Czy jeżeli po dwukrotnym obejrzeniu filmu możesz o nim opowiedzieć co najwyżej tyle, że strasznie często są w nim eksponowane pośladki głównej bohaterki (zarówno podczas projekcji , jak i na plakatach promujących obraz) to oznacza to iż mamy do czynienia z filmem kiepskim? Z uwagi na fakt, iż nie potrafiłem jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie zasiadłem po raz trzeci przed ekranem – by ponownie obejrzeć „Nienarodzonego” (The Unborn).

Wokół Casey (Odette Annable – wówczas Odette Yustman) zaczynają się dziać coraz dziwniejsze rzeczy. Zaczyna się od koszmarów sennych, które z czasem przeradzają się w realne niebezpieczeństwo dla dziewczyny i jej najbliższych. Okazuje się, że wokół Casey i jej rodziny już od kilku pokoleń krąży zły duch (dybuk) czyhający na okazję do przedostania się do naszego świata. Bohaterka filmu całe swe nadzieje pokłada w rękach dość sceptycznie podchodzącego do całej sprawy rabina Sendaka (Gary Oldman).

     Odpowiadając na pytanie postawione na początku niniejszego wywodu muszę powiedzieć, że nie – nie mamy do czynienia z filmem kiepskim. Mamy do czynienia z filmem przeciętnym. Dość ciekawą poniekąd tematykę związaną z dybukami w lepszy sposób – moim zdaniem – porusza między innymi młodsza o trzy lata „Kronika opętania”(The Possession). Film ogląda się bez większych problemów, zapewne z uwagi na to, że nie jest zbyt długi. Odbioru nie utrudniają nam aktorzy, którzy prezentują się zupełnie poprawnie. Najbardziej zawodzi chyba zaangażowany jako największa gwiazda Gary Oldman, który we wcieleniu rabina – egzorcysty jest zupełnie nieprzekonujący. Pozostałe aspekty dotyczące strony realizacyjnej filmu nie budzą zastrzeżeń. Zdjęcia oraz efekty specjalne stoją na przyzwoitym poziomie. Największym problem filmu jest dość miałka historia. Bliźniak który się nie narodził, eksperymenty nazistów na bliźniakach, dybuk który wcielił w ciało zakatowanego w Auschwitz dziecięcia – niby wstęp dobry, ale kiedy akcja przenosi się na dobre w czasy dzisiejsze brak tu po prostu polotu. Najlepszym dowodem na impotencję, jaka dotknęła twórców jest chyba to, że scena, która miała posłużyć bodaj jako największy straszak, została w bezwstydny sposób zaserwowana widzom dwukrotnie. Raz z udziałem człowieka, drugi raz – z udziałem psa. A i ona zresztą nie jest niczym oryginalnym, gdyż wydaję się być wyraźnie inspirowana przez „spiderwalk” z reżyserskiej wersji „Egzorcysty” Friedkina... Ale nie ma co się dziwić, przez długie okresy filmu ma się wrażenie, że mamy do czynienia z taką bardzo ubogą, koszerną wersją „Egzorcysty”. Jednak jak najbardziej da się obejrzeć. Zwłaszcza, jeżeli nie macie nic innego do roboty.