Film oparty na losach nieszczęsnej Anneleise Michel. W toku produkcji pierwotny tytuł roboczy zmieniono jednak z „Egzorcyzmów Anneleise Michel” na „Egzorcyzmy Emily Rose” zmieniając przy tym również nazwiska pozostałych bohaterów oraz przenosząc akcję z Niemiec do Stanów Zjednoczonych. Tytułowa Emily to młoda dziewczyna, która zaraz po dostaniu się na studia zostaję opętana przez demony. Przeprowadzone egzorcyzmy nie przynoszą pomocy. Przeciwnie – w wyniku ich przeprowadzenia dziewczyna umiera. Odprawiający rytuał ksiądz zostaje oskarżony o zaniedbania i spowodowanie śmierci. Swojej niewinności dowodzić będzie musiał w trudnym, długotrwałym i elektryzującym opinię publiczną procesie sądowym.

     Mieszanka horroru z dramatem sądowym, która okazała się (i trzeba przyznać, że zasłużenie) dość sporym sukcesem kasowym. Historia opowiadana jest w dwóch płaszczyznach. Pierwsza, to sala sądowa, druga natomiast to retrospekcje związane z tragicznie zakończonymi egzorcyzmami. Mocną stroną filmu jest obsada. Laura Linney jako adwokatka, Campbell Scott jako prokurator czy Colm Feore jako wspólnik adwokatki nadają rozprawie sporo autentyzmu. Świetnie pasuje do roli opętanej niepokojąca Jennifer Carpenter. Obie płaszczyzny filmu zaś świetnie spina klamrą postać księdza, w którą wcielił się Tom Wilkinson. Spokojny, dość małomówny, z jednej strony pełen pokory i pozornie poddający się woli sądu i ławy przysięgłych. Z drugiej zaś głęboko wierzący i przekonany do swoich racji, pozostający w przeświadczeniu, że sądzić może go jedynie kto inny i na pewno nie na tym świecie. Sam spór sądowy toczący się pomiędzy adwokatką- ateistką, która w toku rozprawy stanie się wątpiącą by na koniec stać się prawie wierzącą z prokuratorem, który od początku deklaruje się jako osoba wierząca – jak dla mnie jest zbyt cukierkowy. Takie cudowne przemiany wewnętrzne bohaterów to co najwyżej dobry temat na XIX- wieczną powieść „ku pokrzepieniu serc” na wzór „Potopu” stanowiącą materiał do analiz w gimnazjalnych wypracowaniach. We współczesnym kinie dla dorosłych ja przynajmniej czegoś takiego już nie kupuję. Poza aktorstwem na pewno na plus nastrojowe zdjęcia i muzyka. Nie jest to film wypełniony efektami specjalnymi i polany hektolitrami krwi. Pomimo tego niektóre ujęcia nienaturalnie poskręcanej Emily będą w stanie zrobić na co niektórych wrażenie. Chociaż większa część filmu rozgrywa się na sali sądowej, raczej nie odnosi się wrażenia, by był on jakoś szczególnie przegadany. Ogląda się go płynnie i bezboleśnie. Obraz pozostawia pewne możliwości interpretacyjne dla widzów. Wydaje mi się jednak, że twórcy delikatnie sugerują nam, jak powinniśmy odpowiedzieć sami sobie na pytanie, czy Ojciec Moore był faktycznie winny śmierci Emily, czy nie. Czy jest to jedynie moje odczucie, czy też autorzy robią to rzeczywiście i ku wybraniu jakiej odpowiedzi starają się nas skłonić – przekonajcie się sami.

     Gdybym miał oceniać wyłącznie jako horror wystawiłbym pewnie dostateczny z plusem. Z uwagi na to, że obiektywnie rzecz biorąc jest to jednak kawałek dobrego kina, oceniam film jako dobry.