Do leciwej rezydencji w wiktoriańskim stylu w Connecticut wprowadza się rodzina Campbellów– Ojciec, matka, dwóch synów, córka oraz siostrzenica matki. Starszy syn jest chory na raka i ze względu na brak pozytywnych rezultatów w dotychczasowym leczeniu jego dni wydają się być policzone. Prawie natychmiast okazuje się, że przed rodziną Campbellów kolejne kłopoty. Ich nowy dom jest pełen złowrogich pomieszczeń oraz przedmiotów związanych z jego przeszłością. Ponadto jest zamieszkały przez duchy, które szczególnie upodobały sobie kontakty ze schorowanym Mattem.

    „Haunting in Connecticut” to w sumie dość przeciętna i mało oryginalna „ghost story”, którą mimo to z zaciekawieniem ogląda się do końca. Składa się na to co najmniej kilka przyczyn, o których będzie mowa poniżej.

Film posiada wspaniały klimat. Oparcie filmu na motywach autentycznych zdarzeń, świetnie zadziałało w kompozycji z wątkami dotyczącymi pośmiertnych fotografii i seansów spirytystycznych, na których dochodziło do materializacji ektoplazmy (historia Carmen Reed i jej rodziny wspomaganej między innymi przez małżeństwo Warrenów, które szersza widownia poznała za sprawą „Obecności” oraz duchy materializujące się na seansach to jednak tematy na odrębne artykuły a nie na recenzję filmową). Widać, że jeden ze scenarzystów filmu – Tim Metcalfe nie kłamał, kiedy mówił, iż „nasze zainteresowanie okultyzmem w literaturze, filmie i historii, miało duży wpływ na kształt filmu”. Ciekawe jest to, że w „Udręczonych” świat zjawisk nadprzyrodzonych najbardziej widoczny jest dla ludzi schorowanych, stojących jedną nogą „po tamtej stronie”. Ludzie zdrowi i silni są w stanie zobaczyć dużo mniej.

     Film został nam również podany w znakomitym opakowaniu. Zdjęcia i muzyka stoją na najwyższym poziomie, świetnie oddając nastrój posępności. Nie dostrzegam również błędów w obsadzie filmu, ale raczej nie mogło być inaczej, skoro w jej skład wchodzi znaczna część starej, dobrej „Armii Boga” – w postaci Virginii Madsen oraz Eliasa Kotasa wsparta niezłymi aktorami młodszego pokolenia – Kyle`m Gallnerem oraz Amandą Crew. Dobrą robotę wykonali również specjaliści od efektów specjalnych oraz charakteryzacji – piętrzące się stosy okaleczonych truposzy robią naprawdę duże wrażenie. Sztuczne zwłoki przygotował fachowiec od efektów specjalnych, Todd Masters (nagradzany za charakteryzację z wykorzystaniem efektów specjalnych w serialu „Sześć stóp pod ziemią”) „Bardziej realistycznych zwłok nie znajdziecie” – mówił dumnie reżyser filmu Peter Cornwell. Virginia Madsen kontynuowała: „Zwłoki wyglądały tak przekonująco, z włosami na nogach i obgryzionymi paznokciami, że fizycznie mnie od nich odrzucało. A najśmieszniejsze jest to, że były wierne pod względem anatomicznym. Każdy facet miał penisa. Mieli na tyle poczucia przyzwoitości, żeby zakryć te cześć ciała. Ale raz jednego podejrzałam – dziewczyna musi mieć coś z życia!”. Ostatnią rzeczą wreszcie, która w mojej opinii składa się na „względny” sukces filmu, jest to, że oglądając go oglądamy nie tylko film o duchach, ale również film o rodzinie. Rodzinie, której więzi zostały silnie naruszone przez nowotwór trawiący jednego z jej członków. Rodzinie, która walczy o to, by pozostać razem. To dodanie dziełu rys nieco dramaturgicznych, to obraz coraz rzadszy w dzisiejszym kinie (a już szczególnie kinie grozy), w którym wszystkie mieszanki gatunkowe sprowadzają się najczęściej do wplatania głupkowatych akcentów komediowych.

      Reasumując wcale nie naciągana ocena dobra.