Powiem krótko: w pierwszych 25 minutach twórcy postanowili w pełni wykorzystać możliwości jakie daje osadzenie akcji filmu w noc halloween. Kiedy po ulicach biegają tabuny młodziaków w przebraniach, ciężko wyczuć, kto może być prawdziwym Michaelem Myersem (tudzież człowiekiem o podobnych zapędach). To oraz duszna atmosfera Haddonfield w kilka chwil po wydarzeniach z części pierwszej (wszechobecne wozy policyjne, nachalne komunikaty radiowe w sprawie psychopaty na wolności, narastające poruszenie z wolna przemieniające się w panikę) składa się na świetny, klimatyczny film. W dalszej części niestety klimat ten gdzieś umyka. Michael w pogoni za Laurie Strode trafia do szpitala i film staje się doskonale co prawda zrealizowaną, ale jednak kalką części pierwszej. Różnice są tu śladowe. Gdyby chcieć pokusić się o złośliwość to można by dla zobrazowania tych różnic napisać, że o ile część pierwsza nosiła roboczy tytuł „Morderstwa opiekunek do dzieci”, to roboczy tytuł części drugiej określony był pewnie jako „Morderstwa pielęgniarek”.

     Jamie Lee Curtis już jako kinowa gwiazda – mnie osobiście nadal nie zachwyca, a zgodnie ze slasherową konwencją naokoło ściele się gęsto (oczywiście gęściej niż w części pierwszej) trup bohaterek odtwarzanych przez jej co bardziej urodziwe koleżanki z planu. Przy scenariuszu ręce maczali John Carpenter i Debra Hill. O ile przy pierwszej odsłonie „Halloween” byłem jeszcze w stanie uwierzyć Carpenterowi, że jego gniew na komentarze głoszące, że film ma charakter taniego moralitetu (giną tylko ci bohaterowie, którym w głowie seks i inne głupoty, w czasie gdy troskliwa opiekunka do dzieci dotrwa do końca) jest autentyczny, o tyle w wypadku drugiej części tych obruszeń nie kupuję – pełna wszelkich cnót Laurie znów dotrwa do końca, te natomiast osoby z jej otoczenia, które ulegną pokusom cielesnym (co zastanawiające, że w ogólnej atmosferze pogrążonego w strachu Haddonfield znajdują na to czas i ochotę) skończą marnie. Ponadto w oczy rzuca się jeszcze to (nie nazwijcie mnie przy tej okazji męską feministką, doszukującą się wszędzie mizoginii), że o ile w obu filmach giną przedstawiciele obu płci, to w dużo bardziej spektakularny sposób ukazane są nie wiedzieć czemu zejścia kobiet.

      Nie sposób nie zgodzić się z „Fangorią”, która podniosła, że silnie zauważalne już w pierwszej odsłonie „Halloween” inspiracje twórczością Dario Argento, w części drugiej są jeszcze bardziej bezpośrednie – zwłaszcza biorąc pod uwagę scenę, w której odtwarzana przez Pamelę Susan Shoop bohaterka zostaje zamordowana w wannie pełnej gorącej wody. Biblia polskiego wideomaniaka natomiast – niezpomniany katalog Video Comfort jeszcze kilkanaście lat po premierze sławiła obraz pisząc, iż „John Carpenter pisząc wraz z Debrą Hill scenariusz do filmu dyskontuje swój sukces sprzed 3 lat i podobnie jak wtedy bezbłędnie potęguje nastrój grozy i zagrożenia. Rick Rosenthal zrobił natomiast wszystko, by nie okazać się gorszym od mistrza” – i jej również nie można odmówić racji. Film pomimo wielu mankamentów (na czele z wtórnością) dobry.