Pięć lat po wydarzeniach z części pierwszej (nie wiedzieć czemu akurat pięć, gdyż film kręcono zaledwie rok później) Alice – dziewczyna, która przeżyła masakrę nad Crystal Lake wciąż cierpi na koszmary senne, w których prześladuje ją chłopiec wynurzający się z wody. Po przebudzeniu się z którejś kolejnej mary, dziewczyna znajduje w swej lodówce głowę należąca (jak można się łatwo domyśleć) do poległej z jej ręki Pani Voorhees. W chwilę po tym odkryciu Alice pada ofiarą mordercy. Szybko dowiadujemy się, że nad Crystal Lake żyje sobie Jason Voorhees pałający żądzą zemsty za śmierć matki i krzywdy wyrządzone jego osobie (sławetny brak opieki ze strony owładniętych kosmatymi myślami wychowawców). Tymczasem w okolice mającego już totalnie złą sławę „Camp Crystal Lake” zmierza spora grupka opiekunów celem odbycia przedsezonowego szkolenia. W zasadzie jedyną nieznaną pozostaje zatem kwestia tego, jak wielu z nich pozostanie żywymi, kiedy skończy się film.

     Mamy tu pewne rozliczenie z częścią pierwszą – ginie zarówno jedyna ocalała z rzezi dokonanej przez Panią Voorhees, jak i szalony Ralph z pobliskiego miasteczka. Jason przejmuje zatem pałeczkę po mamie i wyrasta na samodzielną, główną postać serii. Na tym niestety kończą się nieśmiałe próby odcięcia się od części pierwszej. W wielu aspektach film wydaje się być jej kalką. Znów mamy obóz w lesie, opowieści przy ognisku o chłopcu, który utopił się w jeziorze, znów mamy tabuny (oczywiście znacznie większe, niż w części pierwszej) złaknionych seksu (znacznie bardziej niż w części pierwszej – a jakże!) nastolatków i mamy rzecz jasna skrupulatnie ich eliminującego mordercę.

     Z minusów zatem przede wszystkim wtórność, ale również nieco gorsze efekty specjalne, mało suspensu oraz... znacznie mniej kryształowe jezioro (filmowcy przenieśli się z New Jersey w inne okolice).

     Z plusów natomiast na pierwszym miejscu postawić musimy narodziny legendy popkultury. Pojawia się Jason, dość nieśmiało, chowając facjatę w szmacianym worku z otworem na jedno oko, ale już widać, że kawał z niego sukinsyna. Jest niezbyt rozgarnięty, potrafi pomylić swoją zmarłą matkę z nastolatką, ale na tyle bezwzględny, by nie odpuścić nawet chłopakowi na wózku inwalidzkim. Ponadto znacznie lepiej prezentuje się obsada aktorska, przez co momentami ma się odczucie, że film ogląda się nieco łatwiej. Ale po prawdzie niezwykle trudno byłoby zagrać gorzej od swoich poprzedników. Najogólniej natomiast rzecz ujmując – jak na sequel jest to film dość udany. Dobry.