„Malibu Skark Attack” z założenia miało być połączeniem filmu katastroficznego (klęska żywiołowa) z horrorem (atak rekinów), a wyszedł, co najwyżej film pod każdym względem katastrofalny. Na jednej z plaż Malibu zapoznajemy się z grupką ratowników rodem ze słonecznego patrolu (choć w pewnych przypadkach nieco podstarzałego), oraz inżynierów i pracowników. Na dokładkę dostajemy dziewczynę mającą sprzątać plażę w ramach prac publicznych zasądzonych w stosunku do niej za kradzież sklepową. W tej roli obsadzono znaną z całej masy innych b lub c- klasowych horrorów Chellan Simmons, która nie będąc już nastolatką odtwarza nastolatkę. I z tej roli wywiązuje się nie najgorzej – można dać się oszukać. Problem jednak w tym, iż w tej telewizyjnej produkcji twórcy (na czele z reżyserem – Davidem Listerem oraz scenarzystą Keithem Shaw`em) starają się oszukać widza nie tylko w tym przypadku, ale niemalże na każdym kroku.

Na początek dostajemy udawany scenariusz z całą gamą nieautentycznych postaci, na piaskach Malibu mamy jakieś romanse, dziewczyny oraz eks- dziewczyny, chłopaków oraz eks- chłopaków, jesteśmy nawet świadkami jakiś oświadczyn, ale wszystko to podane jest w strasznie niestrawnej formie. Kiedy już przebrniemy przez te zasieki relacji interpersonalnych, przyjdzie nam się zmierzyć z udawanym tsunami, które jest głównym sprawcą ataku ekstremalnie sztucznych rekinów. O samym tsunami ciężko cokolwiek napisać, twórcy nawet nie silili się by pokazać je w miarę wiarygodny sposób. Wygenerowana komputerowo przez niezbyt wprawionych programistów fala, nie przypomina niczego co mieliśmy w ostatniej dekadzie – niestety – kilkakrotnie oglądać w relacjach telewizyjnych. Podobnie rzecz ma się z efektami kataklizmu. Gdyby bowiem zaufać twórcą filmu, to architekci projektujący elektrownię atomową w Fukushimie powinni się uczyć od gości, którzy stawiali budki ratownicze na plażach Malibu. Budki te z powodzeniem bowiem wytrzymują przejście 30- metrowej fali.

Jak wspomniano, wraz z falą nadpływają rekiny. Rekiny te są przedstawicielami rzadko spotykanego gatunku, zamieszkującego na głębokościach zwanego po angielsku „goblin shark” a z polskiego- wcale nie bardziej swojsko brzmiąco – Mitsukuriną (alternatywnie rekinem chochlikiem, rekinem goblinem, bądź jak chce polski lektor filmu rekinem skrzatem). Oprócz tego, że sztucznie, rekiny wyglądają również na chore, gdyż pływają z wiecznie wysuniętymi szczekami, co w rzeczywistości dzieje się tylko podczas prób pochwycenia zdobyczy. Jest to jednak tylko kropla w morzu, gdyż w oczy kuje niemalże każdy szczegół anatomiczny, a i to byłoby do zniesienia, gdyby nie fakt, iż ryby są ukazane w skrajnie nienaturalny sposób, który wzbudzałbym uśmiech politowania nawet w grze komputerowej, a podczas oglądania filmu jest po prostu nie do zniesienia.

O scenach ataków można powiedzieć tyle dobrego, co o wcześniejszych aspektach filmu- czyli nic. Ot pojawia się pływak, za nim stercząca płetwa rekina. Jakieś beznadziejne ujęcie spod wody, nagle pływak znika, na wodzi unosi się krew- o ile realizatorzy o niej nie zapomną – i to wszystko. Strasznie skromnie, nawet jak na zaniżone już do granic możliwości standardy telewizyjnych produkcji o rekinach, którymi producenci z uporem godnym lepszej sprawy raczą nas w nieskończonych ilościach.

Reasumując, film nie nadaje się raczej do oglądania, nie można go polecić nikomu, nawet miłośnikom filmów o rekinach. Gra aktorska (może z drobniutkimi wyjątkami, o czym powyżej) oraz realizacja stoją na najniższym poziomie, oszczędzano tu dosłownie na każdym kroku byleby tylko oszukać widza jak najniższym kosztem, dlatego też zasłużono na najniższą z możliwych ocen.