„Dom II – następna historia” z 1987 roku to sequel bardzo udanego „Domu” wyprodukowanego rok wcześniej. Jak to wcale nierzadko bywa (no może kiedyś bywało częściej – wszak to domena lat osiemdziesiątych) film nie ma prawie nic wspólnego z poprzednikiem, przeto nic dziwnego, że na przykład we Włoszech wyświetlany był jako kontynuacja „Martwego Zła” (takie podstępne zabiegi to z kolei domena Włoch, zwłaszcza w latach osiemdziesiątych) gdyż z dziełem Sama Raimiego ma tyle samo wspólnego co z obrazem Seana S. Cunninghama.

      Do starego domu odziedziczonego po rodzinie wprowadza się Jesse (Arye Gross) wraz ze swoją dziewczyną Kate ( Lar Park Lincoln). Chłopak dość szybko natyka się na pamiątki po swoim prapradziadku – poszukiwaczu przygód i rabusiu pociągów z dzikiego zachodu w jednej osobie. Jedną z nich jest kryształowa czaszka, , której drugi egzemplarz- wzbogacony o drogocenne kamienie znajdujące się w oczodołach i dający swemu właścicielowi nieśmiertelność – zgodnie z fotografią z pożółkłej gazety znajdował się w posiadaniu prapradziadka. W międzyczasie do nowo nabytej posiadłości Jesse`go przyjeżdża jego niezbyt rozgarnięty przyjaciel – Charlie (Jonathan Stark) wraz ze swoją lubą (w tej roli chyba najbardziej rozpoznawalna z aktorów i aktorek grających w filmie Amy Yasbeck). Jesse i Charlie po lekturze książki dotyczącej starożytnego Meksyku i Azteków- w której napisano, iż stary aztecki zwyczaj nakazywał grzebanie zmarłych owiniętych w prześcieradła w otoczeniu zgromadzonych przez zmarłego skarbów – dochodzą do wniosku, iż cenniejszy z egzemplarzy czaszki, o której była wcześniej mowa musi się znajdować w miejscu ostatniego spoczynku Jesse`go McLauglina (czyli prapradziadka Jesse Juniora). Po wykopaniu prapradziadek okazuję się być całkiem sympatyczną osobą, każe na siebie wołać „Gramps” i wydaje się świetnie uzupełniać duet bohaterów. „Gramps” wyjawia też kilka sekretów wykopanej wraz z nim czaszki. Mają na nią mianowicie chrapkę siły ciemności (w tym dawny znajomy „Grampsa”, daje moc poznania tajemnicy wszechświata, a także powinno się unikać jej dotykania. Jakiś czas później Charlie organizuje w domu Jessego imprezę halloweenową. Do tłumu przebierańców dołącza „Gramps”, u którego wynikające z siedemdziesięcioletniego spoczywania pod ziemią ubytki w tkance poczytywane są przez innych uczestników imprezy jako doskonałe przebranie (dość często pojawiający się w późniejszych produkcjach temat). Tak na marginesie należy zauważyć, iż w jednego z przebierańców wcielił się Kane Hodder, znany powszechnie jako najczęstszy odtwórca legendarnego Jasona z „Piątku trzynastego”. Duże uznanie dla osoby, która podczas sceny imprezy poprawnie odgadnie postać, którą tu odgrywa. Hodder pojawia się zresztą na liście płac „ Domu II” również jako kaskader oraz koordynujący grę kaskaderską. Wracając do fabuły, na wspomnianym halloweenowym party oprócz „Grampsa” pojawiają się również inne postacie niekoniecznie z tego świata. Osiłek rodem z epoki kamienia łupanego zagarnia czaszkę i podejmuje próbę ucieczki. Jesse i Charlie pomni uwag „Grampsa” rzucają się za nim w pogoń.

      I tu, po przeszło pół godziny projekcji filmu, zaczynamy sobie ostrzyć apetyty na rozrywkę rodem z pierwszego „Domu”. Pokój, do którego ucieka atleta zamienia się w dżunglę, przepełnioną dinozaurami oraz dinopodobnymi stworkami, animowanymi w pewnych momentach, jak się zdaję najautentyczniejszą techniką poklatkową znaną kinu od czasów „Zaginionego świata” czy nieco późniejszego „King- Konga”. W kolejnych zakamarkach domu, bohaterowie natykają się na wnętrze azteckiej piramidy w chwili składania ofiary z dziewicy (Devin Devasquez), oraz na Dziki Zachód.

       Brzmi całkiem fajnie. I całkiem fajnie by było, gdyby nie fakt, że z horrorem film łączy jedynie cyferka postawiona przy jego tytule , jako przy drugim filmie pochodzącym z horrorowej z założenia serii. Nic dziwnego, że film jako jedyny z niej został zaszeregowany do kategorii PG-13. Równie dobrze do horrorów można by zaliczyć „Poszukiwaczy zaginionej arki”, czy „Powrót do przyszłości 3”. Jako film przygodowo – komediowy należałoby go ocenić jako film przeciętny- ot. Poprawnie zrealizowany, nie kłujący niczym w oczy (może poza kilkoma, naprawdę dość kiepskimi efektami specjalnymi, oraz samymi pomysłami na nie – po co u diabła w filmie krzyżówka psa i gąsienicy?), ale i pozbawiony fajerwerków. Jednak jak sequel naprawdę przyzwoitego horroru i jako część dość dobrej serii, nie może zostać oceniony na więcej niż dwóję.