Pod koniec XIX wieku na statku – widmie, wypełnionym zwłokami martwych marynarzy do wybrzeży Stanów Zjednoczonych wraz z małą arabską dziewczynką przypływa tajemnicza lampa. Blisko sto lat później do domu pewnej staruszki (która później okazuje się być dziewczynką ze statku) włamuje się trójka złodziei. Grupka ta okazuje się być dość bezwzględna, gdyż zaledwie po kilku chwilach starsza pani ląduje na podłodze z siekierą wbitą w czoło. Podczas przeszukiwania mieszkania denatki złoczyńcy przypadkowo uwalniają starożytnego dżinna zamkniętego we wspomnianej już wcześniej, a zarazem tytułowej lampy. Duch szybko rozprawia się z intruzami, na miejsce zbrodni (poczwórnej) przyjeżdża policja, a lampa trafia do muzealnego laboratorium, celem zbadania jej pochodzenia. Muzeum odwiedza szkolna wycieczka, na czele z Alex - córką doktora Wallace`a – pracownika muzeum. Dziewczyna zostaje opętana przez dżinna. W trakcie opętania namawia grupę swoich przyjaciół do potajemnego spędzenia nocy w muzeum. Stanie się to przyczynkiem do krwawych wydarzeń...

     Trup ściele się gęsto, piersi obnażane są ochoczo, a główna bohaterka pomyka w obrzydliwym, błyszczącym dresie – lata 80-te w pełnej krasie! Logika, ciąg przyczynowo- skutkowy, ambitny scenariusz, dobrze rozpisane dialogi – wszystko to pominięto koncentrując się na kolejnych efektownych (jak na datę powstania filmu) i pomysłowych (co ważniejsze !) morderstwach. Mamy tu dla przykładu śmierć w wyniku uderzenia głową, do której wbita jest siekiera, rozerwanie ofiary na pół, złożenie ofiary na pół, poszatkowanie przez śmigło wentylatora, oraz bardziej przyziemne sceny zejść wynikłych z ukąszenia przez węża, przebicia włócznią, czy pogryzienia przez mumię. Dla każdego coś miłego! A tak całkowicie na serio to pomysłowość stanowi niezwykle ważki atut tego filmu. Nie chodzi tylko o efektowne sceny zabójstw, ale sam pomysł na film. Jest to wszakże horror o dżinnie zamkniętym w lampie równiutkie dziesięć lat starszy od dużo głośniejszego „Władcy życzeń”! Ale nie w samym dżinnie tkwi siła filmu. On sam w sobie występuje jedynie w niewielkiej części filmu i nie robi niestety najlepszego wrażenia. Bardzo duży potencjał tkwił również w samej koncepcji upiornej nocy spędzonej w muzeum. Latające rekwizyty (włócznie, topory), ożywione manekiny dinozaurów, starożytnych wojowników bądź zmartwychwstałe mumie podane w jednym filmie musiałyby przemawiać do wyobraźni. Potencjał tkwiący w tym rewelacyjnym pomyśle wykorzystano jednak jedynie częściowo, zapewne ze względów finansowych. Obsada aktorska spisuje się dobrze i aż dziw bierze, że o żadnym z odtwórców głównych ról nigdy nie zrobiło się głośniej, a warto zauważyć, że chociażby Deborah Winters całkiem nieźle wypada w „Lampie” w swej potrójnej (!) roli. Całkiem dobre wrażenie jakie pozostawia film psuje dość toporna końcówka i sposób wykonania niektórych efektów specjalnych, w tym niestety, jak wspomniano postaci dżinna. Generalnie jednak wydaje mi się, że film można polecić zdecydowanej większości miłośników horroru, choć zapewne znajdą się malkontenci, którzy w pełni nie docenią jego oryginalności. Kino klasy „B” przez naprawdę wielkie „B”. Dobry minus.