Seria „Subspecies” wyprodukowana została prosto na rynek video przez znane chociażby z produkcji „Władcy lalek” studio „Full Moon”. Samo przez się oznacza to, że nie rości sobie ona żadnych szczególnie wzniosłych artystycznych pretensji, ale również to, że da się ją w miarę bezboleśnie obejrzeć. Z uwagi na fakt, że pierwsze trzy pozycje z cyklu składające się na „oryginalną trylogię” (brzmi prawie jak u Lucasa!) obejrzałem „ciągiem” (jednego dnia), pozwolę sobie w ten sam sposób opisać moje wrażenia z ich oglądaniem związane.

      Pierwsza część opowiada o trzech dziewczynach – dwóch Amerykankach i ich znajomej Rumunce, które przemierzając ojczyznę Draculi celem zapoznania się z jej kulturą, zwyczajami (napotykają się między innymi na odprawiany z przytupem pogrzeb), zabytkami i przyrodą trafiają w sam środek walki pomiędzy dwoma braćmi – wampirami: Stefanem i Radu. O ile ten pierwszy jest przyjazny ludziom i stara się nie wyrządzać im krzywdy, o tyle ten drugi – wręcz przeciwnie. Radu poznajemy, kiedy wieki temu zabija swego ojca. Czyni to przy pomocy małych potworków, które powstały z uciętych palców Radu. Wiem, że brzmi to idiotycznie, ale tak właśnie ukazano to w filmie. Dodatkowo potworki te wyglądają jakby zostały żywcem wyjęte z „Plastusiowego pamiętnika” - są czerwone i ulepione jakby z plasteliny. Mimo to, coś absolutnie niewytłumaczalnego sprawia, że chcemy oglądać film dalej. A dalej jest trochę lepiej – przynajmniej jeżeli chodzi o fabułę. Główna atrakcja filmu to niewątpliwie czarny charakter – Radu (Anders Hove). Wygląda on naprawdę całkiem przyzwoicie, z wyjątkiem wspomnianych już wcześniej palców – gumowych i fatalnie wykonanych, sprawiających strasznie sztuczne wrażenie i w niektórych ujęciach komicznie się wyginających. Oprócz tego mamy tu do czynienia ze sporą liczbą zapożyczeń z klasycznego „Nosferatu”, które przychodzi nam na myśl każdorazowo, gdy autorzy serwują nam na ekranie ujęcia wolno przemieszczających się wampirzych cieni.

       Druga część zaczyna się bezpośrednio w miejscu, w którym zakończyły się wydarzenia części pierwszej, dlatego też aby nie popsuć Wam frajdy z oglądania całego cyklu nie będę zdradzał tajemnic jej fabuły. Z tych samych przyczyn w dokładnie ten sam sposób postąpię w przypadku trzeciej odsłony cyklu. „Supspecies II : Bloodstone” to film dużo bardziej widowiskowy od części pierwszej. Mamy tu lepszą charakteryzację i lepsze efekty specjalne (choć kolejny raz obejrzymy ekipę „plastusi” poznaną w części pierwszej – tym razem składającą Radu do kupy). Sequel powiela natomiast wady swego poprzednika, a nawet je uwypukla: mamy do czynienia z dość dużym stopniem braku logiki, a w irytującej już częstotliwości daje o sobie znać umiłowanie twórców do zabawy z „grą cieni”. Najwięcej dobrego dla widza dzieje się jednak na początku filmu. Później jest tylko gorzej. Część trzecia serii opatrzona tytułem „Bloodlust” kręcona równocześnie z częścią drugą, jest od swej poprzedniczki chyba jeszcze gorsza. Wydaje się, że całkowicie niepotrzebna... Miast rozciągać wszystko na siłę na trylogię, Nicolau powinien z drugiej i trzeciej części zrobić jeden a porządny film... A tak od nowa Polska Ludowa: Radu zabija matkę mówiąc „wybacz mi matko”- czym akurat dopełnia dzieła zniszczenia rozpoczętego w poprzednich odsłonach serii („wybacz mi ojcze” w części pierwszej oraz „wybacz mi bracie” w części drugiej) na koniec po raz trzeci zostaje unicestwiony a w międzyczasie coś tam się na ekranie dzieje...

      Co by jednak nie mówić, trzeba jednak ze smutkiem przyznać, że Rumunom udało się , co prawda przy baaardzo wydatnej pomocy Amerykanów, w zaledwie kilka lat po obaleniu Nicolae Ceausescu stworzyć w miarę przyzwoity film (ba! Nawet całą serię filmów) grozy – co nam w Polsce nie udało się nawet w kilka dziesięcioleci po upadku komuny, a przecież wszelakie przeobrażenia ustrojowe w naszym kraju przebiegały w dużo bardziej spokojny sposób... Wnioski z powyższego każdy musi wyciągnąć sam. Pierwsze trzy filmy z serii „Subspecies” oceniam natomiast kolejno na : dostateczny plus, dostateczny minus i jeszcze raz dostateczny minus.