Rose rozpaczliwie poszukuje sposobu na wyleczenie swej córki Sharon z dziwnej choroby o podłożu psychicznym. Postanawia zabrać córkę w podróż do Silent Hill – miasteczka, którego nazwę dziewczynka nieustannie przywołuje w snach. Chociaż mąż Christopher jest temu zdecydowanie przeciwny, Rose jest przekonana, że tam znajdzie rozwiązanie problemu. Kiedy zbliżaa się do miasteczka, na drodze pojawia się zagadkowa postać, doprowadzając do wypadku. Po odzyskaniu przytomności, Rose stwierdza, że córka znika. Z pomocą nieustraszonej policjantki, Rose rozpoczyna poszukiwania córki w tajemniczym i zatrważającym Silent Hill (opis polskiego dystrybutora- Monolith Films na pudełku wydania DVD).

     Starając się ocenić film w oderwaniu od jego słynnego pierwowzoru – wspaniałej gry komputerowej (a właściwie konsolowej), należy z całą pewnością wziąć przede wszystkim pod uwagę odczucia ludzi nie mających wcześniej do czynienia z grą, które to były najczęściej bardzo pozytywne. Ortodoksyjni wyznawcy gry natomiast, jak to zwykle w takich przypadkach znaleźli milion powodów do malkontenctwa, zwieńczonego sakramentalnym stwierdzeniem, że „film może podobać się co najwyżej ludziom, którzy nie mieli nigdy do czynienia z grą”. Ich zostawmy na marginesie. Film jest bowiem naprawdę ciekawy i niesamowicie wprost klimatyczny. Tytułowe miasteczko prezentuje się wyśmienicie zarówno w trakcie scen, w których widziane jest z perspektywy „zwykłego człowieka”, jak i wtedy, gdy widzimy je oczami głównych bohaterek. Podobnie dobre wrażenie robią wszelkiej maści potwory, jakie występują w filmie – na czele ze słynnymi pielęgniarkami i piramidogłowym. Co warto podkreślić ich wygląd oraz sposób, w jaki się poruszają są zasługą charakteryzatorów i wcielających się w ich postaci aktorów (tudzież zawodowych tancerzy oraz tancerek) a nie specjalistów od efektów specjalnych. Wspomniany zaś klimat, to nie zaskoczenie, gdyż podobnym mógł się poszczycić również poprzedni film Gansa- „Braterstwo wilków”. Niestety „Silent Hill” powiela nie tylko atuty wspomnianego dzieła, ale przejmuje też jego największą wadę – jest filmem nieco rozwleczonym, który co bardziej niecierpliwym odbiorcom może się w kilku momentach nieco dłużyć. To w zasadzie wyczerpywałoby w moim mniemaniu listę jego wad. No, może jeszcze to, że nie każdy lubi jednak filmy finalnie dające tak mnogie możliwości interpretacji tego co widziało się na ekranie. Wracając jeszcze do wspomnianego wcześniej klimatu, to oprócz samego sennego miasteczka spowitego permanentnie gęstą mgłą a czasami również skąpanego w opadającym z zachmurzonego nieba kurzu i popiele oraz szeregu mniej lub bardziej makabrycznych postaci zamieszkujących to miasteczko, olbrzymi wpływ na jego zbudowanie ma również genialna wprost ścieżka dźwiękowa. Ja wiem, że jest mocno inspirowana grami komputerowymi z serii Silent Hill, a niekiedy nawet wprost przenosi rozwiązania muzyczne z tej gry do filmu, ale i tak jest niesamowita. Momentami niepokojąca, momentami relaksująca, momentami przerażająca, momentami podniosła – a generalnie świetnie komponująca się z wydarzeniami przedstawianymi na ekranie, choć równie świetnie nadająca się do samodzielnego odsłuchiwania.

     Konkludując, filmowy „Silent Hill” postrzegam jako wizualny majstersztyk, z rewelacyjnym klimatem i muzyką, ale momentami nieco kulejącą akcją. Dzieła nie wypada ocenić niżej niż na dobry z plusem.