„Ig Perrish nie może przypomnieć sobie wydarzeń poprzedniego wieczoru. Jego dziewczyna zostaje znaleziona martwa, a on sam podejrzany o jej morderstwo. W poszukiwaniu zabójcy niespodziewanie pomocne okazują się tajemnicze rogi, które wyrastają młodzieńcowi z czoła. Dzięki nim Ig poznaje najmroczniejsze tajemnice i myśli otaczających go ludzi. Pod ich wpływem górska osada przerodzi się w istne piekło na Ziemi i nawet święci zamienią się w grzeszników. Jak znaleźć mordercę, gdy wszyscy podejrzani swoim zachowaniem zawstydziliby samego Szatana?” (opis dydtrybutora – firmy „Monolith”)

       „Rogi” są jedną z niewielu filmowych adaptacji literatury, które obejrzałem bez uprzedniego zaznajomienia się z książką. Z jednej strony – nie przepadam za tym. Z drugiej natomiast – oglądałem film bez patrzenia przez jakikolwiek pryzmat. Nie miało dla mnie znaczenia czy jest inspirowany twórczością Joe Hilla, Benny Hilla, Silent Hilla czy jakiegokolwiek innego Hilla. I muszę przyznać, że po projekcji mam bardzo mieszane uczucia. Mało w nim czystego horroru. Od momentu kiedy naszemu bohaterowi zaczynają rosnąć rogi zaczynamy mieć do czynienia z prymitywną komedią dla nastolatków (wszyscy na około zdają się tylko uprawiać seks jedno z drugim), która z czasem ewoluuje w nieco dojrzalszą satyrę społeczną, by zakończyć się jak klasyczny wyciskacz łez. A wszystko to – choćby przez specyfikę opowiadanej historii – podane w ni to baśniowej ni to fantastycznej konwencji. Z horroru mamy tu praktycznie tylko dozgonnego Harry’ego Pottera owiniętego wielkim wężem, uzbrojonego w widły i straszącego tytułowymi rogami – trochę mało. Bardzo cenię dotychczasową twórczość Alexandre Aji. Bardzo podobały mi się i jego „Wzgórza mają oczy” i „Lustra”. Podobała mi się również „Pirania 3D” na której świetnie się bawiłem. Uważam jednak, że być może już czas wrócić do źródeł (patrz: „Haute Tension”) i zaserwować widzom, jakieś bardziej autorskie dzieło, a przynajmniej takie, które nie będzie się opierać na już kiedyś serwowanym scenariuszu, bądź na poczytnej książce. Z tej przyczyny, że co za dużo, to nie zdrowo. Co udało się raz, drugi, trzeci nie koniecznie będzie się udawać w nieskończoność. Znając wcześniejsze dzieła reżysera nie może oczywiście dziwić, że wizualnie wszystko wygląda bardzo fajnie i jest dopracowane w niemalże najdrobniejszych szczegółach. Aja poradził sobie również z nieco nieznaną mu dotychczas stylistyką, w której sen, majaki, wizje mieszają się z rzeczywistością. Aktorzy raczej nie zawodzą – włącznie z głównym bohaterem, który jednak dla mnie nawet z rogami na głowie zawsze będzie wyglądał jakby uciekł z Hogwartu. Ale to akurat rzecz z jaką Radcliffe musiał się liczyć wiążąc się na całe dorastanie z postacią Pottera.

      Dziwny, nietypowy film. Czy z historii będącej jego pierwowzorem można było wykrzesać więcej? – nie wiem. Być może kiedyś odpowiem na to pytanie. Można obejrzeć, ale absolutnie bez rewelacji. Dostateczny z plusem.