Grupka przyjaciół z dzieciństwa spotyka się w swym rodzinnym miasteczku by stawić czoła upiorowi o wyglądzie klauna , z którym rozprawili się już raz- jako młodzi chłopcy. Czyżby kolejna ekranizacja „To” Stephena Kinga? Historia brzmi wprawdzie podobnie ale nic z tych rzeczy. Po pierwsze:  Rozprawa nie polega na zabiciu kwintesencji zła, jak w „To”, lecz na stawieniu czoła konsekwencjom głupiego dziecięcego żartu, w wyniku którego śmierć poniósł dobroduszny, nieco upośledzony psychicznie sprzedawca lodów, który ku uciesze dzieci przebierał się za klauna. Po drugie: Film nie jest oparty o bardzo obszerną powieść Stephena Kinga, lecz o skromniutkie opowiadanie znacznie mniej znanego Johna Farrisa pt. „I Scream. You Scream. We All Scream For Ice Cream”. Film znośny, do obejrzenia. Zdecydowanie na plus kreacja i charakteryzacja Williama Forsythe`a jako Bustera – czyli klauna, o którym była mowa. Kreacje głównych bohaterów (zarówno teraźniejszych jak i za młodu) również na wysokim poziomie. Największy minus to lekkie niedostatki scenariusza przejawiające się przede wszystkim sporą liczbą niedopowiedzeń (braku logiki tradycyjnie się nie czepiam), kilkoma miejscami w których akcja aż się prosi aby potoczyć się odrobinę inaczej, w mniej przewidywalny sposób oraz monotonnym sposobem w jakim klaun Buster eliminuje kolejnych mężczyzn dokonując swojej zemsty – ale to mimo wszystko musicie zobaczyć sami, bo chociaż raz warto.