To co widzimy na ekranie, to rzekomo wszystko co pozostało po Lancie Prestonie i jego ekipie dokumentalistów, która nagrywała program (połączenie dokumentu z reality show) o łowcach duchów pod nazwą „Grave Encounters”. Pierwsze odcinki programu były podobno strzałem w dziesiątkę. My oglądamy ostatni. Tym razem filmowcy trafiają do okrytego złą sławą opuszczonego szpitala psychiatrycznego w Collingwood, gdzie podobno nieustannie mają miejsce nadprzyrodzone zjawiska, co potwierdzają przed kamerami (niejednokrotnie na wyraźną prośbę i pod wpływem Lance'a) okoliczni mieszkańcy i pracownicy. Żeby uatrakcyjnić widowisko ekipa postanawia zamknąć się na całą noc w murach tegoż szpitala. Tak naprawdę niewierzący w żadne duchy i inne tego typu rzeczy filmowcy, wkrótce przekonają się, że wpakowali się w ogromne kłopoty. I zagrożenie grozić im będzie nie tylko ze strony duchów, ale i ze strony samego budynku.

      Found footage to nie jest jednak to co lubię w horrorze najbardziej. Jeśli jednak ktoś lubi ten gatunek – raczej będzie zadowolony. Dla mnie film po prostu okazał się niemalże idealną wypadkową „Paranormal Activity” i „Last Exorcism”. Do obejrzenia zachęciło mnie miejsce, gdzie ulokowano akcję i jakby nie patrzeć – zagadkowe i budzące niepokój postacie, które szczerzyły się do nas z materiałów reklamowych filmu. Film raczej niczym mnie nie zaskoczył. Scenariusz i niektórzy bohaterowie są jakby przekalkowani z wspomnianego, o rok starszego „Ostatniego egzorcyzmu”. Nie pierwszy raz mamy też do czynienia z bohaterami, którzy zamknęli się na jakiś czas w nawiedzonych i żyjących własnym życiem pomieszczeniach - były to dla przykładu choćby domy (np. obie wersje „House on the Haunted Hill”, „Czerwona Róża”), pokoje hotelowe („1408”), czy całe hotele („Lśnienie”). Nowsza wersja „Domu na nawiedzonym wzgórzu” jest zresztą filmem, który fabularnie jest do „Grave Encounters” najbardziej zbliżony. W nim też mieliśmy przecież przybytek onegdaj wykorzystywany do leczenia psychicznie chorych. Tam akurat budynek też był nawiedzony, ale przecież filmów o zwykłych zakładach psychiatrycznych mieliśmy też bez liku. Od „Lotu nad kukułczym gniazdem” po już bliższe naszym klimatom „Drabinę Jakubową”,”Madhouse”, „Obłęd”, „Room 6” czy „Gothikę”. Pomimo takiego urodzaju wśród poprzedników, sam klimat „Tropicieli mogił” przywodzi mi na myśl nie jakąś inną pozycję filmową, lecz jeden z poziomów w słynnym „Painkillerze”. Budynek w tej grze był podobnie zapuszczony, a stylizowane na cierpiących na zaburzenia psychiczne istoty również poruszały się tam po ścianach i sufitach (choć i kinu takie motywy nie były przecież obce – vide trzecia część „Egzorcysty”).

       Kolejny zatem horror o zakładzie psychiatrycznym. Muzyki w tym filmie – z uwagi na specyfikę found footage raczej ocenić się nie da. A zdjęć raczej oceniać się nie chce – bo o czym tu mówić, skoro jeden kadr jest podobny do drugiego jak dwie krople wody. Aktorzy natomiast całkiem fajni. Efekty specjalne na przyzwoitym poziomie. Parę scen potrafi zaintrygować. Wygląd zjaw z początku wydaje się być bardzo ciekawym, po chwili dostrzega się jednak, że mimika twarzy generowana przez CGI (jeśli jest niezbyt udane) do nie do końca trafiony pomysł. Można to było lepiej dopracować. Tak zatem jak mówiłem – miłośnicy filmów tego rodzaju nie powinni być zawiedzeni. Ja jednak stawiam dolary przeciwko orzechom, że film byłby bardziej udany, gdyby nakręcić go w bardziej konwencjonalny sposób. Zatem ocena dobra. Z wybitnie subiektywnym, długim minusem.