Druga część wizjonerskiego horroru opartego na legendarnej grze. Heather przez całe życie ucieka przed niebezpiecznymi i niewytłumaczalnymi siłami. W dniu swoich 18 urodzin, nawiedzona kolejnymi koszmarami i przerażona zniknięciem ojca, dowiaduję się że nie jest osobą za którą się dotychczas uważała. To odkrycie wprowadza ją w głąb malowniczego i przerażającego świata demonów. Jeżeli ich nie zwycięży, utknie w alternatywnej rzeczywistości Silent Hill na zawsze... (opis dystrybutora)
     Od samego początku widać, że mamy do czyniena z całkowicie innym filmem, niż w przypadku czesci pierwszej. Klimat odłożono tu nieco na dalszy plan, stawiając przede wszystkim na kino akcji. Nie aż do tego stopnia jak chociażby w Resident Evil, ale mimo to różnica pomiędzy częścią drugą a częsią pierwszą jest ogromna. Zarzut jaki wytaczano filmowi Gansa, wedle którego scenariusz filmu został skonstruowany w ten sposób by prowadzić nas w miarę prostymi ścieżkami od jednego potwora do drugiego - wzorem fabuły gry komputerowej sprawdza się dopiero w przypadku cześci drugiej - do tego stopnia, że niczym w grze komputerowej na koniec mamy finałową walkę z bossem. Jak to często bywa w produkcjach reklamowanych jako widowiska trójwymiarowe - razi nachalność niektórych efektów specjalnych. Mamy tu sporo więcej rodzajów potworów niż w obrazie z 2006 roku, niektóre z nich wyglądają lepiej, inne gorzej, wszystkie natomiast sporo mniej realistycznie (jeżeli można użyc takiego stwierdzenia w takim wypadku), niż w czesci pierwszej. Jest też oczywiście piramidogłowy i pielęgniarki nierozerwalnie związani z tytułem "Silent Hill". Niespodziewanie jednak - wbrew materiałom promującym film - niezbyt przesadnie eksponowani.
     Film o śladowej fabule (idę szukać taty do legowiska zła, przed którym ten sam tata całe życie strał sie mnie uchronić), bez spektakularnych popisów aktorskich (a przecież grają tutaj między innymi Carrie - Anne Moss, Sean Bean oraz Malcolm McDowell!) i  jakiś nadzwyczajnych efektów specjalnych. Bez bohaterów, z którymi można by się utożsamiać, bez atmosfery, bez ani jednej sceny, która w szczególny sposób mogłaby zapaść w pamięci. Typowy przeciętniak. Spore rozczarowanie po swym nadspodziewanie udanym poprzedniku.