Na szpitalnej sali ma miejsce poród. Na świat przychodzi „coś” – ni to kokon, ni to larwa. W wyniku trudności związanych z porodem i zapewne również w następstwie doznanego szoku umiera matka „czegoś”. Chwilę po jej śmierci okazuje się jednak, że z kokonu wyłania się normalny ludzki noworodek. Chłopiec jest synem Setha Brundle – ekscentrycznego naukowca znanego nam z poprzedniego filmu pt. „Mucha” w reżyserii David Cronnenberga. Ciążące na chłopcu piętno związane z takimi genami nie może oczywiście nie dać o sobie znać. Dziecko dojrzewa fizycznie i umysłowo w tempie mniej więcej 5-krotnie szybszym od normalnego. Pozostając pod opieką korporacji, która finansowała badania jego ojca, Martin toczy żywot przypominający życie królika doświadczalnego. Radość jaka pojawiła się z chwilą, w której zakochuje się w dziewczynie, zostanie szybko zmącona przemianami, jakie zaczynają zachodzić w organizmie chłopca.

       Pomimo tego, że tytułowy stwór wygląda bardzo groteskowo – jak skrzyżowanie E.T. z potworem z pierwszej części i którymś z mieszkańców ulicy Sezamkowej, to gdyby cały film wyglądał tak jak występ tego stwora w końcówce – moglibyśmy powiedzieć że mamy do czynienia z sequelem, że mucha nie siada. W tej partii filmu akcja bowiem zdecydowanie się rozkręca a trup ściele się gęsto w blasku często naprawdę widowiskowego gore. Tyle tylko, że wcześniej z ekranu długimi momentami wieje nudą (poza dość mocnym i wiele obiecującym wstępem). Ot tytułowy bohater dorasta sobie w zastraszająco szybkim tempie, nie przejmując się tym zbytnio i z pokorą poddając się kolejnym eksperymentom. A widz wie, że wszystko zmierza do finału, w którym ciążąca na głównym bohaterze skaza genetyczna musi się w końcu w dramatyczny sposób objawić.

       Film do obejrzenia, ale nie koniecznie. Zdecydowanie mniej polotu, oryginalności i czarnego humoru niż w części pierwszej. Od strony technicznej ciężko się do czegokolwiek przyczepić. Efekty specjalne tylko nieznacznie ustępują tym z dzieła Cronnenberga. Eric Stoltz i Daphne Zuniga natomiast – para aktorów odtwarzających dwie główne role to na pewno nie poziom Jeff’a Goldbluma i Geny Davis, ale zdecydowanie nie ma wstydu. I tyle też chyba można powiedzieć o całym filmie – zdecydowanie nie poziom „Muchy” , ale nie jest najgorzej – Dostateczny plus.