Po wydarzeniach z części pierwszej, dotknięta wilkołaczą klątwą Brigitte opuszcza rodzinne pielesze i rusza w świat. Nie chce podzielić losu swojej siostry Ginger (która odwiedza ją w wizjach), dlatego robi co może, by spowolnić swą transformację. Sprawę utrudnia to, że podąża za nią olbrzymi wilkołak płci męskiej, wiedziony chęcią... kopulacji. Po jednej z sytuacji, w której goniąca dziewczynę bestia już prawi ją dorwała, Brigitte ląduje w placówce opiekuńczo-wychowawczej, prowadzonej przede wszystkim dla uzależnionych od narkotyków i alkoholu (bohaterkę wzięto za narkomankę, gdyż ma pełno ran po igłach przez wstrzykiwane sobie nieustannie antidotum). W zakładzie dziewczyną zaczyna się interesować najmłodsza pensjonariuszka o przezwisku „Zjawa”. Odcięta od swego antidotum (tojad mordownik znany „wilkołaczemu” kinu już od lat 40-tych) stara się przekonać kierownictwo o nadchodzącym zagrożeniu – zarówno ze strony jej samej, jak i ze strony podążającego jej tropem stwora.

      Udana kontynuacja. Minimalne korekty scenariusza sprawiłyby, że film obroniłby się nawet jako kompletnie odrębne dzieło. Chyba nieco bardziej mroczny niż część pierwsza, czemu pomagają zdjęcia – pierwszej części ciepłe jesienne barwy, w tej chłodne – zimowe – iście kanadyjskie. Praca domowa pod nazwą zróbcie lepszego wilkołaka odrobiona – bestia prezentuje się znacznie lepiej niż w cztery lata starszym poprzedniku. Wszelkie pozostałe elementy natomiast stoją na takim samym (aktorstwo – dużo mniej Katharine Isabelle, ale jest wcale nie gorsza Tatiana Maslany; charakteryzacja; efekty gore), bądź minimalnie słabszym poziomie (zdjęcia i montaż troszkę zbyt bardzo teledyskowe). Brakuje jednak takiego powiewu świeżości, jaki wniosła pierwsza odsłona serii.

       Mimo wszystko film dobry i z niekonwencjonalnym zakończeniem. Nawet nie będę mówić, że dobry jak na sequel, gdyż jak wspomniałem, jako samodzielny film oceniłbym go podobnie. Śmiało może obejrzeć nawet ten, kto nie widział pierwszych „Zdjęć Ginger”.