jednak praktycznie niedostrzegalne – wręcz przeciwnie, film zdaje się odcinać od dzieła z Benicio del Toro w roli głównej. Wynika to chociażby z samego jego tytułu, w którym znalazł się wyraz „Werewolf” zamiast „Wolfman”. Oba filmy łączy w zasadzie jedynie słynny wierszyk o „czystym sercu”. Jak na produkcję telewizyjną (tudzież „direct to video” – wszystko jedno) film nie jest najgorszy. Jego największym atutem jest chyba dość ciekawy i oryginalny – jak na film o wilkołakach scenariusz. W oparciu o taki materiał mógł powstać film zdecydowanie lepszy. Co zatem wpływa negatywnie na jego odbiór?

      Po pierwsze – charakter jaki nadano filmowi – nie potrafiono się chyba zdecydować, czy kręcimy film na serio czy nie. Nie do końca przemyślano chyba też do jakiej grupy odbiorców (chodzi mi tu głównie o wiek) film ma trafić. Z jednej strony mamy naprawdę momentami przyzwoite efekty gore, budujące bardzo ciekawy klimat (ręce, nogi, wnętrzności – generalnie straszny syf jaki pozostawia po swych wizytach wilkołak), z drugiej natomiast – bandę łowców nagród – wesołków wyrwanych żywcem jakby z cyrku, „Van Helsinga” (nawiasem mówiąc też „uniwersalowej” produkcji), „Harrego Pottera” czy innego familijnego filmu. Oprócz poczucia humoru, dysponują oni również bronią godną warhammerowskich „Space Marines” – na czele z miotaczami ognia i innymi mało poważnymi rzeczami. Kolejny mankament, to niestety aktorzy – jest tutaj nieciekawie, włącznie z rolą główną. Na pocieszenie pozostaje nam Stephen Rea w jednej z dość mocno eksponowanych ról (lekarz). Po trzecie – efekty specjalne. Gdzie jak gdzie, ale w filmach o wilkołakach powinny stać na wysokim poziomie. W omawianym dziele jest niestety lichutko – poza wspomnianymi efektami gore wszystko wygląda bardzo sztucznie. No może jeszcze jako tako wygląda prolog filmu, w którym nie wszystko jest dokładnie widoczne, im jednak jest dalej, tym gorzej – zwłaszcza jeżeli chodzi o wilkołaki i ich przemiany. Całość oceniam na dostateczny z plusem. Poza atutami filmu, o których już wspomniałem (prolog, momentami dość przewrotny scenariusz), warto zwrócić uwagę na dość ciekawe i malownicze rumuńskie lokalizacje.