Jack'a – amerykańskiego prawnika pracującego obecnie w Japonii prześladują koszmary senne, w których każdorazowo na nowo przeżywa zatonięcie swego brata, które miało miejsce w jego dość wczesnym dzieciństwie. Od tego nieszczęsnego momentu Jack panicznie boi się wody (czasem nawet kranowej). Z tego właśnie powodu nie jest zbytnio zadowolony, kiedy jego najlepszy klient – biznesmen o imieniu Eiji zaprasza go na rejs luksusowym jachtem w towarzystwie swojej żony – Yuri. Sytuacja staje się dla Jacka jeszcze mniej wesoła, kiedy zaczyna wyczuwać, że Eiji zorganizował rejs ponieważ podejrzewa swego amerykańskiego partnera (zresztą słusznie) o romans z Yuri. Kiedy podczas podróży, już na otwartym morzu, jacht niespodziewanie zatrzyma się (za co wszyscy początkowo obwinią wodorosty) na jaw zaczną wychodzić najbardziej mroczne sekrety...I mowa tu nie tylko o wspomnianym romansie.

       Podobnie jak w przypadku pierwszego sezonu – postanowiono, że ostatni epizod będzie „azjatycki”. Film zbudowany jest nawet na podobnym schemacie – amerykański przybysz znajduje w kraju kwitnącej wiśni miłość, co staje się zaczątkiem do przerażających zdarzeń. Co charakterystyczne dla drugiej serii (oczywiście nie dotyczy to wszystkich epizodów) reżyserię powierzono nieco mniej zasłużonemu twórcy, gdyż dorobku Norio Tsuruty nie da się porównać do dorobku Takeshiego Miike. Nie mniej jednak film mniej doświadczonego autora nie odbiega zbytnio (jeśli w ogóle) od nieco udziwnionego dzieła Pana Miike. I tyle chyba ode mnie, gdyż nie jestem zbytnim koneserem horroru rodem z Azji. Mamy tu jak zwykle w przypadku takich produkcji motywy długowłosych zjaw wynurzających się gdzieś z wody, zemstę i wszystko inne czym raczą nas azjatyccy twórcy od czasów słynnego „Ringu”. Być może upraszczam, czym czynię krzywdę miłośnikom tego rodzaju kina, w mojej ocenie jednakże – jedynie można obejrzeć. Bez fajerwerków ale i bez przesadnego bólu.