Do miasteczka Stull przyjeżdża pastor Dann wraz ze swoją rodziną – żoną, dwoma córkami oraz synem. Ma on zastąpić miejscowego kaznodzieję, który wybiera się na emeryturę. Najstarszą córkę Dann'a zaczynają nawiedzać senne koszmary, w których nawiedza ją zjawa kobiety o pustych oczodołach i wielkim otworze gębowym (no, tak najkrócej można ją opisać). Ponadto Rebecca – bo tak ma dziewczę na imię, odnosi wrażenie, że jest nieustannie inwigilowana a to przez pojedynczych osobników, a to przez wszystkich mieszkańców miasteczka jednocześnie. Dziwne wydarzenia zaczynają mieć też miejsce na jawie. Przewodnikiem dziewczyny po nowym miejscu zamieszkania jest Noah – sierota, podopieczny starego pastora ze Stull. Wydaje się, że młodzi wpadli sobie w oko. Byłoby zatem całkiem miło, ale okazuje się, że mieszkańcy miasteczka skrywają mroczną tajemnicę. I nie stronią od poświęcania przybyszów z zewnątrz dla zachowania swego bezpieczeństwa.

       Dużo sobie obiecywałem po tym filmie. Jednym z jego producentów był Slash, spodziewałem się zatem, że dzieło będzie miało trochę rockowego pazura. Nazwy niektórych z firm produkcyjnych zaś, takie jak Slasher Films czy Midlife Crisis Productions, dawały nadzieję, że wydarzenia przedstawiane będą z pewnym dystansem. Nic z tego. Nie ma tu pazura i wszystko jest na serio. Istnieją dwie podstawowe wady filmu, przez które nie ma co się rozckliwiać nad tym czy zdjęcia są ładne, efekty specjalne dobre a gra aktorów przyzwoita. Po pierwsze: nuda. Przez naprawdę długie minuty praktycznie nic się nie dzieje. Akcja ślimaczy się niemiłosiernie. Po drugie: ale o co tu chodzi? Gdy już wreszcie coś się zaczyna dziać, to za diabła nie możemy się domyśleć, kto,co i dlaczego. Tu gość upuszcza sobie krwi, tu jakaś czarna breja oblewa dziewczynę, która łazi niezdarnie po ulicach i zamienia ludzi w zasuszone pacynki. Do tego mamy jakąś starotestamentową symbolikę z ofiarą z baranka na czele. Trochę wyjaśnia się nam, kiedy poczytamy sobie co nieco o samym miasteczku Stull i jego historii (zwłaszcza o cmentarzu położonym w tym miasteczku, w którym znajduje się ponoć jedna z bram do piekieł). Jednak nie tak to powinno wyglądać. Tym bardziej, że film w Stull kręcony nie był, ale gdzieś w Luizjanie. A szkoda, bo podróżując po Google Mapie stwierdziłem, że miasteczko ma potencjał dla horrorowych lokacji, jak mało które.

        Ocena mierna. Dlatego, że są jednak gorsze filmy, a i potencjał realizacyjny nie był wcale taki słaby – rozbiło się jednak o dwie wady, o których mówię w tekście. Plus zaś za to, że film skłonił mnie do podróży po Stull i po jego historii. Jest ona dużo bardziej od filmu ciekawa.