O ile pierwszą i drugą część „Phantasmu” można zaliczyć do kategorii filmów dziwnych, o tyle część trzecia to już totalna jazda bez trzymanki.

     Po raz kolejny punktem wyjścia jest moment, w którym skończyła się część poprzednia. Żeby nie zdradzić zbyt dużo tym, którzy nie oglądali „dwójki”, powiem tylko, że w części trzeciej mamy nadal do czynienia (wzorem „Phantasmu II”) z kinem drogi. Reggie podąża tropem Mike'a, który znajduje się w „posiadaniu” dobrze nam znanego Tall Mana. W wędrówce towarzyszą mu zaklęty w Tall Man'ową kulę (sic!) Jody, czarnoskóra wojowniczka jakby żywcem przeniesiona z przygód „Conana” (na którą Reggie ma oczywiście chrapkę) oraz osierocony chłopiec, przy umiejętnościach którego „Kevin sam w domu” popadłby w nie lada kompleksy.

     Ekipa towarzysząca Reggie'mu przywodzi na myśl trzecią część „Koszmaru z ulicy Wiązów”. Ale nie jest to niestety film tej samej klasy. Ani tej co trzeci „Koszmar […]. ani tej co dwie poprzednie części „Phantasmu”. Zdecydowanie zatracono klimat poprzednich części. Z ekranu wylewa się na nas fala niosąca ze sobą całą masę ciężkostrawnego humoru, grupkę zombiaków, z którą walczyć będą nasi bohaterowie oraz całe masy (zdecydowana przesada) słynnych „morderczych kuleczek”.

     Wszystkiego poza dobrym kinem doświadczamy tu zatem w nadmiarze. Coscarelli sięgnął na powrót po aktorów znanych z części pierwszej. Niby fajny i miły zabieg, ale strasznie rzuca się w oczy, że Michael Baldwin nie stanął na wysokości zadania. Reasumując – ci, którzy oglądali dwie pierwsze części mogą sobie włączyć i trzecią by oglądnąć ją jednym okiem z piwkiem i gazetą w ręku (bo choćby nie wiem jak się skupiali, sensu i tak tu nie odnajdą). Pozostałych zdecydowanie odsyłam do części pierwszej i drugiej. Dostateczny.