„Koszmar minionego lata” to nie tylko wspaniała pamiątka po czasach, w których horror „młodzieżowy” dało się jeszcze z przyjemnością obejrzeć (pewnie dlatego, że były to akurat czasy jego największego rozkwitu), ale również gotowy przepis na to jak zrealizować lekkostrawnego slashera, który stanie się najprawdziwszym letnim blockbusterem. A przepis ten wygląda następująco:

      Po pierwsze – całkiem zgrabny scenariusz skrojony przez wprawnego autora – w tym przypadku przez Kevina Williamsona, święcącego od premiery „Krzyku” wyłącznie sukcesy. Czwórka przyjaciół: Julie (Jennifer Love Hewitt), Helen (Sarah Michelle Gellar), Ray (Freddie Prinze Jr.) i Barry (Ryan Phillippe) hucznie oblewa ukończenie szkoły średniej, co zbiega się w czasie z obchodami święta 4 lipca. Helen wygrywa lokalny konkurs piękności, impreza nabiera tempa, młodzi postanawiają zatem pojechać jeszcze razem na plażę, gdzie snują plany na temat dalszego życia racząc się przy tym dużymi ilościami alkoholu. Jako, że właściciel samochodu – Barry – najgorzej znosi trudy imprezy, na kierowcę wyznaczony zostaje Ray. Częściowo poprzez nieodpowiedzialne zachowanie pijanego Barry`ego, częściowo z powodu nadmiernej prędkości kierujący autem Ray potrąca nieznajomego mężczyznę. Przyjaciele stwierdzają, że ofiara wypadku jest martwa po czym postanawiają (przy oporze Julie) wrzucić zwłoki do morza przyrzekając sobie, że nikt nigdy nie dowie się o tym, co miało miejsce. Ich plan zostaje nieco zakłócony, gdy „martwy” mężczyzna przy próbie wrzucenia go do wody nagle otwiera oczy i zdziera koronę miss z głowy Helen. Barry, chcąc zataić wszelkie ślady wskakuje do wody za mężczyzną. Wydziera mu z ręki koronę i pozostawia go tonącego w morskiej otchłani. Rok później wszyscy przyjaciele spotykają się we wakacje w rodzinnej miejscowości. Dokładnie 4 lipca Julie dostaje anonimowy list, w którym napisano "Wiem co zrobiłaś ostatniego lata". Czwórkę przyjaciół zaczyna prześladować postać ubrana w rybacki płaszcz z wystającym z jednego z rękawów hakiem.

Po drugie – świetnie dobrana obsada. Wszyscy aktorzy pierwszego planu to ówcześni młodziutcy gwiazdorzy, dla których film był trampoliną do zrobienia jeszcze większej kariery. Ze swych ról wywiązali się znakomicie: Jennifer Love Hewitt wypada dobrze jako szara myszka, żyjąca nieco w cieniu swoich przyjaciół, Ryan Phillippe jest wiarygodnie irytujący jako rozpieszczony synuś bogatych rodziców a Sarah Michele Gellar cudowna jako lokalna piękność, której życie brutalnie weryfikuje plany zrobienia kariery modelki tudzież aktorki. Jedynie Freddie Prinze Jr zdaje się odstawać od reszty i średnio pasować do roli sfrustrowanego rybaka (syna ubogich rodziców), ale ostatecznie trzeba przyznać, że i jemu poszło nie najgorzej. Z ról drugoplanowych na uwagę zasługują Anne Heche grająca siostrę ofiary wypadku oraz Bridgette Wilson grająca Elsę – średnio sympatyczną starszą siostrę Helen.

      Po trzecie – klimat – jest małe nadmorskie miasteczko żyjące głównie z rybołówstwa. Jest port, są kutry, są sieci, płaszcze i haki rybackie. Są wreszcie skały, klify i rozbryzgujące się o nie morskie fale a gdzieś w dali miga nam światło latarni morskiej. Jest również festyn z okazji dnia niepodległości – zdaje się główna atrakcja w miasteczku – obrazującą, że przez pozostałe dni roku raczej nie dzieje się tu nic ciekawego. Zatem niemal wszystko czego potrzeba, by poczuć wakacyjny nastrój.

       Po czwarte – sprawna realizacja, przyzwoity budżet, ładne zdjęcia, fajna – momentami cięższa muzyka, czyli elementy stanowiące niezaprzeczalnie wartość same w sobie, ale również mające wpływ na klimat filmu

Udane połączenie wszystkich wyżej wymienionych składników sprawiło, że nawet nikomu wcześniej nieznany Jim Gillespie (później zresztą też słuch o nim zaginął) dał radę zrealizować film, który zebrał dobre oceny, w kinach zarobił krocie oraz doczekał się dwóch kontynuacji. Film do którego z chęcią się wraca (zwłaszcza w okresie wakacyjnym) – rzecz niespotykana w dzisiejszych czasach filmów jednorazowego użytku.