Laurie Strode po krwawych wydarzeniach, jakie rozegrały się w poprzedniej części filmu stara się dojść do siebie. Mieszka teraz u swej również cudem ocalałej ze spotkania z Michaelem Myersem przyjaciółki Annie oraz jej ojca – szeryfa Bracketta. Stan dziewczyny odbiega jednak znacznie od zadowalającego. Nawiedzają ją przerażające sny, w których główną rolę odgrywa bądź Myers bądź ona sama. Dziewczyna zdaje się odchodzić od zmysłów. Dużo lepiej po traumatycznym spotkaniu z mordercą w masce radzi sobie natomiast Dr Loomis, spod którego pióra wychodzi kolejna książka o Michaelu, która staje się prawdziwą żyłą złota. Z książki tej Laurie dowiaduje się, że Myers był jej rodzonym bratem. Informacja ta tylko pogarsza jej stan. Tymczasem wbrew zapewnieniom lokalnych władz Michael Myers żyje i im bliżej kolejnego Halloween, tym bliższy jest jego powrót do rodzimego miasteczka.

    Film jest dużo bardziej krwawy od części poprzedniej, a przeglądając sceny ostatecznie z niego wycięte można dojść do wniosku, że mógł być w tym zakresie nawet jeszcze troszkę mocniejszy. Generalnie jest to chyba najbardziej krwiste dzieło reżysera, a jeżeli nawet nie przoduje ono w ilości krwi przelanej na ekranie, to na pewno prezentuje morderstwa w sposób najbardziej dokładny i okrutny. Zresztą zgodnie z żelazną zasadą kręcenia sequeli, więcej jest tu dosłownie wszystkiego: przemocy, golizny, ofiar i seksu.

Nocne przechadzki i gonitwy po polach (same w sobie, a także poprzez sposób ich ukazania) przywodzą na myśl „Dom 1000 trupów”- co dziwi, zważywszy, że reżyser po premierze swego pierwszego „Halloween” opowiadał, że jego filmowy debiut, to był w głównej mierze „chaos”. W sposón zamierzony, bądź nie - ów chaos wkrada się też do drugiej części „Halloween”, pewnie w znacznym stopniu przez wymieszanie scen rodem z klasycznego slashera ze scenami rozgrywającymi się w umyśle zarówno mordercy, jak i jego siostry. Trzeba przyznać, że jest to akurat rozwiązanie dość oryginalne. Jak dotąd żaden z twórców nie pokusił się przecież, by pokazać nam co rozgrywa się w głowie Jasona , Michaela czy innego mordercy w masce. Wizje rodzeństwa ogląda się dość ciekawie – na szczególną uwagę zasługuje w mojej opinii scena halloweenowej wieczerzy rozgrywająca się w umyśle Michaela przy tworzeniu której Zombie wykazał się kreatywnością godną Tima Burtona. Obsada – poza młodym Michaelem (do roli którego zdecydowanie bardziej pasował pulchny, irytujący grubasek z części pierwszej) – pozostała praktycznie nie zmieniona w stosunku do poprzedniej odsłony, więc i poziom gry aktorskiej nie mógł się zbytnio zmienić. Efekty gore wyglądają (jak wspomniano wcześniej) bardzo realistycznie, film naznaczony jest ciekawym, momentami dekadenckim klimatem nocy halloween (pełen negliżu koncert rockowy), oraz momentami mocno kontrowersyjnym i mało smacznym poczuciem humoru Roba Zombie, godnym wykreowanej przez niego postaci Kapitana Spauldinga (choćby rozmowa kierowcy karetki pogotowia z kolegą o urokach pewnej martwej dziewczyny).

     Cóż, jednego Zombiemu odmówić z pewnością nie można – tego, że starał się stworzyć dwa oryginalne dzieła. Częściowo mu się to udało. Część druga „Halloween” to na pewno nie jest rzecz, jakiej moglibyśmy się rutynowo spodziewać po kontynuacji slashera. I choćby tylko z tego powodu filmu nie wypada ocenić niżej niż jego poprzednika.