Czwarta część „Phantasmu” to dalszy ciąg zmagań Reggie'go i Mike'a z Tall Manem i jego czeredą. Mike w tej części podąża w ślad za wielkoludem przez różne wymiary i czasy, Reggie zaś stara się odnaleźć Mike'a. Zaczyna zatem to wszystko coraz bardziej przypominać jakiś serial. W dodatku z odcinka na odcinek serial coraz słabszych lotów.

     Są tu podjęte jakieś próby wyjaśnienia tego, o co w ogóle chodzi w całej serii – za co dużo osób ceni sobie tę część. Dowiadujemy się np. tego, że Tall Man, to żyjący w czasach Wojny Secesyjnej przedsiębiorca pogrzebowy Jebediah Morningside starający się zgłębić istotę śmierci - co według mnie dużo nam w zrozumieniu tajemnic „Phantasmu”nie pomaga. Dla mnie generalnie w części czwartej znowu dostajemy znacznie więcej pytań niż odpowiedzi. Na ekranie rządzi chaos i nieustanne przeskakiwanie pomiędzy kolejnymi wymiarami, a jedna scena nie trzyma się kupy z drugą. Jakiejkolwiek logiki nadal brak. Jednocześnie w film wpleciono szereg materiałów niewykorzystanych w części pierwszej. Dokonano jednak tego w charakterystyczny dla serii, chaotyczny sposób. Będą one jednak miłym bonusem dla tych, którym podobał się film z 1978 r. Tradycyjnie również znajdziemy tu sceny do bólu przegięte, jakich nie powstydziłyby się nawet najsilniej pokręcone umysły twórców japońskich dziwadeł filmowych. Najbardziej pamiętną sceną tego typu w tej części będzie scena z roznegliżowaną panienką, która stanowi kolejną „zdobycz” niezmordowanego Reggie'go.

     To jednak zbyt mało by film rodził pozytywne odczucia. Nie dostajemy w nim praktycznie niczego więcej niż w części trzeciej a zdecydowanie mniej niż dwóch pierwszych częściach. Śladem „trójki” zatem – oceniam na trójkę.