"Mamula (serb. Мамула) lub Lastavica – niewielka skalista wyspa położona na Morzu Adriatyckim, przy wejściu do Zatoki Kotorskiej, w odległości 6.3 km od Herceg Novi, w Czarnogórze. Wyspa znajduje się pomiędzy dwoma półwyspami Prevlaka i Luštica. W przeszłości należała do Republiki Weneckiej i nosiła nazwę Rondoni (Rondino). Na wyspie znajduje się twierdza, zbudowana na polecenie namiestnika Królestwa Dalmacji, generała armii austro-węgierskiej Lazara Mamuli w połowie XIX w. W czasie II wojny światowej twierdza była od maja 1942 wykorzystywana przez Włochów jako więzienie (Campo Mamula). Liczba więźniów, która przewinęła się przez Campo Mamula sięgała 1500. W 1959 serbski reżyser Velimir Stojanović nakręcił film fabularny Campo Mamula, nawiązujący do wydarzeń z okresu okupacji włoskiej. Po rozpadzie Jugosławii Mamula była przedmiotem sporu Chorwacji i Czarnogóry stanowiącej część Federalnej Republiki Jugosławii (do 1947 wyspa należała do katastru Dubrownika). Na wyspie stoi latarnia morska, której światło jest widoczne z odległości 6 mil morskich" (źródło: pl.wikipedia.org).

         Dwie młode Amerykanki: Kelly (Kristina Klebe) i Lucy (Natalie Burn) odwiedzają czarnogórskie wybrzeże celem spotkania swego kolegi z nie tak dawnych czasów studenckich. Jest impreza, jest zabawa, ale dowiadujemy się również, że okolica nie jest do końca bezpieczna. W kilku ujęciach widzimy jak jakiś nieznajomy – jakby żywcem przeniesiony z „Koszmaru Minionego Lata” bezlitośnie rozprawia się ze swymi ofiarami – najprawdopodobniej turystami. Mimo ostrzeżeń miejscowego rybaka (czy to właśnie ten morderca?) dziewczyny wraz ze swym znajomym, jego dziewczyną i jeszcze jednym miejscowym chłopakiem postanawiają popłynąć na opisaną we wstępie niniejszego tekstu wyspę. Gdy zwiedzają zabudowania wyspy, ich łódź zostaje zniszczona. Ich tropem zaczyna podążać śmiertelnie niebezpieczny prześladowca, będący prawdopodobnie nieznanym mordercą, którego działania widzieliśmy w poprzednich scenach... W podziemiach ulokowanej na wyspie fortecy jest jednak coś jeszcze straszniejszego. A głos tego czegoś działa hipnotyzująco na mężczyzn...

        Poprawnie wykonany, choć niezbyt oryginalny film. Dość dobrze zagrany, choć wyraźnie widać (zwłaszcza w specyfice niektórych ujęć), że twórcom chyba nieco bardziej niż na walorach artystycznych aktorów (a w zasadzie aktorek), zależało na walorach ich urody – do czego oczywiście mieli prawo realizując przecież lekki, wakacyjny film. Idąc dalej – mogą pozytywnie zaskakiwać – biorąc pod uwagę region, z jakiego pochodzi film – efekty specjalne. Sceny zabójstw dokonywanych przez tajemniczego rybaka są naprawdę widowiskowe, a kamera nie ucieka w kluczowych ich momentach. Tytułowa nimfa (syrena) również prezentuje się dobrze (oczywiście chodzi nie tylko o urodę wcielającej się w jej rolę aktorki) – jej wygląd, zwłaszcza po transformacjach, jakim ulega trudno nazwać sztampowym. Nieco odbiega od disneyowskiej Arielki.

         Zmierzając do podsumowania – pomimo iż nie jest to dzieło najwyższych lotów – zazdroszczę tego filmu Serbom i Czarnogórcom. Choć na terenach byłej Jugosławii od zawsze powstawało wspaniałe kino (przykładowo „Underground”, „Czas Cyganów”, „Ziemia Niczyja” czy „Ojciec w podróży służbowej” stoją niezwykle wysoko w moim osobistym filmowym rankingu wszech czasów), to traktowało ono najczęściej o bolesnej historii regionu bądź promowało jego niezwykle bogatą kulturę. „Nimfą” filmowcy z Serbii i Czarnogóry udowodnili, że potrafią też kręcić dobre kino rozrywkowe. Dodatkowo pokazali, że zatrudniając przyblakłą gwiazdę filmów klasy „B” - Franco Nero (oryginalnego „Django” sprzed lat) mają do swego dzieła sporo dystansu. Tego wszystkiego zazdroszczę, oceniam na nieco naciągane dobry plus i z niecierpliwością czekam, kiedy obejrzymy taki film rozgrywający się nie na jakiejś Mamuli, ale na np. znacznie bardziej swojskim Półwyspie Helskim. Skoro Oni potrafili, to my też damy radę. Jeśli tylko w końcu dostrzeżemy, że podstawowym zadaniem kina jest niesienie rozrywki a nie tylko w kółko opowiadanie o tragicznych postaciach i tragicznych wydarzeniach z przeszłości...