Skoro na siłę doszukując się wad przy ekranizacji „Lśnienia” autorstwa Stanleya Kubricka wskazałem na długość filmu, to co powiedzieć o wersji telewizyjnej, na którą składają się 3 odcinki po półtorej godziny każdy?

     Zarys fabuły z grubsza wygląda w obu filmach podobnie, dlatego od razu skupię się na tym co mi się w filmie podobało bądź nie (poza wspomnianą już długością).

     Steven Weber w roli Jacka Torrance`a przegrywa zdecydowanie z Jackiem Nicholsonem, jednak nie jest to rola, o której chcielibyśmy od razu zapomnieć i moglibyśmy powiedzieć, że „nie ma startu” do swego poprzednika. To samo można powiedzieć o Rebecce De Mornay (Wendy) – całkowicie znośna kreacja. Schody zaczynają się dopiero przy kolejnych postaciach. Courtland Mead jest niewyobrażalnie wprost irytujący jako Danny, natomiast niezwykle przecież doświadczony Melvin Van Peebles daje popis gry godnej amatora z kółka aktorskiego zrzeszonego przy jakimś uniwersytecie trzeciego wieku. Podobnie rzecz ma się przy dalszej obsadzie (dozorcy, kelnerzy, barmani, itd.).

     Film jest nieprawdopodobnie wprost przegadany. Być może skrócony o połowę byłby łatwiejszy w odbiorze. Hotel „Overlook” zaproponowany przez Micka Garrisa nie straszy choćby w promilu, tak jak ten Kubricka. Przypomina bardziej jakiś „Hotelik Babci Józi” czy inny „Pensjonat pod różą”, a nie spragnionego krwi molocha – prawdziwego skurczysyna wśród hoteli. Na korytarzach nie straszą bliźniaczki – mamy za to niezbyt udanie wygenerowany przez komputer wąż strażacki. W najbliższym otoczeniu hotelu zamiast żywopłotowego labiryntu, mamy żywopłoty przystrzyżone na podobieństwo zwierząt (jak Pan King przykazał). Toczący się na parkiecie sali „Colorado” bal upiorów – choć pokazany w sposób dużo bardziej dosłowny, jest jakiś taki mniej przekonujący i straszny. I tylko w wannie pokoju nr 217 (jak Pan King przykazał zanumerować), podobnie jak wcześniej w wannie pokoju nr 237 czeka niespodzianka na wścibskich gości. Też, niestety jakoś jednak mniej ciekawa i niespodziewana. Nie najgorsza za to jest w filmie muzyka. Bardzo nierówne natomiast efekty specjalne. Na znaczną część z nich jednak można spojrzeć przychylnym okiem.

     Widzicie? Ciężko było napisać choćby parę słów bez porównania filmu z kinową, starszą o 17 lat wersją. Na zakończenie, chciałbym zaznaczyć, że pomimo pokaźnej długości, film wcale nie jest w 100 % wierny książce. O dziwo parę wątków z książki zostało jednak pominiętych, a troszeczkę dodano nawet od siebie – w tym dość ciekawą końcówkę, wyjaśniającą nam tajemnicę Tony'ego (wyimaginowanego przyjaciela . Być może King pisząc scenariusz nie chciał iść na łatwiznę i dodał coś nowego. Generalnie jednak nie wiadomo po co powstał ten przeciętniak, pewnie po to by zaspokoić ugodzone ego Kinga. Dziwi jednak, czemu tak mocno dąsając się na Kubricka, nie wahał się jednocześnie ani chwili przed umieszczeniem swego nazwiska przy tytule telewizyjnej adaptacji. Nie dorównuje ona bowiem nie tylko filmowi z 1980 r, ale również swemu pierwowzorowi literackiemu. Można ją obejrzeć, ale wyłącznie po obejrzeniu filmu Kubricka lub przeczytaniu książki. W żadnym wypadku swej przygody z hotelem „Overlook” nie należy zaczynać od jej projekcji.